Recensie
Recensie Netflix-serie 'Tapie'
Het is moeilijk sympathie op te brengen voor een man als Bernard Tapie.
Regie: Tristan Séguéla | Cast: Laurent Lafitte (Bernard Tapie), Ophélia Kolb (Michèle Tapie), Joséphine Japy (Dominique), Hakim Jemili (Farid Bentarek), Fabrice Luchini (Marcel Loiseau), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 43-64 minuten | Jaar: 2023
Het gedramatiseerde leven van de omstreden Bernard Tapie had beter nog meer gedramatiseerd kunnen worden. Zijn turbulente leven is misschien fascinerend genoeg om over te verhalen, maar Tapie weet er niet echt iets bekijkbaars van te maken. Tapie hoort ondanks zijn schanddaden een geliefd figuur te zijn bij het Franse volk, maar in deze miniserie komt hij vooral onsympathiek over.
De Franse Bernard Tapie was een man met vele plannen. Na een mislukte carrière als zanger en autocoureur lukte het beter als ondernemer, om vervolgens in de politiek en het voetbal weer de mist in te gaan. Als ondernemer ging hij niet altijd ethisch te werk en zijn politieke carrière werd vroegtijdig beëindigd door een corruptieschandaal. Een uitdaging dus voor de makers om de kijker zover te krijgen dat die met Tapie meeleeft. Dat is helaas niet gelukt.
In deze Franse miniserie worden volop pogingen ondernomen om Tapies moeilijke karakter te verdedigen, bijvoorbeeld door continu te benoemen dat hij uit een arbeidersmilieu komt. Daarom zou hij zo gedreven zijn, zo hard aan het knokken, ongeacht wie daar een tik van meekrijgt. Maar het blijft een vervelend type, soms op het bizarre af.
Dit is echter wel onderdeel van zijn merkwaardige karakter dat hem er uiteindelijk toe dreef om op opvallende manieren zijn succes te behalen. Door failliete bedrijven op te kopen kwam Tapie uiteindelijk aan zijn fortuin. Een interessant gegeven, maar de serie neemt jammer genoeg niet de tijd om uit te leggen met wat voor briljante juridische zet Tapie dit succes behaalde. De behandeling van de ingewikkelde financiële constructies en technische rompslomp zijn nauwelijks een voetnoot en ook snel weer vergeten.
Gaandeweg worden de gebeurtenissen juridisch ingewikkelder, tot het punt dat ze het verhaal overheersen. Er is voor de kijker dan te veel om bij te houden en de dynamiek van het verhaal stagneert. Het wordt allemaal nog wat onduidelijker doordat veel onderdelen onvoldoende in beeld zijn gebracht. Zo weigert Tapie aanvankelijk zijn fabriek te verkopen omdat daarmee de banen van het personeel verloren zou gaan, maar later blijkt dat er toch massaontslag heeft plaatsgevonden. In beeld brengen hoe Tapie dit heeft uitgevoerd had kunnen bijdragen aan een prettiger verhaal om te kijken met een wellicht meer begrijpelijke hoofdpersoon.
Biopics bevatten wel vaker losse eindjes of ontbrekende scènes, maar de tijdsprongen die Tapie maakt zijn wel heel groot. Ook bepaalde cinematografische keuzes zijn zeer twijfelachtig. Zo houden tijdens een heftig emotionele scène alle personages hun zonnebril op. Wanneer blijkt dat Tapie zich schuldig heeft gemaakt aan omkoping, wordt dit vrij droog uitgelegd. Opnieuw was het beter geweest als de serie het voorval daadwerkelijk in beeld had gebracht, om Tapies beweegredenen over te brengen. Nu wordt het alleen nog gebruikt om aan te geven waarom zijn politieke carrière mislukte.
We leren de titelfiguur op deze manier niet echt kennen. Zijn karakter komt vreemd en onecht over. Wat motiveert hem om tijdens zijn politieke campagne de sloppenwijken van Frankrijk te bezoeken en zijn eigen kansarme achtergrond te benadrukken? Wil hij echt het leven van jongeren met een migratieachtergrond verbeteren? Het komt allemaal nep over, de zoveelste poging van de makers om de kijker voor Tapie warm te krijgen. Ook deze poging mislukt.
Tegen het einde leeft de serie nog een klein beetje op, zij het mogelijk alleen voor voetballiefhebbers, wanneer Tapie zijn nieuwste plan uitvoert en zich aan zijn favoriete club Olympique Marseille wijdt. Maar dat maakt het bekijken van de serie niet bepaald de moeite waard. Deze is waarschijnlijk alleen echt leuk voor wie al bekend is met Bernard Tapie en ondanks zijn wangedrag de fijne momenten koestert. Bijvoorbeeld liefhebbers van zijn muziek.
Maar de doorsnee (niet-Franse) kijker zal het weinig kunnen schelen hoe Tapie zijn eigen graf graaft. Personages om hem heen zoals zijn vrouw en vader die hij meezuigt in zijn ellende zijn net niet interessant genoeg om te kunnen boeien. De weduwe van de echte Tapie gaf in Frankrijk aan zich niet te herkennen in het verhaal, dus zelfs op dit front faalt de serie.
Ondanks zijn fascinerende loopbaan blijft Tapie een brulbek, een blaaskaak, een bluffer. De Engelse titel, Class Act, zal dan ook ironisch bedoeld zijn. Jammer dat de serie zelf niet met meer van die ironie is gemaakt. Daarmee was deze zeker vermakelijker geweest, ook voor wie nog nooit van Bernard Tapie heeft gehoord.
Tapie is te zien bij Netflix.
Het gedramatiseerde leven van de omstreden Bernard Tapie had beter nog meer gedramatiseerd kunnen worden. Zijn turbulente leven is misschien fascinerend genoeg om over te verhalen, maar Tapie weet er niet echt iets bekijkbaars van te maken. Tapie hoort ondanks zijn schanddaden een geliefd figuur te zijn bij het Franse volk, maar in deze miniserie komt hij vooral onsympathiek over.
De Franse Bernard Tapie was een man met vele plannen. Na een mislukte carrière als zanger en autocoureur lukte het beter als ondernemer, om vervolgens in de politiek en het voetbal weer de mist in te gaan. Als ondernemer ging hij niet altijd ethisch te werk en zijn politieke carrière werd vroegtijdig beëindigd door een corruptieschandaal. Een uitdaging dus voor de makers om de kijker zover te krijgen dat die met Tapie meeleeft. Dat is helaas niet gelukt.
In deze Franse miniserie worden volop pogingen ondernomen om Tapies moeilijke karakter te verdedigen, bijvoorbeeld door continu te benoemen dat hij uit een arbeidersmilieu komt. Daarom zou hij zo gedreven zijn, zo hard aan het knokken, ongeacht wie daar een tik van meekrijgt. Maar het blijft een vervelend type, soms op het bizarre af.
Dit is echter wel onderdeel van zijn merkwaardige karakter dat hem er uiteindelijk toe dreef om op opvallende manieren zijn succes te behalen. Door failliete bedrijven op te kopen kwam Tapie uiteindelijk aan zijn fortuin. Een interessant gegeven, maar de serie neemt jammer genoeg niet de tijd om uit te leggen met wat voor briljante juridische zet Tapie dit succes behaalde. De behandeling van de ingewikkelde financiële constructies en technische rompslomp zijn nauwelijks een voetnoot en ook snel weer vergeten.
Gaandeweg worden de gebeurtenissen juridisch ingewikkelder, tot het punt dat ze het verhaal overheersen. Er is voor de kijker dan te veel om bij te houden en de dynamiek van het verhaal stagneert. Het wordt allemaal nog wat onduidelijker doordat veel onderdelen onvoldoende in beeld zijn gebracht. Zo weigert Tapie aanvankelijk zijn fabriek te verkopen omdat daarmee de banen van het personeel verloren zou gaan, maar later blijkt dat er toch massaontslag heeft plaatsgevonden. In beeld brengen hoe Tapie dit heeft uitgevoerd had kunnen bijdragen aan een prettiger verhaal om te kijken met een wellicht meer begrijpelijke hoofdpersoon.
Biopics bevatten wel vaker losse eindjes of ontbrekende scènes, maar de tijdsprongen die Tapie maakt zijn wel heel groot. Ook bepaalde cinematografische keuzes zijn zeer twijfelachtig. Zo houden tijdens een heftig emotionele scène alle personages hun zonnebril op. Wanneer blijkt dat Tapie zich schuldig heeft gemaakt aan omkoping, wordt dit vrij droog uitgelegd. Opnieuw was het beter geweest als de serie het voorval daadwerkelijk in beeld had gebracht, om Tapies beweegredenen over te brengen. Nu wordt het alleen nog gebruikt om aan te geven waarom zijn politieke carrière mislukte.
We leren de titelfiguur op deze manier niet echt kennen. Zijn karakter komt vreemd en onecht over. Wat motiveert hem om tijdens zijn politieke campagne de sloppenwijken van Frankrijk te bezoeken en zijn eigen kansarme achtergrond te benadrukken? Wil hij echt het leven van jongeren met een migratieachtergrond verbeteren? Het komt allemaal nep over, de zoveelste poging van de makers om de kijker voor Tapie warm te krijgen. Ook deze poging mislukt.
Tegen het einde leeft de serie nog een klein beetje op, zij het mogelijk alleen voor voetballiefhebbers, wanneer Tapie zijn nieuwste plan uitvoert en zich aan zijn favoriete club Olympique Marseille wijdt. Maar dat maakt het bekijken van de serie niet bepaald de moeite waard. Deze is waarschijnlijk alleen echt leuk voor wie al bekend is met Bernard Tapie en ondanks zijn wangedrag de fijne momenten koestert. Bijvoorbeeld liefhebbers van zijn muziek.
Maar de doorsnee (niet-Franse) kijker zal het weinig kunnen schelen hoe Tapie zijn eigen graf graaft. Personages om hem heen zoals zijn vrouw en vader die hij meezuigt in zijn ellende zijn net niet interessant genoeg om te kunnen boeien. De weduwe van de echte Tapie gaf in Frankrijk aan zich niet te herkennen in het verhaal, dus zelfs op dit front faalt de serie.
Ondanks zijn fascinerende loopbaan blijft Tapie een brulbek, een blaaskaak, een bluffer. De Engelse titel, Class Act, zal dan ook ironisch bedoeld zijn. Jammer dat de serie zelf niet met meer van die ironie is gemaakt. Daarmee was deze zeker vermakelijker geweest, ook voor wie nog nooit van Bernard Tapie heeft gehoord.
Tapie is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
