Recensie
Recensie NPO Start-serie 'The Walk-In'
IJskoude realitycheck over oprukkend rechtsextremisme in Brexit-tijden, vanuit het perspectief van een voormalige racist.
Regie: Paul Andrew Williams | Cast: Stephen Graham (Matthew Collins), Andrew Ellis (Robbie Mullen), Leanne Best (Alison), Dean-Charles Chapman (Jack Renshaw), Chris Coghill (Chris Lythgoe), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 43-46 minuten | Jaar: 2022
De Brexit zorgde niet alleen voor een kloof tussen Groot-Brittannië en de rest van Europa, maar leidde ook intern tot onrust en verdeeldheid. In The Walk-In is te zien hoe tijdens deze enorm bewogen tijd de extreemrechtse actiegroep National Action een snelle opmars maakt. Tegenover deze 'witte jihadisten' staat Matthew Collins, die in zijn jongere jaren ook onderdeel was van een nationalistische haatgroep, maar zich tegenwoordig inzet om hun ideeën te bestrijden.
De eerste twee afleveringen leggen het hele achtergrondverhaal uit. De situatie van aspirant-NA-lid Robbie Mullen is meteen duidelijk: hij is gefrustreerd dat zijn islamitische collega's bidmomenten krijgen, terwijl hij door moet werken. Al snel wordt deze kleine frustratie uitvergroot door wat hij online consumeert. De haat die hij al die tijd niet onder woorden kon brengen, staat nu ineens kraakhelder op zijn beeldscherm.
Naast Robbie is er aandacht voor Matthew, die zijn racistische gevoelens heeft overwonnen en nu de anti-haatgroep Hope Not Hate runt. Al snel komen de twee met elkaar in contact. Wanneer Robbie besluit dat de geplande acties van zijn mede-NA-leden hem te ver gaan begint hij informatie naar Matthew te sluizen, wat zorgt voor een bloedstollend dubbelspel.
De paranoïde gevoelens die dat oplevert, voor zowel Robbie als Matthew, worden subliem neergezet. In hun achterhoofd speelt constant de gedachte dat niemand veilig is. Zelfs de vertrouwensband tussen de twee is onduidelijk, aangezien Robbie ook een mol voor de NA zou kunnen zijn om Matthew ten val te brengen. Deze verwarrende verhouding wordt alleen maar complexer als Robbie zijn intrek neemt bij Matthew en zijn gezin, waardoor hij als een surrogaatzoon een tweede puberteit lijkt door te maken.
Na de eerste twee afleveringen begint de paranoia van zowel Matthew als Robbie enorm op te spelen. Deze is niet alleen gericht op de mensen van buitenaf, maar vooral op het centrale tweetal. Ze zijn immers in zee gegaan met hun directe tegenstander, in de hoop dat ze niet voor de gek worden gehouden.
Aangezien dit een waargebeurd verhaal is, wordt veel aandacht besteed aan het neerzetten van belangrijke spelers, evenals het contextualiseren van belangrijke gebeurtenissen. Zo is er de moord op minister Jo Cox en de veroordeling van de pedofiele rechts-extremist Jack Renshaw. Voor iemand die dergelijke zaken destijds niet heeft meegekregen is het begin van de serie vrij intens. Gelukkig wordt er absoluut genoeg tijd aan besteed, waardoor de verwarring zo minimaal mogelijk is.
Een nog groter teken van kwaliteit is de naadloze verweving van echte en geënsceneerde nieuwsitems. Mede dankzij het visueel kloppende beeld, met fletse en onscherpe beelden, valt niet te zeggen of de getoonde interviews echt zijn of niet. Zelfs het acteren van een veredelde figurant met twee zinnen tekst is hoogstaand, wat de algehele kijkervaring ten goede komt.
Vanaf aflevering drie verandert de intentie van de serie enigszins. Deze draait dan minder om het nationale racismeprobleem en gaat meer in op de deradicalisering van Robbie. De serie probeert bijna een excuus te vinden voor zijn gedrag, waardoor de acties van andere leden onbewust ook minder intens worden. Het zijn nou eenmaal "jonge, eenzame en toegewijde mannen" en aan die kapstok kunnen veel twijfelachtige keuzes worden opgehangen.
Het gevoel dat The Walk-In achterlaat is meer dat van biopic over deradicalisering (niet vreemd, aangezien de serie is gebaseerd op twee boeken van de echte Matthew Collins) dan een onderzoek naar rechtsextremisme. In latere afleveringen worden externe gebeurtenissen vooral gebruikt om dit gegeven te versterken. Zo biedt de rechtszaak tegen de nationalisten ineens voor Robbie een verlossing van de slechte behandeling die hij als iemand uit de arbeidersklasse heeft meegemaakt, in plaats van een veroordeling van het gedrag dat hij heeft vertoond.
Door de biopicroute te volgen, vergeet de serie op sommige punten dat het niet hoeft te vragen om vergiffenis voor de personages. Dat in de tweede helft juist hier de focus op wordt gelegd doet af aan de intensiteit, terwijl de eerdergenoemde rechtszaak eerder frustratie dan begrip wekt. Hoewel de serie als een goede waarschuwing fungeert, had deze toch wel wat genuanceerder te werk kunnen gaan.
The Walk-In is te zien bij NPO Start.
De Brexit zorgde niet alleen voor een kloof tussen Groot-Brittannië en de rest van Europa, maar leidde ook intern tot onrust en verdeeldheid. In The Walk-In is te zien hoe tijdens deze enorm bewogen tijd de extreemrechtse actiegroep National Action een snelle opmars maakt. Tegenover deze 'witte jihadisten' staat Matthew Collins, die in zijn jongere jaren ook onderdeel was van een nationalistische haatgroep, maar zich tegenwoordig inzet om hun ideeën te bestrijden.
De eerste twee afleveringen leggen het hele achtergrondverhaal uit. De situatie van aspirant-NA-lid Robbie Mullen is meteen duidelijk: hij is gefrustreerd dat zijn islamitische collega's bidmomenten krijgen, terwijl hij door moet werken. Al snel wordt deze kleine frustratie uitvergroot door wat hij online consumeert. De haat die hij al die tijd niet onder woorden kon brengen, staat nu ineens kraakhelder op zijn beeldscherm.
Naast Robbie is er aandacht voor Matthew, die zijn racistische gevoelens heeft overwonnen en nu de anti-haatgroep Hope Not Hate runt. Al snel komen de twee met elkaar in contact. Wanneer Robbie besluit dat de geplande acties van zijn mede-NA-leden hem te ver gaan begint hij informatie naar Matthew te sluizen, wat zorgt voor een bloedstollend dubbelspel.
De paranoïde gevoelens die dat oplevert, voor zowel Robbie als Matthew, worden subliem neergezet. In hun achterhoofd speelt constant de gedachte dat niemand veilig is. Zelfs de vertrouwensband tussen de twee is onduidelijk, aangezien Robbie ook een mol voor de NA zou kunnen zijn om Matthew ten val te brengen. Deze verwarrende verhouding wordt alleen maar complexer als Robbie zijn intrek neemt bij Matthew en zijn gezin, waardoor hij als een surrogaatzoon een tweede puberteit lijkt door te maken.
Na de eerste twee afleveringen begint de paranoia van zowel Matthew als Robbie enorm op te spelen. Deze is niet alleen gericht op de mensen van buitenaf, maar vooral op het centrale tweetal. Ze zijn immers in zee gegaan met hun directe tegenstander, in de hoop dat ze niet voor de gek worden gehouden.
Aangezien dit een waargebeurd verhaal is, wordt veel aandacht besteed aan het neerzetten van belangrijke spelers, evenals het contextualiseren van belangrijke gebeurtenissen. Zo is er de moord op minister Jo Cox en de veroordeling van de pedofiele rechts-extremist Jack Renshaw. Voor iemand die dergelijke zaken destijds niet heeft meegekregen is het begin van de serie vrij intens. Gelukkig wordt er absoluut genoeg tijd aan besteed, waardoor de verwarring zo minimaal mogelijk is.
Een nog groter teken van kwaliteit is de naadloze verweving van echte en geënsceneerde nieuwsitems. Mede dankzij het visueel kloppende beeld, met fletse en onscherpe beelden, valt niet te zeggen of de getoonde interviews echt zijn of niet. Zelfs het acteren van een veredelde figurant met twee zinnen tekst is hoogstaand, wat de algehele kijkervaring ten goede komt.
Vanaf aflevering drie verandert de intentie van de serie enigszins. Deze draait dan minder om het nationale racismeprobleem en gaat meer in op de deradicalisering van Robbie. De serie probeert bijna een excuus te vinden voor zijn gedrag, waardoor de acties van andere leden onbewust ook minder intens worden. Het zijn nou eenmaal "jonge, eenzame en toegewijde mannen" en aan die kapstok kunnen veel twijfelachtige keuzes worden opgehangen.
Het gevoel dat The Walk-In achterlaat is meer dat van biopic over deradicalisering (niet vreemd, aangezien de serie is gebaseerd op twee boeken van de echte Matthew Collins) dan een onderzoek naar rechtsextremisme. In latere afleveringen worden externe gebeurtenissen vooral gebruikt om dit gegeven te versterken. Zo biedt de rechtszaak tegen de nationalisten ineens voor Robbie een verlossing van de slechte behandeling die hij als iemand uit de arbeidersklasse heeft meegemaakt, in plaats van een veroordeling van het gedrag dat hij heeft vertoond.
Door de biopicroute te volgen, vergeet de serie op sommige punten dat het niet hoeft te vragen om vergiffenis voor de personages. Dat in de tweede helft juist hier de focus op wordt gelegd doet af aan de intensiteit, terwijl de eerdergenoemde rechtszaak eerder frustratie dan begrip wekt. Hoewel de serie als een goede waarschuwing fungeert, had deze toch wel wat genuanceerder te werk kunnen gaan.
The Walk-In is te zien bij NPO Start.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
