Recensie
Recensie Netflix-serie 'American Conspiracy: The Octopus Murders'
Complottheorie over een schimmige wereldorganisatie à la Spectre mist een stevige onderbouwing.
Regie: Zachary Treitz | Afleveringen: 4 | Speelduur: 48-67 minuten | Jaar: 2024
De scène lijkt zo uit een spionagethriller te komen: een afgezette hotelkamer met daarin een badkuip vol bloed en een dode onderzoeksjournalist. De vele sneeën in zijn polsen suggereren zelfdoding, maar de familie van de overledene houdt vol dat de Amerikaanse inlichtingendiensten erachter zaten. Deze Danny Casolaro was een groot complot op het spoor en moest het met zijn leven bekopen. In American Conspiracy: The Octopus Murders doet journalist Christian Hansen een poging om diens onafgemaakte boekwerk te voltooien over de organisatie The Octopus, die met haar tentakels de wereldpolitiek in een wurggreep had.
Van Area 51 tot de moord op John F. Kennedy: in deze documentaire komen alle populaire Amerikaanse complottheorieën aan bod. Allemaal zijn ze vervlochten met wat Casolaro The Octopus noemde: een crimineel netwerk dat wereldwijd een vinger in de pap heeft bij overheden, terroristische groeperingen en de maffia. Door zijn jarenlange onderzoek zou Casolaro op een zwarte lijst zijn beland en de rest is geschiedenis.
In 2013 startte de obsessie van fotojournalist Chris Hansen met de 'Octopus-moorden', die een patroon vormden tussen misdaden die verder reikten dan de verdachte dood van Casolaro. Het verhaal begint in de jaren tachtig met de Inslaw-zaak, waarbij het softwareprogramma PROMIS zou zijn gestolen door het Amerikaanse ministerie van Justitie. De software zou vervolgens opduiken in de handen van zowel vijandige als bevriende overheden met een achterdeur voor de Amerikanen. Hun doel: de eerste stap zetten binnen internationale digitale spionage.
Een van de kopstukken achter deze Koude Oorlog-politiek was Michael Riconosciuto. Casolaro zou de man interviewen in 1991, vlak nadat hij was opgepakt wegens het erkennen van zijn rol in de Inslaw-zaak. Zesentwintig jaar later haalde Hansen hem op na zijn vrijlating uit de gevangenis. Beide journalisten werden meegezogen in Riconosciuto's paranoïde maalstroom van onthullingen, waarschuwingen en halve waarheden.
Het leugenachtige web dat Riconosciuto spint is kenmerkend voor de algehele stijl van Zachary Treitz' documentaire. Elke onthulling over The Octopus wordt gepresenteerd als een grote vis die de makers hebben gevangen, maar de verificatie van de verstrekte informatie berust op weinig meer dan vage passages in rapporten en interviews met ongure types.
Treitz' visuele ondersteuning bestaat uit een wirwar van archiefmateriaal, reconstructies en homevideobeelden, waarmee het voor de onoplettende kijker al snel onduidelijk wordt wat nu exact de historische realiteit is en wat een fictionele constructie. De stilistische verwarring spiegelt de obsessieve waanzin van Casolaro, Hansen en Riconosciuto, maar helpt niet om het verhaal beter te kunnen volgen.
Alle pogingen tot een coherente onderzoeksmissie verzanden uiteindelijk in verdenkingen en frustraties, zonder dat Treitz er een bevredigend einde aan weet te breien. De alledaagse verhalen van Casolaro en Hansen houden hun onderzoek gegrond in een bekende realiteit, wat de onheilspellende wereld van de inlichtingendiensten enigszins behapbaar maakt. Maar de grote conclusies die vervolgens worden getrokken over staatgesteunde drugshandel en het manipuleren van verkiezingsuitslagen passen dan weer totaal niet bij deze persoonlijke aanpak.
American Conspiracy: The Octopus Murders maakt een groot gebaar door de Amerikaanse overheid zogenaamd te ontmaskeren als frauduleuze slangenkuil en trekt lijken uit de kast zonder veel waarde te hechten aan journalistieke waarden. Het bewijs dat wordt geleverd om het bestaan van The Octopus te bevestigen blijft minimaal, maar dat doet er niet toe zolang er maar van de spannende spionagethriller kan worden genoten. Het verhaal van The Octopus had beter een boek kunnen worden, zoals Casolaro het bedoeld had, en deze sensationele documentaire een nieuw deel van de Bourne-reeks.
American Conspiracy: The Octopus Murders is te zien bij Netflix.
De scène lijkt zo uit een spionagethriller te komen: een afgezette hotelkamer met daarin een badkuip vol bloed en een dode onderzoeksjournalist. De vele sneeën in zijn polsen suggereren zelfdoding, maar de familie van de overledene houdt vol dat de Amerikaanse inlichtingendiensten erachter zaten. Deze Danny Casolaro was een groot complot op het spoor en moest het met zijn leven bekopen. In American Conspiracy: The Octopus Murders doet journalist Christian Hansen een poging om diens onafgemaakte boekwerk te voltooien over de organisatie The Octopus, die met haar tentakels de wereldpolitiek in een wurggreep had.
Van Area 51 tot de moord op John F. Kennedy: in deze documentaire komen alle populaire Amerikaanse complottheorieën aan bod. Allemaal zijn ze vervlochten met wat Casolaro The Octopus noemde: een crimineel netwerk dat wereldwijd een vinger in de pap heeft bij overheden, terroristische groeperingen en de maffia. Door zijn jarenlange onderzoek zou Casolaro op een zwarte lijst zijn beland en de rest is geschiedenis.
In 2013 startte de obsessie van fotojournalist Chris Hansen met de 'Octopus-moorden', die een patroon vormden tussen misdaden die verder reikten dan de verdachte dood van Casolaro. Het verhaal begint in de jaren tachtig met de Inslaw-zaak, waarbij het softwareprogramma PROMIS zou zijn gestolen door het Amerikaanse ministerie van Justitie. De software zou vervolgens opduiken in de handen van zowel vijandige als bevriende overheden met een achterdeur voor de Amerikanen. Hun doel: de eerste stap zetten binnen internationale digitale spionage.
Een van de kopstukken achter deze Koude Oorlog-politiek was Michael Riconosciuto. Casolaro zou de man interviewen in 1991, vlak nadat hij was opgepakt wegens het erkennen van zijn rol in de Inslaw-zaak. Zesentwintig jaar later haalde Hansen hem op na zijn vrijlating uit de gevangenis. Beide journalisten werden meegezogen in Riconosciuto's paranoïde maalstroom van onthullingen, waarschuwingen en halve waarheden.
Het leugenachtige web dat Riconosciuto spint is kenmerkend voor de algehele stijl van Zachary Treitz' documentaire. Elke onthulling over The Octopus wordt gepresenteerd als een grote vis die de makers hebben gevangen, maar de verificatie van de verstrekte informatie berust op weinig meer dan vage passages in rapporten en interviews met ongure types.
Treitz' visuele ondersteuning bestaat uit een wirwar van archiefmateriaal, reconstructies en homevideobeelden, waarmee het voor de onoplettende kijker al snel onduidelijk wordt wat nu exact de historische realiteit is en wat een fictionele constructie. De stilistische verwarring spiegelt de obsessieve waanzin van Casolaro, Hansen en Riconosciuto, maar helpt niet om het verhaal beter te kunnen volgen.
Alle pogingen tot een coherente onderzoeksmissie verzanden uiteindelijk in verdenkingen en frustraties, zonder dat Treitz er een bevredigend einde aan weet te breien. De alledaagse verhalen van Casolaro en Hansen houden hun onderzoek gegrond in een bekende realiteit, wat de onheilspellende wereld van de inlichtingendiensten enigszins behapbaar maakt. Maar de grote conclusies die vervolgens worden getrokken over staatgesteunde drugshandel en het manipuleren van verkiezingsuitslagen passen dan weer totaal niet bij deze persoonlijke aanpak.
American Conspiracy: The Octopus Murders maakt een groot gebaar door de Amerikaanse overheid zogenaamd te ontmaskeren als frauduleuze slangenkuil en trekt lijken uit de kast zonder veel waarde te hechten aan journalistieke waarden. Het bewijs dat wordt geleverd om het bestaan van The Octopus te bevestigen blijft minimaal, maar dat doet er niet toe zolang er maar van de spannende spionagethriller kan worden genoten. Het verhaal van The Octopus had beter een boek kunnen worden, zoals Casolaro het bedoeld had, en deze sensationele documentaire een nieuw deel van de Bourne-reeks.
American Conspiracy: The Octopus Murders is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
