Recensie
Recensie Prime Video-serie 'De Regenboogmoorden'
Verdrietige documentaireserie over hoe homohaat uit de hand kan lopen.
Regie: Duco Coops | Afleveringen: 3 | Speelduur: 37-48 minuten | Jaar: 2023
In de jaren negentig werd een aantal homoseksuele mannen op brute wijze mishandeld en vermoord. In De Regenboogmoorden stellen rechercheurs en betrokkenen aan de kaak wat de beweegredenen moeten zijn geweest van de daders van deze gruweldaden en hoe het kan dat het merendeel van deze moorden nog altijd niet is opgelost.
In De Regenboogmoorden ligt de focus op de moord op Theo van Lente en Hans Kapteijn. Beide heren werden in de zomer van 1993 doodgestoken in het Kralingse Bos, wat destijds een populaire ontmoetingsplek was voor homoseksuelen. Lange tijd bleven deze moorden onopgelost, maar in 2015 kwam er dan toch eindelijk een doorbraak in de zaak.
Diverse sprekers in de documentaire zijn het eens over het antwoord op de vraag waarom deze doorbraak zolang op zich heeft laten wachten. In de jaren negentig was de homohaat sterker dan in de decennia daarvoor. Niet alle omwonenden accepteerden zomaar wat zich afspeelde in het Kralingse Bos. De makers willen eigenlijk stellen: een homoleven was niet belangrijk genoeg om er voldoende moeite in te steken om deze zaken op te lossen. Harde bewijzen hiervoor blijven echter uit.
Er gaat een bepaalde droefheid uit van alles wat aan bod komt. De sprekers, de belichting, de camerastandpunten, alles lijkt gericht op het creëren van medeleven. Het is bijna een smeekbede om begrip voor de situatie waarin homoseksuelen zich tot op de dag van vandaag in opgesloten voelen. Want hoewel homoseksualiteit al lang geaccepteerd lijkt in Nederland, ervaren veel homoseksuelen dat toch echt anders en voelen zij zich nog vaak, en misschien wel steeds vaker, onveilig.
De Regenboogmoorden draait dan ook niet zozeer om de moorden op specifieke individuen, maar des te meer om homohaat in het algemeen. De noodklok wordt geluid in een poging homoseksuelen zich geaccepteerd en veilig te laten voelen.
De droefheid helpt De Regenboogmoorden wellicht zijn doel te bereiken, maar het maakt de documentaire wel wat eentonig en zelfs wat saai. Ter afwisseling komen ook 'tegenstanders' aan het woord, die zelf overlast hebben ervaren toen zij in de jaren negentig in de omgeving van het Kralingse Bos woonden en een zeer duidelijke mening hebben over wat daar gebeurde. Ook zij krijgen de kans hun mening te uiten, zonder dat ze de mond gesnoerd wordt.
Dat het tegengeluid van de overduidelijke minderheid komt, laat zien dat de makers als een blok achter de homoseksuelen staan. De homo's zijn in eens een keer in de meerderheid en worden overduidelijk als slachtoffer neergezet op een manier dat de kijker achterblijft met niets anders dan ongeloof en compassie. En om eerlijk te zijn is daar ook niets mis mee, want zinloos geweld moet op welke manier dan ook altijd een halt toe worden geroepen.
De Regenboogmoorden is te zien bij Prime Video.
In de jaren negentig werd een aantal homoseksuele mannen op brute wijze mishandeld en vermoord. In De Regenboogmoorden stellen rechercheurs en betrokkenen aan de kaak wat de beweegredenen moeten zijn geweest van de daders van deze gruweldaden en hoe het kan dat het merendeel van deze moorden nog altijd niet is opgelost.
In De Regenboogmoorden ligt de focus op de moord op Theo van Lente en Hans Kapteijn. Beide heren werden in de zomer van 1993 doodgestoken in het Kralingse Bos, wat destijds een populaire ontmoetingsplek was voor homoseksuelen. Lange tijd bleven deze moorden onopgelost, maar in 2015 kwam er dan toch eindelijk een doorbraak in de zaak.
Diverse sprekers in de documentaire zijn het eens over het antwoord op de vraag waarom deze doorbraak zolang op zich heeft laten wachten. In de jaren negentig was de homohaat sterker dan in de decennia daarvoor. Niet alle omwonenden accepteerden zomaar wat zich afspeelde in het Kralingse Bos. De makers willen eigenlijk stellen: een homoleven was niet belangrijk genoeg om er voldoende moeite in te steken om deze zaken op te lossen. Harde bewijzen hiervoor blijven echter uit.
Er gaat een bepaalde droefheid uit van alles wat aan bod komt. De sprekers, de belichting, de camerastandpunten, alles lijkt gericht op het creëren van medeleven. Het is bijna een smeekbede om begrip voor de situatie waarin homoseksuelen zich tot op de dag van vandaag in opgesloten voelen. Want hoewel homoseksualiteit al lang geaccepteerd lijkt in Nederland, ervaren veel homoseksuelen dat toch echt anders en voelen zij zich nog vaak, en misschien wel steeds vaker, onveilig.
De Regenboogmoorden draait dan ook niet zozeer om de moorden op specifieke individuen, maar des te meer om homohaat in het algemeen. De noodklok wordt geluid in een poging homoseksuelen zich geaccepteerd en veilig te laten voelen.
De droefheid helpt De Regenboogmoorden wellicht zijn doel te bereiken, maar het maakt de documentaire wel wat eentonig en zelfs wat saai. Ter afwisseling komen ook 'tegenstanders' aan het woord, die zelf overlast hebben ervaren toen zij in de jaren negentig in de omgeving van het Kralingse Bos woonden en een zeer duidelijke mening hebben over wat daar gebeurde. Ook zij krijgen de kans hun mening te uiten, zonder dat ze de mond gesnoerd wordt.
Dat het tegengeluid van de overduidelijke minderheid komt, laat zien dat de makers als een blok achter de homoseksuelen staan. De homo's zijn in eens een keer in de meerderheid en worden overduidelijk als slachtoffer neergezet op een manier dat de kijker achterblijft met niets anders dan ongeloof en compassie. En om eerlijk te zijn is daar ook niets mis mee, want zinloos geweld moet op welke manier dan ook altijd een halt toe worden geroepen.
De Regenboogmoorden is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
