Recensie
Recensie Netflix-serie 'Bodies'
Topserie die het in de laatste twee afleveringen net niet waar kan maken.
Regie: Marco Kreuzpaintner, Haolu Wang | Cast: Amaka Okafor (Hasan), Kyle Soller (Hillinghead), Jacob Fortune-Lloyd (Whiteman), Shira Haas (Maplewood), Stephen Graham (Julian Harker), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 55-61 minuten | Jaar: 2023
Een verhaal over tijdreizen wordt al bij voorbaat gebouwd op een wankel fundament: het is vrijwel onmogelijk om het realistisch te houden. Back to the Future was zo'n heerlijk spektakel dat er niet werd nagedacht over mogelijke andere, negatieve veranderingen die Marty McFly veroorzaakt tijdens zijn tijd in het verleden, maar de meeste andere tijdreisverhalen slagen daar niet in. Bodies al helemaal niet, want tegen het einde worden de regels niet meer gehanteerd. Zonde, want het is verder een geweldige en verslavende miniserie.
Op een plek in London wordt zowel in 1890, 1941 als 2023 een volledig identiek lijk gevonden. Uiteraard zijn de drie rechercheurs die op de zaak worden gezet niet van elkaar op de hoogte, maar toch zullen ze alle drie bijdragen aan het oplossen van deze moord en het mysterie eromheen. Gebaseerd op de graphic novel met dezelfde titel.
Een kleine spoiler voor de eerste aflevering: er komt nog een jaartal bij, namelijk 2053, en daarmee dus ook een vierde rechercheur. Ze hebben allemaal iets in gemeen. Hillinghead is in 1890 homoseksueel (niet openlijk), Whiteman is in 1941 Joods, Hasan heeft een bruine huidskleur (en is moslima) anno nu en in de toekomst is Maplewood iemand met een fysieke handicap. Allemaal mensen die behoren tot een gediscrimineerde minderheid.
Op zich wijkt Whiteman af van de rest omdat het bij hem gaat om religie, waarvoor wordt gekozen in plaats van dat het is aangeboren of het gevolg van een ongeluk. Maar hij hoort thuis in het rijtje, want waar het in Bodies om draait is anderen een gevoel van minderwaardigheid aanpraten, mensen de indruk geven dat ze iemand zijn die niet geliefd kan worden.
De slechterik wil deze gedachtegang uitroeien door een wereld te creëren waarin iedereen zal weten hij wel geliefd is. Dat is al een dik pluspunt. Iedere kijker zal kunnen zeggen: "Ik snap je, dat is een mooi doel." Alleen moet het bereikt worden via een weg die al eerder is bewandeld door de grootste monsters uit de menselijke geschiedenis die hun doel ook op zo'n manier wilde behalen.
Een ander geslaagd aspect is dat elke aflevering eindigt met een cliffhanger die volledig is verbonden met het plot en in de volgende aflevering direct wordt ingelost zonder dat dit de spanning uitblust. Bodies heeft geen razend tempo, maar toch voelt het alsof zij stevig doorloopt. Het resultaat is een bingewaardige serie.
De tweede aflevering heeft een paar prachtig gelaagde dialogen. Hillinghead krijgt hierin bezoek van een journalist die weet dat hij, net als hijzelf, op mannen valt en zich voordoet als een kennis. Wanneer hij vertrekt zegt hij: "Zeg tegen je vrouw dat de misleiding me spijt." Daarmee doelt hij niet alleen op de leugen waarmee hij zich naar binnen heeft geluld, maar geeft hij ook te kennen dat hij het naar vindt dat Hillingheads huwelijk een leugen is. De overige afleveringen hebben prima dialogen, maar dergelijke verbale diepgang beperkt zich tot aflevering twee.
Er valt geen slecht woord te zeggen over de regie, het acteerwerk, de overtuigende sets en kostuums (het verhaal speelt zich immers af in vier zeer verschillende tijden) of de cinematografie. De personages worden ook zeker niet neergezet als perfecte lieverdjes. Hillinghead die tegen zijn vrouw liegt is nog niet half zo erg als Whiteman die een bevroren hart lijkt te hebben.
Na zes fantastische afleveringen komt ineens die verplichte aflevering waarin het perspectief van de slechterik wordt getoond, waarmee het hele verhaal opnieuw wordt verteld. De puzzelstukjes worden in Bodies zo geniaal onthuld en op hun plek gelegd dat deze informatie wel door de kijker ingevuld had kunnen worden. Voor het eerst wordt er niets toegevoegd en lekt de spanning, energie en opbouw volledig weg.
En dan volgt een slotaflevering die op zich prima is, maar gewoon helemaal tegen de logica van al het voorgaande ingaat. Deze afsluiter perforeert eigenhandig het plot. Een voorbeeld: een aanwijzing uit het verleden die rechercheur Hasan in 2023 vindt, wordt ineens helemaal genegeerd en nu pas in 2053 ontdekt. Klopt niet. En dat terwijl Bodies zich met sterk schrijfwerk had bewezen om dit te rechtvaardigen.
Dat betekent niet dat het allemaal niet de moeite waard is. Integendeel. Ook de afronding kan er zeker mee door. Het hele tijdreizen is niet gebeurd omdat er ergens een kurk uit de grond is getrokken. Nee, het is een einde dat voldoening geeft. Bodies is gewoon goed en bevat een belangrijke boodschap over de schade en het gevaar van iemand (mogelijk onbedoeld) een minderwaardigheidscomplex aanpraten. De slechterik heeft gelijk: liefde is ontzettend belangrijk.
Bodies is te zien bij Netflix.
Een verhaal over tijdreizen wordt al bij voorbaat gebouwd op een wankel fundament: het is vrijwel onmogelijk om het realistisch te houden. Back to the Future was zo'n heerlijk spektakel dat er niet werd nagedacht over mogelijke andere, negatieve veranderingen die Marty McFly veroorzaakt tijdens zijn tijd in het verleden, maar de meeste andere tijdreisverhalen slagen daar niet in. Bodies al helemaal niet, want tegen het einde worden de regels niet meer gehanteerd. Zonde, want het is verder een geweldige en verslavende miniserie.
Op een plek in London wordt zowel in 1890, 1941 als 2023 een volledig identiek lijk gevonden. Uiteraard zijn de drie rechercheurs die op de zaak worden gezet niet van elkaar op de hoogte, maar toch zullen ze alle drie bijdragen aan het oplossen van deze moord en het mysterie eromheen. Gebaseerd op de graphic novel met dezelfde titel.
Een kleine spoiler voor de eerste aflevering: er komt nog een jaartal bij, namelijk 2053, en daarmee dus ook een vierde rechercheur. Ze hebben allemaal iets in gemeen. Hillinghead is in 1890 homoseksueel (niet openlijk), Whiteman is in 1941 Joods, Hasan heeft een bruine huidskleur (en is moslima) anno nu en in de toekomst is Maplewood iemand met een fysieke handicap. Allemaal mensen die behoren tot een gediscrimineerde minderheid.
Op zich wijkt Whiteman af van de rest omdat het bij hem gaat om religie, waarvoor wordt gekozen in plaats van dat het is aangeboren of het gevolg van een ongeluk. Maar hij hoort thuis in het rijtje, want waar het in Bodies om draait is anderen een gevoel van minderwaardigheid aanpraten, mensen de indruk geven dat ze iemand zijn die niet geliefd kan worden.
De slechterik wil deze gedachtegang uitroeien door een wereld te creëren waarin iedereen zal weten hij wel geliefd is. Dat is al een dik pluspunt. Iedere kijker zal kunnen zeggen: "Ik snap je, dat is een mooi doel." Alleen moet het bereikt worden via een weg die al eerder is bewandeld door de grootste monsters uit de menselijke geschiedenis die hun doel ook op zo'n manier wilde behalen.
Een ander geslaagd aspect is dat elke aflevering eindigt met een cliffhanger die volledig is verbonden met het plot en in de volgende aflevering direct wordt ingelost zonder dat dit de spanning uitblust. Bodies heeft geen razend tempo, maar toch voelt het alsof zij stevig doorloopt. Het resultaat is een bingewaardige serie.
De tweede aflevering heeft een paar prachtig gelaagde dialogen. Hillinghead krijgt hierin bezoek van een journalist die weet dat hij, net als hijzelf, op mannen valt en zich voordoet als een kennis. Wanneer hij vertrekt zegt hij: "Zeg tegen je vrouw dat de misleiding me spijt." Daarmee doelt hij niet alleen op de leugen waarmee hij zich naar binnen heeft geluld, maar geeft hij ook te kennen dat hij het naar vindt dat Hillingheads huwelijk een leugen is. De overige afleveringen hebben prima dialogen, maar dergelijke verbale diepgang beperkt zich tot aflevering twee.
Er valt geen slecht woord te zeggen over de regie, het acteerwerk, de overtuigende sets en kostuums (het verhaal speelt zich immers af in vier zeer verschillende tijden) of de cinematografie. De personages worden ook zeker niet neergezet als perfecte lieverdjes. Hillinghead die tegen zijn vrouw liegt is nog niet half zo erg als Whiteman die een bevroren hart lijkt te hebben.
Na zes fantastische afleveringen komt ineens die verplichte aflevering waarin het perspectief van de slechterik wordt getoond, waarmee het hele verhaal opnieuw wordt verteld. De puzzelstukjes worden in Bodies zo geniaal onthuld en op hun plek gelegd dat deze informatie wel door de kijker ingevuld had kunnen worden. Voor het eerst wordt er niets toegevoegd en lekt de spanning, energie en opbouw volledig weg.
En dan volgt een slotaflevering die op zich prima is, maar gewoon helemaal tegen de logica van al het voorgaande ingaat. Deze afsluiter perforeert eigenhandig het plot. Een voorbeeld: een aanwijzing uit het verleden die rechercheur Hasan in 2023 vindt, wordt ineens helemaal genegeerd en nu pas in 2053 ontdekt. Klopt niet. En dat terwijl Bodies zich met sterk schrijfwerk had bewezen om dit te rechtvaardigen.
Dat betekent niet dat het allemaal niet de moeite waard is. Integendeel. Ook de afronding kan er zeker mee door. Het hele tijdreizen is niet gebeurd omdat er ergens een kurk uit de grond is getrokken. Nee, het is een einde dat voldoening geeft. Bodies is gewoon goed en bevat een belangrijke boodschap over de schade en het gevaar van iemand (mogelijk onbedoeld) een minderwaardigheidscomplex aanpraten. De slechterik heeft gelijk: liefde is ontzettend belangrijk.
Bodies is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
