Recensie
Recensie NPO Start-serie 'The Flatshare'
Niet de gemiddelde romkom, maar politiek geëngageerd en met een origineel concept.
Regie: Peter Cattaneo, Chloë Wicks | Cast: Jessica Brown Findlay (Tifanny), Anthony Welsh (Leon), Bart Edwards (Justin), Jonah Hauer-King (Mo), Shaniqua Okwok (Maia), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-51 minuten | Jaar: 2023
Omdat je in Londen al snel te maken krijgt met torenhoge huren en onbetrouwbare huisbazen, worden alternatieve woonstijlen behoorlijk aantrekkelijk. In The Flatshare gaan Tiffany en Leon zo'n onconventioneel contract aan: ze delen een appartement en een bed, zonder elkaar ooit te zien. Tiffany heeft het appartement namelijk van acht uur 's avonds tot acht uur 's ochtends, terwijl de 's nachts werkende Leon het overdag tot zijn beschikking heeft.
Voor een typische romantische komedie heeft The Flatshare geen typisch concept. Het delen van woonruimte is geen onbekend terrein voor zoetsappige liefdesverhalen, maar twee mensen die voor elkaar vallen zonder elkaar te zien, met als enige vorm van communicatie de post-its die ze voor elkaar achterlaten, is best origineel. Het doet bijna denken aan het realityprogramma Love Is Blind, maar in dit geval lijkt geen van de twee hoofdpersonages op zoek te zijn naar liefde. Leon heeft een vriendin en Tiffany probeert zonder succes over haar bezitterige en controlerende ex heen te komen.
Dat geen van beide personages beschikbaar is voor nieuwe liefde is dan weer niet ongekend voor het genre, maar in The Flatshare versterkt dit aspect de intrigerende dynamiek tussen Tiffany en Leon. Ze zijn op het eerste gezicht qua persoonlijkheid niet per se aantrekkelijk of perfect relatiemateriaal, maar juist hun ergerlijkheden maken het interessant om te zien hoe ze zich ten opzichte van elkaar zullen ontwikkelen, wetend wat de uitkomst gaat zijn.
Het liefdesverhaal van Tiffany en Leon is uiteraard het middelpunt van de serie, maar daarnaast zijn er verschillende subplots die zowel het hoofdplot vooruit moeten helpen als voor een bepaalde mate van politiek engagement mogen zorgen. Helaas slagen deze er niet allemaal in beide doelen te bereiken, waardoor sommige bijpersonages overbodig worden.
The Flatshare is dynamisch, heeft een lekker tempo en kijkt daardoor makkelijk weg. Zelfs met gebrekkige verhaallijnen wil je blijven kijken om te zien wat er gaat gebeuren. Aangezien voorspelbaarheid vaak zowel de grootste valkuil als de grootste kracht van romkoms is, is het fijn er een te zien waarin er op zijn minst nog een aantal dingen spannend blijven. Dat er voor de rest niet zoveel te raden valt, maakt het dan weer een ultieme feelgoodserie. En soms is dat gewoon precies wat je nodig hebt.
The Flatshare is te zien bij NPO Start.
Omdat je in Londen al snel te maken krijgt met torenhoge huren en onbetrouwbare huisbazen, worden alternatieve woonstijlen behoorlijk aantrekkelijk. In The Flatshare gaan Tiffany en Leon zo'n onconventioneel contract aan: ze delen een appartement en een bed, zonder elkaar ooit te zien. Tiffany heeft het appartement namelijk van acht uur 's avonds tot acht uur 's ochtends, terwijl de 's nachts werkende Leon het overdag tot zijn beschikking heeft.
Voor een typische romantische komedie heeft The Flatshare geen typisch concept. Het delen van woonruimte is geen onbekend terrein voor zoetsappige liefdesverhalen, maar twee mensen die voor elkaar vallen zonder elkaar te zien, met als enige vorm van communicatie de post-its die ze voor elkaar achterlaten, is best origineel. Het doet bijna denken aan het realityprogramma Love Is Blind, maar in dit geval lijkt geen van de twee hoofdpersonages op zoek te zijn naar liefde. Leon heeft een vriendin en Tiffany probeert zonder succes over haar bezitterige en controlerende ex heen te komen.
Dat geen van beide personages beschikbaar is voor nieuwe liefde is dan weer niet ongekend voor het genre, maar in The Flatshare versterkt dit aspect de intrigerende dynamiek tussen Tiffany en Leon. Ze zijn op het eerste gezicht qua persoonlijkheid niet per se aantrekkelijk of perfect relatiemateriaal, maar juist hun ergerlijkheden maken het interessant om te zien hoe ze zich ten opzichte van elkaar zullen ontwikkelen, wetend wat de uitkomst gaat zijn.
Het liefdesverhaal van Tiffany en Leon is uiteraard het middelpunt van de serie, maar daarnaast zijn er verschillende subplots die zowel het hoofdplot vooruit moeten helpen als voor een bepaalde mate van politiek engagement mogen zorgen. Helaas slagen deze er niet allemaal in beide doelen te bereiken, waardoor sommige bijpersonages overbodig worden.
The Flatshare is dynamisch, heeft een lekker tempo en kijkt daardoor makkelijk weg. Zelfs met gebrekkige verhaallijnen wil je blijven kijken om te zien wat er gaat gebeuren. Aangezien voorspelbaarheid vaak zowel de grootste valkuil als de grootste kracht van romkoms is, is het fijn er een te zien waarin er op zijn minst nog een aantal dingen spannend blijven. Dat er voor de rest niet zoveel te raden valt, maakt het dan weer een ultieme feelgoodserie. En soms is dat gewoon precies wat je nodig hebt.
The Flatshare is te zien bij NPO Start.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
