Recensie
Recensie Disney+-serie 'Never Let Him Go'
Het ongelooflijke verhaal van een familie die na dertig jaar de waarheid over een vermeende zelfmoord ontdekt.
Regie: Jeff Dupre, Jacob Hickey | Afleveringen: 4 | Speelduur: 52-60 minuten | Jaar: 2023
Wanneer Scott Johnson in 1988 dood onderaan een klif wordt gevonden, bestempelt de politie de zaak onmiddellijk als zelfmoord. De klif is immers een populaire plek om zelfmoord te plegen en Scott was homo, wat wel een reden zal zijn geweest voor suïcidale gedachten. Ruim tien jaar later bericht het nieuws over mensen die op soortgelijke wijze om het leven zijn gekomen en ook allemaal homoseksueel waren. Het begint Scotts nabestaanden te dagen dat hun onderbuikgevoel al die tijd klopte en Scott geen zelfmoord heeft gepleegd.
Never Let Him Go begint met een haastige introductie van Scott en zijn familie. Details zijn vaag en roepen vragen op, terwijl truecrimedocumentaires meestal gemaakt zijn om vragen te beantwoorden. Maar dat Scott een zachtaardige jongeman met een veelbelovende toekomst was, is gelukkig duidelijk. Zijn familie gaf veel om hem, maakte geen enkel punt van zijn seksuele oriëntatie en was vooral begaan met zijn veiligheid.
Vandaag de dag heeft de homo-emancipatiebeweging het zwaar: haat en geweld nemen overal toe en in sommige landen worden vergaande antiqueerwetten aangenomen. Het is moeilijk voor te stellen dat het enkele decennia geleden nog erger was en het als homoseksuele man normaal was om regelmatig bebloed thuis te komen. Tijdens de aidsepidemie werden zelfs uiterst homofobe reclamecampagnes gevoerd, in een ontwikkeld land als Australië nog wel.
De ontkenning van dit geweld tegen de homogemeenschap zorgde voor ongekende gevallen van slachtofferschap, zoals die van Scott Johnson. Zijn familie moest dertig jaar lang vechten om de politie zover te krijgen op zoek te gaan naar een moordenaar, in plaats van Scotts overlijden als zelfmoord af te doen. Hun manier om dat voor elkaar te krijgen: een hoop geld.
Steve Johnson, broer van Scott, is een welvarende, blanke Amerikaan, die met vanuit zijn bevoorrechte positie veel voor elkaar krijgt. Het mag duidelijk zijn dat niet iedereen die een geliefde is kwijtgeraakt aan haatcriminaliteit zo veel te besteden heeft om de autoriteiten te dwingen hun werk serieus te nemen. Velen blijven achter met vragen en onverwerkt verdriet.
Maar doordat Steve de media kon opzoeken, kwamen er veel mensen naar voren met hun eigen verhaal. Dit leek de homo-emancipatiebeweging te helpen, waarmee er toch iets positiefs uit het moeizame gevecht van Scotts familie is voortgekomen. Laat de politie het daar nu duidelijk niet mee eens zijn. Die gebruikt Steves bevoorrechte positie liever tegen hem.
Pamela Young komt aan het woord namens de politie. Met weerstand en neerbuigendheid treedt zij Steve en zijn privédetective Dan Glick tegemoet. Wanneer ze wordt geïnterviewd zit ze af en toe zelfs te lachen, zoals over Glicks overvloed aan aanwijzingen die nergens toe leidden en de politie na enige tijd begon te irriteren. Ondertussen had de politie zelf geen enkel idee, maar dat wordt in de documentaire niet benadrukt. De kijker mag dat zelf zuchtend vaststellen.
Young beroept zich erop dat slachtoffers allemaal gelijk zijn en geen zaak mag worden voorgetrokken omdat nabestaanden met geld zwaaien en via de media de politie onder druk zetten. Young vertelt dat destijds zeshonderd andere onopgeloste moordzaken op tafel lagen. Dat roept de vraag op hoeveel daarvan aanvankelijk als zelfmoord of ongeluk van tafel zijn geveegd en hoe lang andere nabestaanden al wachten op antwoorden. Maar deze feiten komen natuurlijk niet aan bod.
Het is compleet ongeloofwaardig dat de politie in de jaren tachtig niet op de hoogte zou zijn van het excessieve geweld tegen de homogemeenschap. Zelfs nu nog is de minachting voelbaar en het mea culpa dat de familie verlangt ver te zoeken. De geïnterviewde politieagenten blijven benoemen dat Steve rijk is, maar het idee dat dit een oneerlijk politieonderzoek zou bewerkstelligen komt niet bepaald over.
Het zou niet nodig moeten zijn om rijk, blank en heteroseksueel te zijn om autoriteiten zover te krijgen dat een mogelijke misdaad wordt onderzocht. Dat zou sowieso moeten gebeuren, maar dat gebeurt vaak niet op discriminerende gronden, wat een wereldwijd fenomeen is. Dit wordt pijnlijk duidelijk in Never Let Him Go. Een documentaire met een zeer gevoelig onderwerp, tot aan het onwaarschijnlijke, maar verlossende einde aan toe.
Never Let Him Go is te zien bij Disney+.
Wanneer Scott Johnson in 1988 dood onderaan een klif wordt gevonden, bestempelt de politie de zaak onmiddellijk als zelfmoord. De klif is immers een populaire plek om zelfmoord te plegen en Scott was homo, wat wel een reden zal zijn geweest voor suïcidale gedachten. Ruim tien jaar later bericht het nieuws over mensen die op soortgelijke wijze om het leven zijn gekomen en ook allemaal homoseksueel waren. Het begint Scotts nabestaanden te dagen dat hun onderbuikgevoel al die tijd klopte en Scott geen zelfmoord heeft gepleegd.
Never Let Him Go begint met een haastige introductie van Scott en zijn familie. Details zijn vaag en roepen vragen op, terwijl truecrimedocumentaires meestal gemaakt zijn om vragen te beantwoorden. Maar dat Scott een zachtaardige jongeman met een veelbelovende toekomst was, is gelukkig duidelijk. Zijn familie gaf veel om hem, maakte geen enkel punt van zijn seksuele oriëntatie en was vooral begaan met zijn veiligheid.
Vandaag de dag heeft de homo-emancipatiebeweging het zwaar: haat en geweld nemen overal toe en in sommige landen worden vergaande antiqueerwetten aangenomen. Het is moeilijk voor te stellen dat het enkele decennia geleden nog erger was en het als homoseksuele man normaal was om regelmatig bebloed thuis te komen. Tijdens de aidsepidemie werden zelfs uiterst homofobe reclamecampagnes gevoerd, in een ontwikkeld land als Australië nog wel.
De ontkenning van dit geweld tegen de homogemeenschap zorgde voor ongekende gevallen van slachtofferschap, zoals die van Scott Johnson. Zijn familie moest dertig jaar lang vechten om de politie zover te krijgen op zoek te gaan naar een moordenaar, in plaats van Scotts overlijden als zelfmoord af te doen. Hun manier om dat voor elkaar te krijgen: een hoop geld.
Steve Johnson, broer van Scott, is een welvarende, blanke Amerikaan, die met vanuit zijn bevoorrechte positie veel voor elkaar krijgt. Het mag duidelijk zijn dat niet iedereen die een geliefde is kwijtgeraakt aan haatcriminaliteit zo veel te besteden heeft om de autoriteiten te dwingen hun werk serieus te nemen. Velen blijven achter met vragen en onverwerkt verdriet.
Maar doordat Steve de media kon opzoeken, kwamen er veel mensen naar voren met hun eigen verhaal. Dit leek de homo-emancipatiebeweging te helpen, waarmee er toch iets positiefs uit het moeizame gevecht van Scotts familie is voortgekomen. Laat de politie het daar nu duidelijk niet mee eens zijn. Die gebruikt Steves bevoorrechte positie liever tegen hem.
Pamela Young komt aan het woord namens de politie. Met weerstand en neerbuigendheid treedt zij Steve en zijn privédetective Dan Glick tegemoet. Wanneer ze wordt geïnterviewd zit ze af en toe zelfs te lachen, zoals over Glicks overvloed aan aanwijzingen die nergens toe leidden en de politie na enige tijd begon te irriteren. Ondertussen had de politie zelf geen enkel idee, maar dat wordt in de documentaire niet benadrukt. De kijker mag dat zelf zuchtend vaststellen.
Young beroept zich erop dat slachtoffers allemaal gelijk zijn en geen zaak mag worden voorgetrokken omdat nabestaanden met geld zwaaien en via de media de politie onder druk zetten. Young vertelt dat destijds zeshonderd andere onopgeloste moordzaken op tafel lagen. Dat roept de vraag op hoeveel daarvan aanvankelijk als zelfmoord of ongeluk van tafel zijn geveegd en hoe lang andere nabestaanden al wachten op antwoorden. Maar deze feiten komen natuurlijk niet aan bod.
Het is compleet ongeloofwaardig dat de politie in de jaren tachtig niet op de hoogte zou zijn van het excessieve geweld tegen de homogemeenschap. Zelfs nu nog is de minachting voelbaar en het mea culpa dat de familie verlangt ver te zoeken. De geïnterviewde politieagenten blijven benoemen dat Steve rijk is, maar het idee dat dit een oneerlijk politieonderzoek zou bewerkstelligen komt niet bepaald over.
Het zou niet nodig moeten zijn om rijk, blank en heteroseksueel te zijn om autoriteiten zover te krijgen dat een mogelijke misdaad wordt onderzocht. Dat zou sowieso moeten gebeuren, maar dat gebeurt vaak niet op discriminerende gronden, wat een wereldwijd fenomeen is. Dit wordt pijnlijk duidelijk in Never Let Him Go. Een documentaire met een zeer gevoelig onderwerp, tot aan het onwaarschijnlijke, maar verlossende einde aan toe.
Never Let Him Go is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
