Recensie
Recensie Netflix-serie 'Olóládé'
Nietszeggende serie met wanstaltige hoofdpersonages, frustrerende verhalen en saai camerawerk.
Regie: Adeniyi Joseph | Cast: Frank Donga (Shina), Femi Adebayo (Lateef), Mercy Aigbe (Iyabo), Mide Funmi Martins (Sade), Liz da Silva (Amaka), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 36-50 minuten | Jaar: 2023
In Olóládé jongleren Shina en Lateef zodanig met minnaressen en andere geheimen dat de kijker met punaises en rode wol op een prikbord moet bijhouden wie het met wie doet en wie het van wie weet. Dit gepuzzel is echter niet de moeite waard, want de serie vertelt een slap verhaal vol onsympathieke personages en misogyne stereotypes.
Het zal de kijker dan ook niet interesseren of de hoofdpersonen erin slagen hun affaires en criminele activiteiten verborgen weten te houden. Deze mannen zijn overspelige rotzakken die hun zwangere minnaressen in de steek laten. De vrouwen die te lijden hebben onder dit gedrag reageren dat vooral op elkaar af; een vreselijk irritant stereotype dat geen plaats zou mogen hebben op moderne streamingplatforms.
De vrouwen vallen elkaar aan en proberen de mannen te manipuleren om hun zin te krijgen, maar komen niet voor zichzelf op. Het is tergend te moeten zien dat Shina's vrouw zoveel onder hem te lijden heeft dat ze met een permanente frons rondloopt, maar niet haar koffers wil pakken om van haar man en haar zorgen af te zijn. En dat terwijl hij hun huis volstopt met ongewenste gasten, waaronder zijn minnaressen.
Het verhaal draait om weinig anders dan proberen de waarheid verborgen te houden, wat zich niet vertaalt in een boeiende kijkervaring. De gesprekken als klinken huiskamerconversaties over onbenullige zaken en gaan ook nog eens veel te lang door. Er is vaak geen achtergrondgeluid of muziek, wat nog meer de focus legt op de saaie woorden en het geheel nog slaapverwekkender maakt.
Zelfs het camerawerk is saai. Er is weinig variatie in camerastandpunten en in plaats van close-ups wordt meestal gebruikgemaakt van lang aangehouden wide shots, wat een onpersoonlijk effect geeft. Die wide shots tonen meestal de hele kamer, wat het huiskamergevoel versterkt. Alsof je op bezoek bent bij een ver familielid waarmee je niets gemeen hebt en het beleefd over koetjes en kalfjes moet hebben.
Naast onzinnige gesprekken worden ook bezigheden in beeld gebracht die helemaal niet interessant zijn. Zo moet de kijker wachten tot iemand een cadeautje heeft uitgepakt of tot iemand iets uit een andere kamer heeft gehaald. Dit zijn dingen die in de montage ingekort kunnen worden, maar de makers van Olóládé filmen blijkbaar liever alles in één shot.
Er wordt zeer slecht geacteerd door vrijwel alle acteurs, met een aantal absurde uitschieters. Wanneer iemand geconfronteerd wordt met het lijk van een bekende, trekt hij een gezicht alsof iemand zijn laatste koekje steelt. Hij oogt eerder verontwaardigd dan geshockeerd of verdrietig, wat absoluut niet bijdraagt aan sympathie voor dit personage.
Andere acteurs vinden het nodig continu gekke bekken te trekken. Waarschijnlijk om de lachers op de hand te krijgen, maar in een serie over moord, afpersing en criminaliteit werkt dit averechts. De gekke bek wordt flink uitgemolken en dikwijls richting de camera gedraaid in plaats van de tegenspeler. Dit doet denken aan een sitcom met een livepubliek, maar zonder lachband slaat het nergens op.
Het ondermaatse verhaal heeft – weinig verrassend – niet echt een einde. De kijker kan op zijn minst verwachten dat alle geheimen uitkomen in een chaotisch hoogtepunt, maar zelfs een beetje chaos om de serie minder saai te maken blijkt te veel werk. Enkele geheimen komen uit en enkele vrouwen krijgen wat ze willen, maar andere verhaallijnen lijken doodlopend of worden wellicht bewaard voor een volgend seizoen. Het idee dat Olóládé een voortzetting krijgt zal menig kijker uit de slaap doen opschrikken.
Olódádé is te zien bij Netflix.
In Olóládé jongleren Shina en Lateef zodanig met minnaressen en andere geheimen dat de kijker met punaises en rode wol op een prikbord moet bijhouden wie het met wie doet en wie het van wie weet. Dit gepuzzel is echter niet de moeite waard, want de serie vertelt een slap verhaal vol onsympathieke personages en misogyne stereotypes.
Het zal de kijker dan ook niet interesseren of de hoofdpersonen erin slagen hun affaires en criminele activiteiten verborgen weten te houden. Deze mannen zijn overspelige rotzakken die hun zwangere minnaressen in de steek laten. De vrouwen die te lijden hebben onder dit gedrag reageren dat vooral op elkaar af; een vreselijk irritant stereotype dat geen plaats zou mogen hebben op moderne streamingplatforms.
De vrouwen vallen elkaar aan en proberen de mannen te manipuleren om hun zin te krijgen, maar komen niet voor zichzelf op. Het is tergend te moeten zien dat Shina's vrouw zoveel onder hem te lijden heeft dat ze met een permanente frons rondloopt, maar niet haar koffers wil pakken om van haar man en haar zorgen af te zijn. En dat terwijl hij hun huis volstopt met ongewenste gasten, waaronder zijn minnaressen.
Het verhaal draait om weinig anders dan proberen de waarheid verborgen te houden, wat zich niet vertaalt in een boeiende kijkervaring. De gesprekken als klinken huiskamerconversaties over onbenullige zaken en gaan ook nog eens veel te lang door. Er is vaak geen achtergrondgeluid of muziek, wat nog meer de focus legt op de saaie woorden en het geheel nog slaapverwekkender maakt.
Zelfs het camerawerk is saai. Er is weinig variatie in camerastandpunten en in plaats van close-ups wordt meestal gebruikgemaakt van lang aangehouden wide shots, wat een onpersoonlijk effect geeft. Die wide shots tonen meestal de hele kamer, wat het huiskamergevoel versterkt. Alsof je op bezoek bent bij een ver familielid waarmee je niets gemeen hebt en het beleefd over koetjes en kalfjes moet hebben.
Naast onzinnige gesprekken worden ook bezigheden in beeld gebracht die helemaal niet interessant zijn. Zo moet de kijker wachten tot iemand een cadeautje heeft uitgepakt of tot iemand iets uit een andere kamer heeft gehaald. Dit zijn dingen die in de montage ingekort kunnen worden, maar de makers van Olóládé filmen blijkbaar liever alles in één shot.
Er wordt zeer slecht geacteerd door vrijwel alle acteurs, met een aantal absurde uitschieters. Wanneer iemand geconfronteerd wordt met het lijk van een bekende, trekt hij een gezicht alsof iemand zijn laatste koekje steelt. Hij oogt eerder verontwaardigd dan geshockeerd of verdrietig, wat absoluut niet bijdraagt aan sympathie voor dit personage.
Andere acteurs vinden het nodig continu gekke bekken te trekken. Waarschijnlijk om de lachers op de hand te krijgen, maar in een serie over moord, afpersing en criminaliteit werkt dit averechts. De gekke bek wordt flink uitgemolken en dikwijls richting de camera gedraaid in plaats van de tegenspeler. Dit doet denken aan een sitcom met een livepubliek, maar zonder lachband slaat het nergens op.
Het ondermaatse verhaal heeft – weinig verrassend – niet echt een einde. De kijker kan op zijn minst verwachten dat alle geheimen uitkomen in een chaotisch hoogtepunt, maar zelfs een beetje chaos om de serie minder saai te maken blijkt te veel werk. Enkele geheimen komen uit en enkele vrouwen krijgen wat ze willen, maar andere verhaallijnen lijken doodlopend of worden wellicht bewaard voor een volgend seizoen. Het idee dat Olóládé een voortzetting krijgt zal menig kijker uit de slaap doen opschrikken.
Olódádé is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
