Recensie
Recensie Disney+-serie 'Dragons of Wonderhatch'
Een interessant uitgangspunt wordt tenietgedaan door een slaapverwekkend tempo en houterig acteerwerk.
Regie: Kentarô Hagiwara, Takashi Ôtsuka| Cast: Sena Nakajima (Nagi), Taiken Okudaira (Thaim), Mackenyu (Akhta), Emma (Son), Shunsuke Takeuchi (Guphin), Rena Tanaka (Hana), Kenjirô Tsuda (Jairo), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 33-51 minuten | Jaar: 2023-2024
Dragons of Wonderhatch begint in een karakteristieke animewereld met zwevende steden, Pokémonachtige wezens, helden en natuurlijk een superschurk. Die laatste schiet magische bubbels om zijn tegenstanders uit de weg te ruimen. Wie geraakt wordt verdwijnt naar een andere dimensie, waarin alles er fotorealistisch uitziet en draken niet bestaan: hedendaags Japan.
In deze parallelle realiteit (de echte wereld dus) kampt de schuchtere scholier Nagi nog steeds met het verdriet om de verdwijning van haar moeder, die een begenadigd mangatekenaar was. Een van haar creaties was de fantasiewereld Upananta. Als er plotseling een draakje en zijn jonge berijder in het huis verschijnen, begint een avontuur waarbij de grenzen tussen beide werelden steeds meer vervagen. Veel van de mensen die uit Upananta in Japan verzeild zijn geraakt, zoeken een manier om weer terug te keren. Maar sommigen denken dat ze een andere, meer duistere, opdracht hebben. Nagi is ongewild een spil in hun plan.
De afwisseling tussen de getekende fantasiewereld en het moderne Yokosuka in liveaction is een mooi uitgangspunt. In manga en anime wordt dit het isekai-genre genoemd. Er is een sterke onderlinge afhankelijkheid tussen beide realiteiten. Dit is in het begin van de serie erg grappig; de mangafiguren proberen bijvoorbeeld te achterhalen wat manga nou precies is en het is leuk om van bepaalde personages zowel de animeversie als de liveactionversie te zien. Het schattige blauwe draakje Guphin wordt nog schattiger als hij de oversteek maakt naar de echte wereld. Adequate CGI zorgt ervoor dat de fantastische elementen ook daar geloofwaardig zijn.
De tekenstijl van de animesegmenten is mooi, maar vrij standaard. Veel bevroren poses, grote ogen, gekleurd haar en gevechten met magische stralen. Ook de mythologie en epische strijd van Upananta zijn bekende kost, maar dat maakt ze niet minder interessant. De nadruk van de serie ligt echter op de belevenissen van Nagi en de Upanantans die naar de echte wereld zijn getoverd. Hoewel de fantasiewereld met de ondergang wordt bedreigd, raakt de kijker toch vooral betrokken bij de mensen van vlees en bloed. Er is een hint van romantiek en de kracht van verbeelding staat centraal.
De liveactionscènes zijn echter veel te traag en het acteerwerk is vaak erg houterig. In de dialogen en monologen, die bol staan van de plotuitleg, valt na elke zin een pauze en de acteurs lijken soms langzaam in slaap te sukkelen terwijl ze hun tekst opzeggen. Ook is de logica niet altijd evident. Veel van de loyaliteitswisselingen en motivaties komen nogal geforceerd over.
Vooral tegen het einde loopt iedereen maar een beetje achter elkaar aan, zijn er willekeurige (veel te lange) gevechten en voelen de plotwendingen niet verrassend meer, maar vooral erg irritant. Het is jammer dat de zwakke punten deze serie zo omlaag halen, want het uitgangspunt steekt vernuftig in elkaar en had een betere uitwerking verdiend. De draken van Wonderhatch zijn helaas geen hoogvliegers.
Dragons of Wonderhatch is te zien bij Disney+.
Dragons of Wonderhatch begint in een karakteristieke animewereld met zwevende steden, Pokémonachtige wezens, helden en natuurlijk een superschurk. Die laatste schiet magische bubbels om zijn tegenstanders uit de weg te ruimen. Wie geraakt wordt verdwijnt naar een andere dimensie, waarin alles er fotorealistisch uitziet en draken niet bestaan: hedendaags Japan.
In deze parallelle realiteit (de echte wereld dus) kampt de schuchtere scholier Nagi nog steeds met het verdriet om de verdwijning van haar moeder, die een begenadigd mangatekenaar was. Een van haar creaties was de fantasiewereld Upananta. Als er plotseling een draakje en zijn jonge berijder in het huis verschijnen, begint een avontuur waarbij de grenzen tussen beide werelden steeds meer vervagen. Veel van de mensen die uit Upananta in Japan verzeild zijn geraakt, zoeken een manier om weer terug te keren. Maar sommigen denken dat ze een andere, meer duistere, opdracht hebben. Nagi is ongewild een spil in hun plan.
De afwisseling tussen de getekende fantasiewereld en het moderne Yokosuka in liveaction is een mooi uitgangspunt. In manga en anime wordt dit het isekai-genre genoemd. Er is een sterke onderlinge afhankelijkheid tussen beide realiteiten. Dit is in het begin van de serie erg grappig; de mangafiguren proberen bijvoorbeeld te achterhalen wat manga nou precies is en het is leuk om van bepaalde personages zowel de animeversie als de liveactionversie te zien. Het schattige blauwe draakje Guphin wordt nog schattiger als hij de oversteek maakt naar de echte wereld. Adequate CGI zorgt ervoor dat de fantastische elementen ook daar geloofwaardig zijn.
De tekenstijl van de animesegmenten is mooi, maar vrij standaard. Veel bevroren poses, grote ogen, gekleurd haar en gevechten met magische stralen. Ook de mythologie en epische strijd van Upananta zijn bekende kost, maar dat maakt ze niet minder interessant. De nadruk van de serie ligt echter op de belevenissen van Nagi en de Upanantans die naar de echte wereld zijn getoverd. Hoewel de fantasiewereld met de ondergang wordt bedreigd, raakt de kijker toch vooral betrokken bij de mensen van vlees en bloed. Er is een hint van romantiek en de kracht van verbeelding staat centraal.
De liveactionscènes zijn echter veel te traag en het acteerwerk is vaak erg houterig. In de dialogen en monologen, die bol staan van de plotuitleg, valt na elke zin een pauze en de acteurs lijken soms langzaam in slaap te sukkelen terwijl ze hun tekst opzeggen. Ook is de logica niet altijd evident. Veel van de loyaliteitswisselingen en motivaties komen nogal geforceerd over.
Vooral tegen het einde loopt iedereen maar een beetje achter elkaar aan, zijn er willekeurige (veel te lange) gevechten en voelen de plotwendingen niet verrassend meer, maar vooral erg irritant. Het is jammer dat de zwakke punten deze serie zo omlaag halen, want het uitgangspunt steekt vernuftig in elkaar en had een betere uitwerking verdiend. De draken van Wonderhatch zijn helaas geen hoogvliegers.
Dragons of Wonderhatch is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
