Recensie
Recensie Netflix-serie 'Good Night World'
Heftige anime over intrigerend sociaal vraagstuk gaat onderuit in de tweede helft.
Regie: Katsuya Kikuchi | Cast (stemmen): Daisuke Hirose (Ichi, Taichiro Arima), Nobunaga Shimazaki (Aaaaa, Asuma Arima), Akio Ôtsuka (Kojiro Arima, Shiro), Aya Endô (May, Miyabi Arima), Aoi Yuki (Pico), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 24-30 minuten | Jaar: 2023
Good Night World heeft een voor velen herkenbaar thema: het ontvluchten van de werkelijkheid met een videospel. Het kan makkelijker zijn om jezelf te zijn in een virtuele wereld. Het kan zelfs helpen om betere connecties met anderen te maken, wanneer je dat van een veilige afstand doet. Maar met wie je dan eigenlijk zit te praten, is een raadsel. Wat als het iemand is, die je in het echte leven tegenkomt?
Taichiro kan zijn leven maar moeilijk aan. Met een uiterst negatieve houding leeft hij zoveel mogelijk langs zijn vader en zijn broer heen, die volgens hem alleen maar shit zijn. Er is geen enkel ander fictief personage dat zo vaak het woord 'shit' gebruikt. Zijn onwil om in de echte wereld te leven wordt zeer voelbaar verteld, al maakt dit de serie soms wel moeilijk om te bekijken.
In het videospel Planet kan Taichiro zichzelf zijn als zijn avatar Ichi. Hier is het leven kleurrijker en vrolijker, wat mooi contrasteert met de grauwe werkelijkheid. Toch is Ichi geen totaal andere persoon dan Taichiro, wat voor de hand liggend zou zijn. In Planet komt Taichiro's frustratie eruit als vechtlust en neemt hij het dankbaar op tegen allerlei fantasiebeesten. Dat Taichiro zichzelf is en geen persona aanneemt is een erg mooie keuze van de makers. Hierdoor blijft zijn karakter consistent.
In Planet heeft Ichi een familie met wie hij wel overweg kan. Hij weet niet dat deze mensen eigenlijk zijn echte familieleden zijn. De regel van het spel is dat je niemand vragen stelt of informatie geeft over het echte leven. De waarheid komt gaandeweg aan het licht. Bij de ontdekking van het ene familielid wordt heftiger gereageerd dan bij het andere, wat jammer genoeg niet echt ergens op slaat.
Het videospel draait om het vinden van de Zwarte Vogel, die verdacht veel lijkt op de beroemde geest uit Spirited Away. Maar er wordt wel vaker naar deze beroemde film verwezen, dus het is de makers vergeven. Wat minder makkelijk te accepteren valt is dat alle vrouwen in de serie erg op elkaar lijken en ook nog eens allemaal piepjong moeten zijn. Zo oogt de moeder van Taichiro bijvoorbeeld te jong om volwassen zoons te hebben. Dit aspect is niet alleen beledigend, maar zaait ook verwarring.
Taichiro wil het liefst altijd in zijn virtuele leven kunnen verdwijnen en zou er willen sterven. Dit sociale thema komt aanvankelijk veelvuldig in het verhaal tot uiting. Er zijn zowel voorstanders als tegenstanders van sociale afzondering van de echte wereld. Verschillende personages mogen hun zegje doen. Zo hoopt de broer van Taichiro hem terug te kunnen halen naar zijn echte leven, hoewel hij dat niet handig aanpakt, en pleit voor een bestaan zonder escapisme. Dat beide kanten worden belicht is een sympathieke keuze van de makers, waarschijnlijk bedoeld om een discussie aan te wakkeren.
De eerste helft van Good Night World is spannend en humoristisch, maar halverwege verandert de toon. De serie wordt gewelddadiger, bloederiger en intenser, op het beklemmende af. Het zal voor sommige kijkers niet de moeite waard zijn om door te zetten tot de ontknoping. Goede plotwendingen houden de spanning erin, hoewel sommige daarvan op doodlopende wegen uitkomen. Het lijkt erop dat de makers af en toe een cliffhanger willen toevoegen voor de spanning, maar dat werkt averechts wanneer de kijker daarmee op een dood spoor wordt gezet.
Naarmate de scheidslijn tussen de echte wereld en de virtuele vervagen wordt de serie poëtischer en onrealistischer, zoals traditionele anime. Het sociale thema maakt plaats voor een overemotioneel einde dat niet alle vragen beantwoordt. Dat zal niet bij iedereen goed vallen. Ruimte voor een voorzetting is er niet, dus hier moet de kijker het toch echt mee doen. Of wellicht dat het stripverhaal waar de serie op gebaseerd is soelaas kan bieden.
Good Night World is te zien bij Netflix.
Good Night World heeft een voor velen herkenbaar thema: het ontvluchten van de werkelijkheid met een videospel. Het kan makkelijker zijn om jezelf te zijn in een virtuele wereld. Het kan zelfs helpen om betere connecties met anderen te maken, wanneer je dat van een veilige afstand doet. Maar met wie je dan eigenlijk zit te praten, is een raadsel. Wat als het iemand is, die je in het echte leven tegenkomt?
Taichiro kan zijn leven maar moeilijk aan. Met een uiterst negatieve houding leeft hij zoveel mogelijk langs zijn vader en zijn broer heen, die volgens hem alleen maar shit zijn. Er is geen enkel ander fictief personage dat zo vaak het woord 'shit' gebruikt. Zijn onwil om in de echte wereld te leven wordt zeer voelbaar verteld, al maakt dit de serie soms wel moeilijk om te bekijken.
In het videospel Planet kan Taichiro zichzelf zijn als zijn avatar Ichi. Hier is het leven kleurrijker en vrolijker, wat mooi contrasteert met de grauwe werkelijkheid. Toch is Ichi geen totaal andere persoon dan Taichiro, wat voor de hand liggend zou zijn. In Planet komt Taichiro's frustratie eruit als vechtlust en neemt hij het dankbaar op tegen allerlei fantasiebeesten. Dat Taichiro zichzelf is en geen persona aanneemt is een erg mooie keuze van de makers. Hierdoor blijft zijn karakter consistent.
In Planet heeft Ichi een familie met wie hij wel overweg kan. Hij weet niet dat deze mensen eigenlijk zijn echte familieleden zijn. De regel van het spel is dat je niemand vragen stelt of informatie geeft over het echte leven. De waarheid komt gaandeweg aan het licht. Bij de ontdekking van het ene familielid wordt heftiger gereageerd dan bij het andere, wat jammer genoeg niet echt ergens op slaat.
Het videospel draait om het vinden van de Zwarte Vogel, die verdacht veel lijkt op de beroemde geest uit Spirited Away. Maar er wordt wel vaker naar deze beroemde film verwezen, dus het is de makers vergeven. Wat minder makkelijk te accepteren valt is dat alle vrouwen in de serie erg op elkaar lijken en ook nog eens allemaal piepjong moeten zijn. Zo oogt de moeder van Taichiro bijvoorbeeld te jong om volwassen zoons te hebben. Dit aspect is niet alleen beledigend, maar zaait ook verwarring.
Taichiro wil het liefst altijd in zijn virtuele leven kunnen verdwijnen en zou er willen sterven. Dit sociale thema komt aanvankelijk veelvuldig in het verhaal tot uiting. Er zijn zowel voorstanders als tegenstanders van sociale afzondering van de echte wereld. Verschillende personages mogen hun zegje doen. Zo hoopt de broer van Taichiro hem terug te kunnen halen naar zijn echte leven, hoewel hij dat niet handig aanpakt, en pleit voor een bestaan zonder escapisme. Dat beide kanten worden belicht is een sympathieke keuze van de makers, waarschijnlijk bedoeld om een discussie aan te wakkeren.
De eerste helft van Good Night World is spannend en humoristisch, maar halverwege verandert de toon. De serie wordt gewelddadiger, bloederiger en intenser, op het beklemmende af. Het zal voor sommige kijkers niet de moeite waard zijn om door te zetten tot de ontknoping. Goede plotwendingen houden de spanning erin, hoewel sommige daarvan op doodlopende wegen uitkomen. Het lijkt erop dat de makers af en toe een cliffhanger willen toevoegen voor de spanning, maar dat werkt averechts wanneer de kijker daarmee op een dood spoor wordt gezet.
Naarmate de scheidslijn tussen de echte wereld en de virtuele vervagen wordt de serie poëtischer en onrealistischer, zoals traditionele anime. Het sociale thema maakt plaats voor een overemotioneel einde dat niet alle vragen beantwoordt. Dat zal niet bij iedereen goed vallen. Ruimte voor een voorzetting is er niet, dus hier moet de kijker het toch echt mee doen. Of wellicht dat het stripverhaal waar de serie op gebaseerd is soelaas kan bieden.
Good Night World is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
