Recensie
Recensie Disney+-serie 'The Great North' seizoen 3
Na een moeizaam begin vindt de familie Tobin uiteindelijk zijn eigenzinnige ritme weer.
Regie: Michael Baylis, Neil Graf, Karen Hydendahl, e.a. | Cast (stemmen): Nick Offerman (Beef Tobi), Jenny Slate (Judy Tobin), Will Forte (Wolf Tobin), Dulcé Sloan (Honeybee Shaw), Paul Rust (Ham Tobin), e.a. | Afleveringen: 22 | Speelduur: 23 minuten | Jaar: 2023
De voorgaande seizoenen van The Great North lieten ons kennismaken met de uiterst kneuterige maar ook onweerstaanbare familie Tobin, die in het hoge noorden van de Verenigde Staten woont. De absurde humor van de animatieserie is niet voor iedereen, maar heeft zijn liefhebbende fans, zoals ook het fictieve dorp Lone Moose uit de serie op onvoorwaardelijke toewijding van de personages kan rekenen. Seizoen drie lijkt aanvankelijk van de formule af te wijken, maar komt later alsnog op gang.
Het derde seizoen begint matig. Er is weinig absurditeit en er zijn meer voor de hand liggende flauwe grappen. Ook het concept van familieleden die alles voor elkaar over hebben en hun manier van leven in Alaska wordt meer en meer losgelaten. De eerste scheurtjes in de familie worden zichtbaar. Begrijpelijk dat de makers deze kant op gaan om de serie fris te houden, maar het strookt toch met alle redenen waarom we deze personages zo liefhebben.
Nick Offerman is met zijn unieke stem perfect gecast als vader Beef Tobin, die schommelt tussen toppunt van nuchterheid en complete waanzin. Zijn onwil om deel te nemen aan conventionele sociale activiteiten is niet alleen hilarisch, maar ook herkenbaar in de hedendaagse geïndividualiseerde samenleving. Het zal daarom niet goed vallen dat Beef plotseling socialer wil worden en ook nog eens een clichématige reden geeft voor zijn afstandelijkheid: hij zou bang zijn om te worden gekwetst.
Dat Beef niet meer volledig op zijn gemak is met zijn eenzelvige karakter is moeilijk te verteren voor de meer teruggetrokken types onder de kijkers, wat nou juist degenen zijn die zich de hele dag kunnen vermaken met animatieseries. Zijn soms onhandige sociale interacties worden nu ineens erg overdreven en als ongewenst bestempeld, terwijl zijn onverstoorbare het-zal-me-worst-wezen-zelfvertrouwen over zijn gebrek aan sociale motivatie altijd mooi bij het personage paste.
Ook de andere personages krijgen hier in meer of mindere mate mee te maken. Hun eigenaardigheden worden plotseling zelf onderwerp, in plaats van enkel te zorgen voor hilarisch gedrag. Expliciet de nadruk leggen op karaktereigenschappen die een personage grappig of sympathiek maken kan de humor ook doodslaan, zoals de laatste seizoenen van Friends lieten zien.
Na de eerste afleveringen komt het seizoen gelukkig beter op stoom. Hoewel enkele langgerekte grappen irritant en saai blijven, zien we de oude vertrouwde personages terug met ontwikkelingen die goed bij ze passen in plaats van de boel te ontsporen. We zien bijvoorbeeld Honeybee een echte Lone Mooser worden, op een echte Lone Moose-manier.
Het slot wordt dit keer nog groter aangepakt dan in de voorgaande seizoenen – en dat waren al fantastische laatste afleveringen waarin allerlei gekkigheid briljant samenkwam. Geen wonder dat er dit keer maar liefst twee afleveringen voor nodig zijn. Een lekker ouderwetse wordt-vervolgd-afsluiting van het seizoen, dat Disney+ – zoals vaker – met één aflevering per week bij de kijker liet binnendruppelen.
Voor een spannende serie is dat tempo misschien moeilijk te verdragen, maar The Great North laat de ingewikkelde grappen elkaar in zo'n rap tempo opvolgen dat de kijker de helft mist en moet terugspoelen, zeker wanneer een lachsalvo volgt. En dan is een pauze tussen de afleveringen meer dan welkom. Deze serie is geschikt om vaker te bekijken.
Er is altijd wel een grap of detail dat door de kijker wordt gemist of vergeten. En ook dat is onderdeel van het concept van de serie, zoals de traditionele muzikale afsluiting van de laatste aflevering bewijst. De slotafleveringen vormen de kroon op het hele seizoen en kunnen niet bekeken worden zonder kennis van alle voorafgaande afleveringen. Voor de liefhebbers.
The Great North is te zien bij Disney+.
De voorgaande seizoenen van The Great North lieten ons kennismaken met de uiterst kneuterige maar ook onweerstaanbare familie Tobin, die in het hoge noorden van de Verenigde Staten woont. De absurde humor van de animatieserie is niet voor iedereen, maar heeft zijn liefhebbende fans, zoals ook het fictieve dorp Lone Moose uit de serie op onvoorwaardelijke toewijding van de personages kan rekenen. Seizoen drie lijkt aanvankelijk van de formule af te wijken, maar komt later alsnog op gang.
Het derde seizoen begint matig. Er is weinig absurditeit en er zijn meer voor de hand liggende flauwe grappen. Ook het concept van familieleden die alles voor elkaar over hebben en hun manier van leven in Alaska wordt meer en meer losgelaten. De eerste scheurtjes in de familie worden zichtbaar. Begrijpelijk dat de makers deze kant op gaan om de serie fris te houden, maar het strookt toch met alle redenen waarom we deze personages zo liefhebben.
Nick Offerman is met zijn unieke stem perfect gecast als vader Beef Tobin, die schommelt tussen toppunt van nuchterheid en complete waanzin. Zijn onwil om deel te nemen aan conventionele sociale activiteiten is niet alleen hilarisch, maar ook herkenbaar in de hedendaagse geïndividualiseerde samenleving. Het zal daarom niet goed vallen dat Beef plotseling socialer wil worden en ook nog eens een clichématige reden geeft voor zijn afstandelijkheid: hij zou bang zijn om te worden gekwetst.
Dat Beef niet meer volledig op zijn gemak is met zijn eenzelvige karakter is moeilijk te verteren voor de meer teruggetrokken types onder de kijkers, wat nou juist degenen zijn die zich de hele dag kunnen vermaken met animatieseries. Zijn soms onhandige sociale interacties worden nu ineens erg overdreven en als ongewenst bestempeld, terwijl zijn onverstoorbare het-zal-me-worst-wezen-zelfvertrouwen over zijn gebrek aan sociale motivatie altijd mooi bij het personage paste.
Ook de andere personages krijgen hier in meer of mindere mate mee te maken. Hun eigenaardigheden worden plotseling zelf onderwerp, in plaats van enkel te zorgen voor hilarisch gedrag. Expliciet de nadruk leggen op karaktereigenschappen die een personage grappig of sympathiek maken kan de humor ook doodslaan, zoals de laatste seizoenen van Friends lieten zien.
Na de eerste afleveringen komt het seizoen gelukkig beter op stoom. Hoewel enkele langgerekte grappen irritant en saai blijven, zien we de oude vertrouwde personages terug met ontwikkelingen die goed bij ze passen in plaats van de boel te ontsporen. We zien bijvoorbeeld Honeybee een echte Lone Mooser worden, op een echte Lone Moose-manier.
Het slot wordt dit keer nog groter aangepakt dan in de voorgaande seizoenen – en dat waren al fantastische laatste afleveringen waarin allerlei gekkigheid briljant samenkwam. Geen wonder dat er dit keer maar liefst twee afleveringen voor nodig zijn. Een lekker ouderwetse wordt-vervolgd-afsluiting van het seizoen, dat Disney+ – zoals vaker – met één aflevering per week bij de kijker liet binnendruppelen.
Voor een spannende serie is dat tempo misschien moeilijk te verdragen, maar The Great North laat de ingewikkelde grappen elkaar in zo'n rap tempo opvolgen dat de kijker de helft mist en moet terugspoelen, zeker wanneer een lachsalvo volgt. En dan is een pauze tussen de afleveringen meer dan welkom. Deze serie is geschikt om vaker te bekijken.
Er is altijd wel een grap of detail dat door de kijker wordt gemist of vergeten. En ook dat is onderdeel van het concept van de serie, zoals de traditionele muzikale afsluiting van de laatste aflevering bewijst. De slotafleveringen vormen de kroon op het hele seizoen en kunnen niet bekeken worden zonder kennis van alle voorafgaande afleveringen. Voor de liefhebbers.
The Great North is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
