Recensie
Recensie CineMember-serie 'The Kingdom' seizoen 3
Terugkeer van legendarische serie verdrinkt in zelfverwijzingen en prozaïsche horrorkomedie.
Regie: Lars von Trier | Cast: Bodil Jørgensen (Karen Svensson), Mikael Persbrandt (Helmer Jr.), Nicolas Bro (Balder), Søren Pilmark (Jørgen Krogshøj), Peter Mygind (Morten 'Mogge' Moesgaard), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 58-65 minuten | Jaar: 2022
Met een slotseizoen genaamd Exodus keert The Kingdom terug met de bekende mengelmoes van komedie en horror. Dertig jaar na de cliffhangers van het tweede seizoen zoekt de oude vrouw Karen gefrustreerd door het open einde naar antwoorden in een knipoog naar de serie zelf. Deze opzichtige vervanging van de oorspronkelijke paragnost Sigrid Drusse irriteert de medewerkers van het vervloekte ziekenhuis in Kopenhagen, die genoeg hebben van de roem. Ondertussen probeert de Zweedse dokter Helmer Jr. te begrijpen waarom zijn Denemarken hatende vader gek werd op deze plek. Zijn beleidskeuzes roepen weerstand op van de Denen.
Mikael Persbrandt evenaart als Helmer Jr. niet Ernst-Hugo Järegårds imposante verschijning als diens vader. Zijn ongemak amuseert wel als hij worstelt met IKEA-kasten of de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag door een wel heel opdringerige collega. Als farce komt de serie soms dicht in de buurt van Donald Duck-tekenfilms, wanneer bijvoorbeeld een dokter kampend met woede-uitbarstingen anderen bespioneert met een loszittende oogbal. Opnieuw duidt een glazenwasser met syndroom van Down de gebeurtenissen als een Oudgrieks koor, nu vergezeld door een robot met een irritante stem. De losse handcamera en kriskrasmontage à la Dogme 95 verhogen de chaotische gekte.
In vergelijking met die grappen en grollen voelt de horror zouteloos. De schrikmomenten komen rechtstreeks uit het spookhuis in deze kermistent van een serie. Willem Dafoe loopt als demon dermate star rond dat hij nauwelijks angst oproept. Udo Kier verminderde de spanning in het tweede seizoen als groteske duivelsbaby, maar zorgt hier als huilende reus voor een banale verwijzing naar depressie. Maker Lars von Trier en coscenarist Niels Vørsel laten elk personage bewegen als een raderwerk. Ze stroomlijnen het eerst zo labyrintische verhaal, wat zich ook uit in het leunen op gemakzuchtige stijlfiguren voor zowel humor als horror.
Uilen en dubbelgangers spoken rond in de gangen, terwijl Karen en haar compagnons vreemde kamers bezoeken in opzichtige knipogen naar Twin Peaks. Von Trier lijkt wel te hebben afgekeken van het artistieke fiasco Twin Peaks: The Return, waarmee David Lynch eindeloos uitspatte met prutserige YouTube-sketches. Diens solipsisme boorde het door een team van scenaristen zorgvuldig opgebouwd universum de grond in. Eenzelfde respectloosheid tegenover het eigen verhaal loopt als rode draad door het laatste seizoen van The Kingdom.
Exodus verdrinkt in zelfverwijzingen en voelt als een inferieure facsimile van het origineel. Zodra Karen door de ingang loopt, zet de transitie naar de vertrouwde sepiakleuren de toon voor het navelstaren. Dat ze een hulpje vindt dat een-op-een lijkt op de koddige Bulder uit de vorige seizoenen (inclusief de naam) vormt slechts het begin. Continu kraken personages de serie af, terwijl vele scènes bekend aanvoelen. Al het nihilistische plezier in zelfvernietiging culmineert wanneer Von Trier de serie binnentreedt als de duivel. Zijn bewuste provocaties komen vaak met een puberaal gevoel voor humor. Hier draait die humor puur om poetsbakken.
De ironie brengt mensen hier niet van hun stuk zoals in Von Triers laatste film The House That Jack Built, dat een spiegel voorhield aan een samenleving die mensen beloont die zichzelf narcistisch als enige autoriteit poneren, zoals de oranje man of de ex van Grimes. Von Trier drukt op eenzelfde manier als hen zijn stempel op dit seizoen. Geen enkele grap of schrikmoment voelt verbonden met de realiteit. De verwijzingen vormen een stapel hyperironie zoals films tegenwoordig wel vaker doen (zie The Matrix Resurrections of Clerks III).
The Kingdom begint met in mist gehulde figuren die slow-motion kleren wassen, wat altijd een gotische mystiek suggereerde. Nu dit seizoen die plaats bezoekt vernietigt het die mystiek. De serie heeft nooit de belofte van het sublieme introfilmpje ingelost. Deze terugkeer zet de neerwaartse spiraal in kwaliteit van seizoen twee voort, nu de horrorkomedie prozaïscher aanvoelt dan ooit.
The Kingdom is te zien bij CineMember.
Met een slotseizoen genaamd Exodus keert The Kingdom terug met de bekende mengelmoes van komedie en horror. Dertig jaar na de cliffhangers van het tweede seizoen zoekt de oude vrouw Karen gefrustreerd door het open einde naar antwoorden in een knipoog naar de serie zelf. Deze opzichtige vervanging van de oorspronkelijke paragnost Sigrid Drusse irriteert de medewerkers van het vervloekte ziekenhuis in Kopenhagen, die genoeg hebben van de roem. Ondertussen probeert de Zweedse dokter Helmer Jr. te begrijpen waarom zijn Denemarken hatende vader gek werd op deze plek. Zijn beleidskeuzes roepen weerstand op van de Denen.
Mikael Persbrandt evenaart als Helmer Jr. niet Ernst-Hugo Järegårds imposante verschijning als diens vader. Zijn ongemak amuseert wel als hij worstelt met IKEA-kasten of de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag door een wel heel opdringerige collega. Als farce komt de serie soms dicht in de buurt van Donald Duck-tekenfilms, wanneer bijvoorbeeld een dokter kampend met woede-uitbarstingen anderen bespioneert met een loszittende oogbal. Opnieuw duidt een glazenwasser met syndroom van Down de gebeurtenissen als een Oudgrieks koor, nu vergezeld door een robot met een irritante stem. De losse handcamera en kriskrasmontage à la Dogme 95 verhogen de chaotische gekte.
In vergelijking met die grappen en grollen voelt de horror zouteloos. De schrikmomenten komen rechtstreeks uit het spookhuis in deze kermistent van een serie. Willem Dafoe loopt als demon dermate star rond dat hij nauwelijks angst oproept. Udo Kier verminderde de spanning in het tweede seizoen als groteske duivelsbaby, maar zorgt hier als huilende reus voor een banale verwijzing naar depressie. Maker Lars von Trier en coscenarist Niels Vørsel laten elk personage bewegen als een raderwerk. Ze stroomlijnen het eerst zo labyrintische verhaal, wat zich ook uit in het leunen op gemakzuchtige stijlfiguren voor zowel humor als horror.
Uilen en dubbelgangers spoken rond in de gangen, terwijl Karen en haar compagnons vreemde kamers bezoeken in opzichtige knipogen naar Twin Peaks. Von Trier lijkt wel te hebben afgekeken van het artistieke fiasco Twin Peaks: The Return, waarmee David Lynch eindeloos uitspatte met prutserige YouTube-sketches. Diens solipsisme boorde het door een team van scenaristen zorgvuldig opgebouwd universum de grond in. Eenzelfde respectloosheid tegenover het eigen verhaal loopt als rode draad door het laatste seizoen van The Kingdom.
Exodus verdrinkt in zelfverwijzingen en voelt als een inferieure facsimile van het origineel. Zodra Karen door de ingang loopt, zet de transitie naar de vertrouwde sepiakleuren de toon voor het navelstaren. Dat ze een hulpje vindt dat een-op-een lijkt op de koddige Bulder uit de vorige seizoenen (inclusief de naam) vormt slechts het begin. Continu kraken personages de serie af, terwijl vele scènes bekend aanvoelen. Al het nihilistische plezier in zelfvernietiging culmineert wanneer Von Trier de serie binnentreedt als de duivel. Zijn bewuste provocaties komen vaak met een puberaal gevoel voor humor. Hier draait die humor puur om poetsbakken.
De ironie brengt mensen hier niet van hun stuk zoals in Von Triers laatste film The House That Jack Built, dat een spiegel voorhield aan een samenleving die mensen beloont die zichzelf narcistisch als enige autoriteit poneren, zoals de oranje man of de ex van Grimes. Von Trier drukt op eenzelfde manier als hen zijn stempel op dit seizoen. Geen enkele grap of schrikmoment voelt verbonden met de realiteit. De verwijzingen vormen een stapel hyperironie zoals films tegenwoordig wel vaker doen (zie The Matrix Resurrections of Clerks III).
The Kingdom begint met in mist gehulde figuren die slow-motion kleren wassen, wat altijd een gotische mystiek suggereerde. Nu dit seizoen die plaats bezoekt vernietigt het die mystiek. De serie heeft nooit de belofte van het sublieme introfilmpje ingelost. Deze terugkeer zet de neerwaartse spiraal in kwaliteit van seizoen twee voort, nu de horrorkomedie prozaïscher aanvoelt dan ooit.
The Kingdom is te zien bij CineMember.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
