Recensie
Recensie Netflix-serie 'Killer Soup'
Rommelige Indiase serie over een vrouw die niet kan koken maar een toch een eigen restaurant wil.
Regie: Abhishek Chaubey | Cast: Manoj Bajpayee (Umesh/Prabhu), Konkona Sen Sharma (Sawhti), Nassar (Hassan), Lal (Lucas), Sayaji Shinde (Arvind), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 43-52 minuten | Jaar: 2024
Swathi wil dat haar man haar een restaurant cadeau doet. Probleem is dat ze niet kan koken. En dan overlijdt haar man ook nog eens. Volgens officiële synopsis doet Swathi of haar minnaar haar man is om zo toch haar restaurant te krijgen, maar daar gaat de serie nauwelijks over, eerder over het verbloemen van allerlei criminele activiteiten. Het eindresultaat is een ingewikkeld, vergezocht verhaal dat veel kijkers zwaar op de maag zal liggen.
Waarom Swathi zo graag een eigen restaurant wil is onduidelijk. Haar uitleg waarom deze vreselijke kok toch wil koken is halfslachtig; het komt niet over waarom dit zo belangrijk is voor haar. Erg sympathiek is ze niet, dus weinig kijkers zullen voor haar duimen. Wanneer er van alles misgaat en Swathi in de problemen terechtkomt, zijn het eerder de bijpersonages die de interesse van de kijker wekken. Alleen krijgen die helaas niet veel aandacht.
Er is van alles crimineels aan de hand. Al vanaf het begin worden diefstal, verduistering en witwassen genoemd. Er wordt echter weinig uitleg gegeven over hoe dit precies zit of wat de motieven van de betrokken personen zijn. Al deze criminele activiteiten vinden of vonden plaats verspreid over verschillende bedrijven die reeds bestaan of op de planning staan. Het is moeilijk bij te houden wie wat doet en wie wat weet. En dan moeten er nog diverse moorden en chantagepogingen bijkomen.
Killer Soup heeft een zeer naargeestige sfeer, die uit van alles voortkomt: grauwe kleuren, onvriendelijkheid tussen de personages, gore details. De stille scènes zonder achtergrondmuziek afgewisseld met plotseling aanzwellende muziek hebben een vervreemdend effect. Een zeldzame grap komt misplaatst en eenzaam over, waarop de kijker zich afvraagt of er nu plotseling gelachen moet worden. Dit alles creëert een serie die niet makkelijk te verteren is.
Het verhaal gaat alle kanten op. Sommige details en gebeurtenissen zijn zo vaag, vergezocht en onsamenhangend dat ze nergens op slaan. Ze dragen wel bij aan de vervreemdende sfeer, wat wellicht de bedoeling is, maar prettig kijken is het niet. Vertelstijlen wisselen elkaar in rap tempo af: dan weer heeft de serie een poëtische voice-over, dan weer wordt er veelvuldig ingezoomd alsof het een actieserie is. Wat het genre of thema wel is, is moeilijk te zeggen.
Tegen het einde is de serie zo chaotisch dat het compleet onvoorspelbaar is hoe deze zal eindigen. Wellicht krijgt Swathi haar restaurant toch nog op de een of andere manier. Er zijn veel losse eindjes, maar die raken makkelijk zoek in de chaos. De ontknoping hangt van toevalligheden aan elkaar, maar bevat ook een plotselinge vlaag van zelfbewustzijn wanneer een personage opmerkt: "Het is een verhaal verteld door een dwaas, vol lawaai en woede, zonder betekenis." Hiermee is Killer Soup uitstekend samengevat.
Killer Soup is te zien bij Netflix.
Swathi wil dat haar man haar een restaurant cadeau doet. Probleem is dat ze niet kan koken. En dan overlijdt haar man ook nog eens. Volgens officiële synopsis doet Swathi of haar minnaar haar man is om zo toch haar restaurant te krijgen, maar daar gaat de serie nauwelijks over, eerder over het verbloemen van allerlei criminele activiteiten. Het eindresultaat is een ingewikkeld, vergezocht verhaal dat veel kijkers zwaar op de maag zal liggen.
Waarom Swathi zo graag een eigen restaurant wil is onduidelijk. Haar uitleg waarom deze vreselijke kok toch wil koken is halfslachtig; het komt niet over waarom dit zo belangrijk is voor haar. Erg sympathiek is ze niet, dus weinig kijkers zullen voor haar duimen. Wanneer er van alles misgaat en Swathi in de problemen terechtkomt, zijn het eerder de bijpersonages die de interesse van de kijker wekken. Alleen krijgen die helaas niet veel aandacht.
Er is van alles crimineels aan de hand. Al vanaf het begin worden diefstal, verduistering en witwassen genoemd. Er wordt echter weinig uitleg gegeven over hoe dit precies zit of wat de motieven van de betrokken personen zijn. Al deze criminele activiteiten vinden of vonden plaats verspreid over verschillende bedrijven die reeds bestaan of op de planning staan. Het is moeilijk bij te houden wie wat doet en wie wat weet. En dan moeten er nog diverse moorden en chantagepogingen bijkomen.
Killer Soup heeft een zeer naargeestige sfeer, die uit van alles voortkomt: grauwe kleuren, onvriendelijkheid tussen de personages, gore details. De stille scènes zonder achtergrondmuziek afgewisseld met plotseling aanzwellende muziek hebben een vervreemdend effect. Een zeldzame grap komt misplaatst en eenzaam over, waarop de kijker zich afvraagt of er nu plotseling gelachen moet worden. Dit alles creëert een serie die niet makkelijk te verteren is.
Het verhaal gaat alle kanten op. Sommige details en gebeurtenissen zijn zo vaag, vergezocht en onsamenhangend dat ze nergens op slaan. Ze dragen wel bij aan de vervreemdende sfeer, wat wellicht de bedoeling is, maar prettig kijken is het niet. Vertelstijlen wisselen elkaar in rap tempo af: dan weer heeft de serie een poëtische voice-over, dan weer wordt er veelvuldig ingezoomd alsof het een actieserie is. Wat het genre of thema wel is, is moeilijk te zeggen.
Tegen het einde is de serie zo chaotisch dat het compleet onvoorspelbaar is hoe deze zal eindigen. Wellicht krijgt Swathi haar restaurant toch nog op de een of andere manier. Er zijn veel losse eindjes, maar die raken makkelijk zoek in de chaos. De ontknoping hangt van toevalligheden aan elkaar, maar bevat ook een plotselinge vlaag van zelfbewustzijn wanneer een personage opmerkt: "Het is een verhaal verteld door een dwaas, vol lawaai en woede, zonder betekenis." Hiermee is Killer Soup uitstekend samengevat.
Killer Soup is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
