Recensie
Recensie Netflix-serie 'Ojitos de Huevo'
Begint met humor en herkenbare problemen, maar eindigt in clichématige klefheid.
Regie: Pato Safa | Cast: Alexis Arroyo (Alexis), Enrique Arreola (Buenrostro), Alejandro Calva (Yuyo), Verónica Merchant (Lolis), Francisco Calvillo (Jorge Entranador de Futbol), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 23-27 minuten | Jaar: 2023
Naar alle waarschijnlijkheid is Ojitos de Huevo gebaseerd op de ervaringen van schrijver en komediant Alexis Arroyo, die net als de gelijknamige hoofdpersoon blind is geboren. Wie zelf te maken heeft met een lichamelijk mankement zal naast schaterlachen ook vaak applaudisseren voor de herkenbare situaties en het broodnodige commentaar waarin de serie voorziet. Helaas is alleen het eerste deel zo briljant.
Alexis is het gedrag van anderen in zijn kleine geboortedorp zat en vertrekt naar Mexico-Stad om komediant te worden. Hij geeft daarvoor een prachtige reden: een frons of een glimlach kan hij niet zien, maar als mensen lachen kan hij dat horen. De kijker zal onmiddellijk hopen dat Alexis zijn droom weet waar te maken. Hoe precies zal het meest interessante aspect van het verhaal zijn.
Ojitos de Huevo begint hilarisch. Arroyo schuwt de clichés net zo min als de slapstick, maar voorziet ook in rake observaties waarvan menig gehandicapt persoon blij zal worden omdat ze zo herkenbaar zijn. Zoals continu dezelfde vragen krijgen en altijd moeten uitleggen dat een fysieke beperking niet betekent dat je verstandelijk niet in orde bent. Van mensen die je onderschatten en betuttelen tot onder druk gezet worden om dingen te doen die je nu eenmaal niet kunt – het zit er allemaal in. Arroyo benadert alle clichés en vooroordelen met humor, zonder ze te bagatelliseren.
Helaas verandert de serie tegen het einde drastisch van toon. De obstakels waar Alexis tegenaan loopt zijn niet langer die van een gehandicapte of zelfs die van een beginnende artiest. Het zijn vergezochte bijzaken waar Alexis zich obsessief in vastbijt. De humor heeft sterk te lijden onder de onrealistische nieuwe verhaallijn en het thema van de serie verdwijnt langzaam uit beeld.
In Mexico-Stad stuiten Alexis en zijn beste vriend op een hele schare interessante en minder interessante nieuwe vrienden, die elk bijdragen aan de vertroebeling van het concept van de serie. In de laatste twee afleveringen zit een overvloed aan goedkope emotie en loopt iedereen continu te snotteren. De humor waarmee Alexis voorheen zijn problemen te lijf ging maakt dan plaats voor een onverwacht zelfmedelijden dat haaks staat op zijn eerder neergezette persoonlijkheid.
Wanneer Alexis eindelijk zijn plek op het podium mag innemen volgt dan ook geen hilarische stand-upshow waar de kijker gedurende de meeste afleveringen voor warm is gemaakt. Nee, de serie sluit af met een kleffe dromen-zullen-uitkomen-pseudowijsheid. Ineens worden alle clichés over leven met een beperking omarmd, zonder ze belachelijk te maken. Alsof je naar twee compleet verschillende series zit te kijken.
Wat een inspirerend verhaal kunnen opleveren over het vechten voor bestaansrecht en vrijheid als gehandicapte, eindigt in clichématige klefheid. Het was vast machtig interessant geweest als Arroyo Ojitos de Huevo meer op zijn eigen leven had gebaseerd, maar helaas komt zijn persoonlijke ervaring enkel tot uiting in de grappen. Voor het slotstuk bedient Arroyo zich overigens van deus ex machina, aangezien Alexis' succes uit de lucht komt vallen. De kleffe boodschap waarmee de serie eindigt is dus niet eens een echt inspirerende.
Ojitos de Huevo is te zien bij Netflix.
Naar alle waarschijnlijkheid is Ojitos de Huevo gebaseerd op de ervaringen van schrijver en komediant Alexis Arroyo, die net als de gelijknamige hoofdpersoon blind is geboren. Wie zelf te maken heeft met een lichamelijk mankement zal naast schaterlachen ook vaak applaudisseren voor de herkenbare situaties en het broodnodige commentaar waarin de serie voorziet. Helaas is alleen het eerste deel zo briljant.
Alexis is het gedrag van anderen in zijn kleine geboortedorp zat en vertrekt naar Mexico-Stad om komediant te worden. Hij geeft daarvoor een prachtige reden: een frons of een glimlach kan hij niet zien, maar als mensen lachen kan hij dat horen. De kijker zal onmiddellijk hopen dat Alexis zijn droom weet waar te maken. Hoe precies zal het meest interessante aspect van het verhaal zijn.
Ojitos de Huevo begint hilarisch. Arroyo schuwt de clichés net zo min als de slapstick, maar voorziet ook in rake observaties waarvan menig gehandicapt persoon blij zal worden omdat ze zo herkenbaar zijn. Zoals continu dezelfde vragen krijgen en altijd moeten uitleggen dat een fysieke beperking niet betekent dat je verstandelijk niet in orde bent. Van mensen die je onderschatten en betuttelen tot onder druk gezet worden om dingen te doen die je nu eenmaal niet kunt – het zit er allemaal in. Arroyo benadert alle clichés en vooroordelen met humor, zonder ze te bagatelliseren.
Helaas verandert de serie tegen het einde drastisch van toon. De obstakels waar Alexis tegenaan loopt zijn niet langer die van een gehandicapte of zelfs die van een beginnende artiest. Het zijn vergezochte bijzaken waar Alexis zich obsessief in vastbijt. De humor heeft sterk te lijden onder de onrealistische nieuwe verhaallijn en het thema van de serie verdwijnt langzaam uit beeld.
In Mexico-Stad stuiten Alexis en zijn beste vriend op een hele schare interessante en minder interessante nieuwe vrienden, die elk bijdragen aan de vertroebeling van het concept van de serie. In de laatste twee afleveringen zit een overvloed aan goedkope emotie en loopt iedereen continu te snotteren. De humor waarmee Alexis voorheen zijn problemen te lijf ging maakt dan plaats voor een onverwacht zelfmedelijden dat haaks staat op zijn eerder neergezette persoonlijkheid.
Wanneer Alexis eindelijk zijn plek op het podium mag innemen volgt dan ook geen hilarische stand-upshow waar de kijker gedurende de meeste afleveringen voor warm is gemaakt. Nee, de serie sluit af met een kleffe dromen-zullen-uitkomen-pseudowijsheid. Ineens worden alle clichés over leven met een beperking omarmd, zonder ze belachelijk te maken. Alsof je naar twee compleet verschillende series zit te kijken.
Wat een inspirerend verhaal kunnen opleveren over het vechten voor bestaansrecht en vrijheid als gehandicapte, eindigt in clichématige klefheid. Het was vast machtig interessant geweest als Arroyo Ojitos de Huevo meer op zijn eigen leven had gebaseerd, maar helaas komt zijn persoonlijke ervaring enkel tot uiting in de grappen. Voor het slotstuk bedient Arroyo zich overigens van deus ex machina, aangezien Alexis' succes uit de lucht komt vallen. De kleffe boodschap waarmee de serie eindigt is dus niet eens een echt inspirerende.
Ojitos de Huevo is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
