Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Witcher' seizoen 3
Henry Cavills laatste seizoen toont een vormloze wereld gespeend van logica waarin het avontuur ontbreekt.
Regie: Gandja Monteiro, Bola Ogun, Loni Peristere, e.a. | Cast: Henry Cavill (Geralt of Rivia), Freya Allan (Ciri), Anya Chalotra (Yennefer), Joey Batey (Jaskier), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 48-65 minuten | Jaar: 2023
Het derde seizoen van The Witcher probeert krampachtig Andrzej Sapkowski's fantasyboeken te volgen, nadat seizoen twee ontspoorde. Maar opnieuw ontbreekt het aan logica of spanning. Witcher Geralt en prinses Ciri vluchten voor verschillende booswichten die Ciri voor hun eigen doeleinden willen. Zonder actieve herinnering aan haar verraad mag tovenares Yennefer mee. Ook het broederschap van magiërs vergeeft gemakkelijk haar misdaad. Ondertussen spelen ze onduidelijke politieke spelletjes, net als een stel koninkrijken. In plaats van een climax storten de verschillende verhaallijnen als een plumpudding in elkaar op de tovenaarsacademie Aretuza.
De serie neemt namelijk geen moeite om te tonen wat er precies op het spel staat, waardoor scènes een waas vormen van hotemetoten die in abstracte dialogen praten over gebieden die nooit in beeld komen. Door al dat gepraat vindt weinig opbouw plaats naar het grote eindgevecht op Aretuza. Dat maakt ook eigenlijk niet uit, want daar staan de vijanden recht tegenover elkaar zonder enig tactisch besef. In een knullige aflevering die daaraan voorafgaat zingen troubadours op een clichématig gemaskerd bal dat niets is wat het lijkt, alsof de makers bang zijn dat anders het kwartje niet valt.
Ondanks zijn Superman-uiterlijk blijft Henry Cavill een innemende Geralt, die gevat mort over alles wat op zijn pad komt en behendig draait in gevechten. Dat laatste gebeurt het pakkendst tegen tovenaar Vilgefortz, wiens van hand wisselende staf voor een strak heen-en-weer zorgt. Normaliter brengt Joey Batey als Jaskier een vrolijke noot, maar ditmaal forceren de schrijvers een queer relatie die eerder thuishoort in soaps dan in duistere fantasy. Weinig acteurs excelleren door de oeverloze dialogen, maar Graham McTavish schmiert vermakelijk als de brute spionnenchef Dijkstra en Myanna Buring zet oppertovenares Tissaia de Vries krachtig neer door een steenharde uitstraling.
Laatstgenoemde brengt met haar gecontroleerde spel als enige nog iets van een dramatisch conflict in de serie, want de strijd uit zich vooral in simplistische goed-kwaad-tegenstellingen. Voor de rest grijpt Ciri's beproeving in de woestijn aan, ondanks de ietwat knullige droomscènes met de mysterieuze schim Falka. Het toont echter ook hoezeer het gevoel voor timing ontbreekt in de regie, wanneer ze maar doorploetert in het zand zonder vooruitgang. Op eenzelfde manier voelt elke aflevering vooral stroperig aan.
Tussen de wirwar van namen en plaatsen wordt in de dialogen steeds benadrukt dat er toch echt iets op het spel staat, alleen vergeten de schrijvers daarbij te voorzien in enige logica. Bijna elke scène voelt als een sprong in het diepe door het gebrek aan consistentie. Zo heeft Geralt opeens geen bovennatuurlijke zintuigen als de gezette Dijkstra op hem afsluipt. Of Ciri rijdt abrupt rond in het bos zonder aankondiging, maar gelukkig duikt Geralt vanuit het niets op om haar te redden.
Het grootste probleem vormt echter de wereld zelf. Nog buiten het kitscherige setdesign om, vol overduidelijk uit de computer afkomstige boten of velden, lijkt elk gebied lijkt inwisselbaar waardoor het Continent niet tot leven komt. Daardoor maken de benoemde oorlogen geen indruk, want de inwoners van de wereld komen nauwelijks aan bod. Ook krijgt elke set dezelfde belichting en mediumshots.
De cast komt in die sets over als een stel cosplayers met kostuums uit de winkel om de hoek, getuige Yennefers moderne beha of de perfecte kapsels en huid van mensen die weken zouden moeten hebben gereisd. Zo ontbreekt enig gevoel van afstand of tijdsverloop. Personages reizen in een mum van tijd van ene plek naar de andere, zonder enige bagage met zich mee te zeulen. Na twee stompzinnige seizoenen achter elkaar ontbeert The Witcher inmiddels elk gevoel van avontuur.
The Witcher is te zien bij Netflix.
Het derde seizoen van The Witcher probeert krampachtig Andrzej Sapkowski's fantasyboeken te volgen, nadat seizoen twee ontspoorde. Maar opnieuw ontbreekt het aan logica of spanning. Witcher Geralt en prinses Ciri vluchten voor verschillende booswichten die Ciri voor hun eigen doeleinden willen. Zonder actieve herinnering aan haar verraad mag tovenares Yennefer mee. Ook het broederschap van magiërs vergeeft gemakkelijk haar misdaad. Ondertussen spelen ze onduidelijke politieke spelletjes, net als een stel koninkrijken. In plaats van een climax storten de verschillende verhaallijnen als een plumpudding in elkaar op de tovenaarsacademie Aretuza.
De serie neemt namelijk geen moeite om te tonen wat er precies op het spel staat, waardoor scènes een waas vormen van hotemetoten die in abstracte dialogen praten over gebieden die nooit in beeld komen. Door al dat gepraat vindt weinig opbouw plaats naar het grote eindgevecht op Aretuza. Dat maakt ook eigenlijk niet uit, want daar staan de vijanden recht tegenover elkaar zonder enig tactisch besef. In een knullige aflevering die daaraan voorafgaat zingen troubadours op een clichématig gemaskerd bal dat niets is wat het lijkt, alsof de makers bang zijn dat anders het kwartje niet valt.
Ondanks zijn Superman-uiterlijk blijft Henry Cavill een innemende Geralt, die gevat mort over alles wat op zijn pad komt en behendig draait in gevechten. Dat laatste gebeurt het pakkendst tegen tovenaar Vilgefortz, wiens van hand wisselende staf voor een strak heen-en-weer zorgt. Normaliter brengt Joey Batey als Jaskier een vrolijke noot, maar ditmaal forceren de schrijvers een queer relatie die eerder thuishoort in soaps dan in duistere fantasy. Weinig acteurs excelleren door de oeverloze dialogen, maar Graham McTavish schmiert vermakelijk als de brute spionnenchef Dijkstra en Myanna Buring zet oppertovenares Tissaia de Vries krachtig neer door een steenharde uitstraling.
Laatstgenoemde brengt met haar gecontroleerde spel als enige nog iets van een dramatisch conflict in de serie, want de strijd uit zich vooral in simplistische goed-kwaad-tegenstellingen. Voor de rest grijpt Ciri's beproeving in de woestijn aan, ondanks de ietwat knullige droomscènes met de mysterieuze schim Falka. Het toont echter ook hoezeer het gevoel voor timing ontbreekt in de regie, wanneer ze maar doorploetert in het zand zonder vooruitgang. Op eenzelfde manier voelt elke aflevering vooral stroperig aan.
Tussen de wirwar van namen en plaatsen wordt in de dialogen steeds benadrukt dat er toch echt iets op het spel staat, alleen vergeten de schrijvers daarbij te voorzien in enige logica. Bijna elke scène voelt als een sprong in het diepe door het gebrek aan consistentie. Zo heeft Geralt opeens geen bovennatuurlijke zintuigen als de gezette Dijkstra op hem afsluipt. Of Ciri rijdt abrupt rond in het bos zonder aankondiging, maar gelukkig duikt Geralt vanuit het niets op om haar te redden.
Het grootste probleem vormt echter de wereld zelf. Nog buiten het kitscherige setdesign om, vol overduidelijk uit de computer afkomstige boten of velden, lijkt elk gebied lijkt inwisselbaar waardoor het Continent niet tot leven komt. Daardoor maken de benoemde oorlogen geen indruk, want de inwoners van de wereld komen nauwelijks aan bod. Ook krijgt elke set dezelfde belichting en mediumshots.
De cast komt in die sets over als een stel cosplayers met kostuums uit de winkel om de hoek, getuige Yennefers moderne beha of de perfecte kapsels en huid van mensen die weken zouden moeten hebben gereisd. Zo ontbreekt enig gevoel van afstand of tijdsverloop. Personages reizen in een mum van tijd van ene plek naar de andere, zonder enige bagage met zich mee te zeulen. Na twee stompzinnige seizoenen achter elkaar ontbeert The Witcher inmiddels elk gevoel van avontuur.
The Witcher is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
