Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Masters of the Air'
Gelikte oorlogsserie biedt meeslepende luchtgevechten, onvervalst Amerikaans patriottisme en haar dat altijd goed zit.
Regie: Cary Joji Fukunaga, Anna Boden, Ryan Fleck, e.a. | Cast: Austin Butler (Gale Cleven), Callum Turner (John Egan), Anthony Boyle (Harry Crosby), Barry Keoghan (Curtis Biddick), Ben Radcliffe (John D. Brady), Nate Mann (Robert Rosenthal), Rafferty Law (Ken Lemmons), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 48-77 minuten | Jaar: 2024
Masters of the Air volgt een groep Amerikaanse bommenwerperbemanningen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze serie van behoorlijk epische proporties schetst daarmee een hard beeld van de mannen die de lucht bestormden. Het Amerikaans patriottisme vloeit rijkelijk, maar men poogt de al te malle heroïek van Pearl Harbor of Midway te vermijden. Dat lukt ten dele.
Centraal staan de belevenissen van majoor Gale 'Buck' Cleven en majoor John 'Bucky' Egan, navigatoren aan boord van een B-17 Flying Fortress. Er wordt slechts een halve aflevering besteed aan kennismaking met de hoofdpersonages en hun voorbereidingen op hun weg naar de uitvalsbasis in Engeland. Daarna is het eigenlijk non-stop oorlogsvoeren geblazen.
Er zijn wel gevechtspauzes, feestjes en liefjes, maar de meeste tijd wordt besteed aan het voorbereiden, vliegen en hopelijk heelhuids terugkeren van de bombardeermissies. Dat laatste lukt haast nooit natuurlijk. Door de Duitse jagers en luchtafweergeschut ligt het dodental enorm hoog. Ook belangrijke personages zijn niet immuun voor de gevaren, waarmee het redelijk spannend is wie het einde van de serie haalt.
Masters of the Air maakt de ernst van de luchtgevechten voelbaar door de pittige weergave van het oorlogsgeweld. De impact van mitrailleursalvo's, raketten en ander rondvliegend metaal is verwoestend. Kogels en scherven laten geen nette gaatjes achter, maar rukken ledematen af of maken een bloederige, vormloze brei van iemands gezicht. Alles ziet er griezelig echt uit. Ook de cinematografie van de luchtgevechten is prachtig. De CGI waarmee de bommenwerpers en gevechtsvliegtuigen zijn vormgegeven is blockbusterwaardig. Elke aflevering telt een of twee bombardeerruns, die ondanks de herhalende elementen zeer enerverend blijven.
De intensiteit van de gevechten is mede te danken aan het goede samenspel van de acteurs. Het lijkt vaak alsof zij daadwerkelijk een cockpit of geschutskoepel delen. De interacties tussen de bemanningsleden voelen realistisch: het jargon is niet overgesimplificeerd en er wordt voldoende tijd genomen om de samenwerking, conflicten en gruwelijke beslissingen goed over te brengen. En ook al gaan hun gezichten vaak half verborgen achter een zuurstofmasker, toch weten acteurs als Austin Butler, Callum Turner, Nate Mann en Barry Keoghan er binnen de beperkte bewegingsruimte van de bommenwerpers een meeslepend drama van te maken.
De zwakste stukken spelen zich op de grond. In bezet gebied welteverstaan, waar de Fransen en Duitsers die de neergeschoten piloten tegen het lijf lopen onvervalste karikaturen zijn die allemaal foutloos Engels spreken. De serie verliest vooral aan schwung wanneer deze plotlijnen uitmonden in een verhaal à la The Great Escape. De gebeurtenissen zijn erg clichématig en oh, wat blijft dat haar van de gevangenen toch goed in model zitten. Nee, Masters of the Air is op zijn best wanneer de dappere jongens ook daadwerkelijk in het luchtruim zijn.
Want dapper zijn ze, die vliegers uit 'the land of the free'. Er wordt gesneerd naar de Engelsen die 's nachts bombarderen en weinig onderscheid maken tussen militaire en burgerdoelen. De Amerikanen vliegen bij daglicht zodat ze de Messerschmittfabrieken precies kunnen raken en niet de huizen van brave gezinnen ernaast. Er is een moment dat men grijs gebied betreedt en de aangerichte nevenschade invloed heeft op de verhaallijn, maar al snel gaat iedereen weer over tot de orde van de dag en het geijkte denkpatroon: wij zijn goed en zij zijn slecht.
De negen afleveringen van Masters of the Air kostten bij elkaar meer dan tweehonderdmiljoen dollar. Dat geld is allemaal terug te zien op het televisiescherm. De productiemaatschappijen van Tom Hanks en Steven Spielberg (die eerder Band of Brothers en The Pacific maakten) hebben samen met Apple Studios een gelikte serie gemaakt. Plofjes van luchtafweergeschut en leren bomberjacks zagen er zelden zo mooi uit. De verhaallijnen zijn voorspelbaar en het haar zit iets te goed, maar Masters of the Air biedt genoeg intense luchtgevechten en bombardeerruns om de dappere huiskamerpiloot in je wakker te maken.
Masters of the Air is te zien bij Apple TV+.
Masters of the Air volgt een groep Amerikaanse bommenwerperbemanningen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze serie van behoorlijk epische proporties schetst daarmee een hard beeld van de mannen die de lucht bestormden. Het Amerikaans patriottisme vloeit rijkelijk, maar men poogt de al te malle heroïek van Pearl Harbor of Midway te vermijden. Dat lukt ten dele.
Centraal staan de belevenissen van majoor Gale 'Buck' Cleven en majoor John 'Bucky' Egan, navigatoren aan boord van een B-17 Flying Fortress. Er wordt slechts een halve aflevering besteed aan kennismaking met de hoofdpersonages en hun voorbereidingen op hun weg naar de uitvalsbasis in Engeland. Daarna is het eigenlijk non-stop oorlogsvoeren geblazen.
Er zijn wel gevechtspauzes, feestjes en liefjes, maar de meeste tijd wordt besteed aan het voorbereiden, vliegen en hopelijk heelhuids terugkeren van de bombardeermissies. Dat laatste lukt haast nooit natuurlijk. Door de Duitse jagers en luchtafweergeschut ligt het dodental enorm hoog. Ook belangrijke personages zijn niet immuun voor de gevaren, waarmee het redelijk spannend is wie het einde van de serie haalt.
Masters of the Air maakt de ernst van de luchtgevechten voelbaar door de pittige weergave van het oorlogsgeweld. De impact van mitrailleursalvo's, raketten en ander rondvliegend metaal is verwoestend. Kogels en scherven laten geen nette gaatjes achter, maar rukken ledematen af of maken een bloederige, vormloze brei van iemands gezicht. Alles ziet er griezelig echt uit. Ook de cinematografie van de luchtgevechten is prachtig. De CGI waarmee de bommenwerpers en gevechtsvliegtuigen zijn vormgegeven is blockbusterwaardig. Elke aflevering telt een of twee bombardeerruns, die ondanks de herhalende elementen zeer enerverend blijven.
De intensiteit van de gevechten is mede te danken aan het goede samenspel van de acteurs. Het lijkt vaak alsof zij daadwerkelijk een cockpit of geschutskoepel delen. De interacties tussen de bemanningsleden voelen realistisch: het jargon is niet overgesimplificeerd en er wordt voldoende tijd genomen om de samenwerking, conflicten en gruwelijke beslissingen goed over te brengen. En ook al gaan hun gezichten vaak half verborgen achter een zuurstofmasker, toch weten acteurs als Austin Butler, Callum Turner, Nate Mann en Barry Keoghan er binnen de beperkte bewegingsruimte van de bommenwerpers een meeslepend drama van te maken.
De zwakste stukken spelen zich op de grond. In bezet gebied welteverstaan, waar de Fransen en Duitsers die de neergeschoten piloten tegen het lijf lopen onvervalste karikaturen zijn die allemaal foutloos Engels spreken. De serie verliest vooral aan schwung wanneer deze plotlijnen uitmonden in een verhaal à la The Great Escape. De gebeurtenissen zijn erg clichématig en oh, wat blijft dat haar van de gevangenen toch goed in model zitten. Nee, Masters of the Air is op zijn best wanneer de dappere jongens ook daadwerkelijk in het luchtruim zijn.
Want dapper zijn ze, die vliegers uit 'the land of the free'. Er wordt gesneerd naar de Engelsen die 's nachts bombarderen en weinig onderscheid maken tussen militaire en burgerdoelen. De Amerikanen vliegen bij daglicht zodat ze de Messerschmittfabrieken precies kunnen raken en niet de huizen van brave gezinnen ernaast. Er is een moment dat men grijs gebied betreedt en de aangerichte nevenschade invloed heeft op de verhaallijn, maar al snel gaat iedereen weer over tot de orde van de dag en het geijkte denkpatroon: wij zijn goed en zij zijn slecht.
De negen afleveringen van Masters of the Air kostten bij elkaar meer dan tweehonderdmiljoen dollar. Dat geld is allemaal terug te zien op het televisiescherm. De productiemaatschappijen van Tom Hanks en Steven Spielberg (die eerder Band of Brothers en The Pacific maakten) hebben samen met Apple Studios een gelikte serie gemaakt. Plofjes van luchtafweergeschut en leren bomberjacks zagen er zelden zo mooi uit. De verhaallijnen zijn voorspelbaar en het haar zit iets te goed, maar Masters of the Air biedt genoeg intense luchtgevechten en bombardeerruns om de dappere huiskamerpiloot in je wakker te maken.
Masters of the Air is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
