Recensie
'Fallen': de bijzaken overschaduwen de hoofdzaken
Zweedse detectiveserie over een cold case begint goed maar stelt uiteindelijk teleur.
Regie: Linnea Roxeheim, Alex Haridi, Olof Spaak | Cast: Sofia Helin (Iris), Hedda Stiernstedt (Kattis), Håkan Bengtsson (Jens), Hanna Ullerstam (Hillevi), Joakim Sällquist (Fredrik), Peter Gardiner (Christian), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 40-43 minuten | Jaar: 2023-2024
Na de successerie The Bridge mag de Zweedse Sofia Helin in Fallen opnieuw een misdaadmysterie oplossen. De door haar gespeelde rechercheur Iris duikt in een twintig jaar oude zaak over een vermiste tiener in de omgeving van Malmö. Daarnaast is in haar persoonlijke leven iemand weggevallen en ook die zaak laat haar maar niet los. Een keur aan personages trekt voorbij, allemaal op zoek naar de waarheid of juist pogend die te verbergen.
Fallen begint sterk. De eerste afleveringen nemen rustig de tijd om de belangrijkste personages te introduceren en de verhaallijnen op te zetten. De acteurs zijn geloofwaardig en de sfeer mysterieus. Dit is geen serie vol sirenes en gierende banden, maar toch beland je op het puntje van je stoel. Zou dit weer zo'n ijzersterke Scandinavische detective worden? Helaas niet. Na de sterke start wordt alles behoorlijk saai en de afwikkeling is anticlimactisch.
Fallen stelt de psychologische en relationele ontwikkeling van de personages centraal. Een kenmerk van menig goede detectiveserie, maar hier is de verhouding zoek. We besteden veel te veel tijd in het privéleven van personages die uiteindelijk maar een marginale rol vervullen in het overkoepelende verhaal. Sommige van die verhaallijntjes blijken zelfs volledig loze opvulling, waardoor je je als kijker toch wel bedonderd voelt. Het is prima als er een grotere wereld wordt geschetst, maar in Fallen overschaduwen de bijzaken de hoofdzaken.
Dat komt mede doordat de hoofdzaak niet bijster interessant is. Een dergelijk een detectiveverhaal is al te vaak verteld: bewijsmateriaal wordt gevonden, verdachten worden ondervraagd en blijken toch onschuldig, een van de rechercheurs werkt de zaak tegen en zo zijn er nog talloze andere clichés. Middelmatigheid is troef. De onthullingen zijn spaarzaam en gaan een enkele keer zelfs ongemerkt voorbij. Het bedachtzame tempo, dat in het begin een kracht van de serie was, gaat op een gegeven moment irriteren. Soms verlang je juist naar gillende sirenes.
Iris is geen prettig hoofdpersonage en maakt eigenlijk geen ontwikkeling door: ze begint als stoïcijnse, afstandelijke workaholic en is dat aan het eind nog steeds. Om de haverklap ziet ze het spook van haar overleden dierbare in nietszeggende scènes. Pas op het allerlaatst is er een verandering in Iris' beleving, maar die is zo ambigu dat niet duidelijk is of het voorgaande wel betekenis had. Waarschijnlijk niet, dus voel je je als kijker weer bedonderd. De originele Zweedse titel Sanningen betekent 'de waarheid'. De waarheid zou bevrijdend moeten werken, maar in deze serie stelt die alleen maar teleur.
Fallen is te zien bij NPO Start.
Na de successerie The Bridge mag de Zweedse Sofia Helin in Fallen opnieuw een misdaadmysterie oplossen. De door haar gespeelde rechercheur Iris duikt in een twintig jaar oude zaak over een vermiste tiener in de omgeving van Malmö. Daarnaast is in haar persoonlijke leven iemand weggevallen en ook die zaak laat haar maar niet los. Een keur aan personages trekt voorbij, allemaal op zoek naar de waarheid of juist pogend die te verbergen.
Fallen begint sterk. De eerste afleveringen nemen rustig de tijd om de belangrijkste personages te introduceren en de verhaallijnen op te zetten. De acteurs zijn geloofwaardig en de sfeer mysterieus. Dit is geen serie vol sirenes en gierende banden, maar toch beland je op het puntje van je stoel. Zou dit weer zo'n ijzersterke Scandinavische detective worden? Helaas niet. Na de sterke start wordt alles behoorlijk saai en de afwikkeling is anticlimactisch.
Fallen stelt de psychologische en relationele ontwikkeling van de personages centraal. Een kenmerk van menig goede detectiveserie, maar hier is de verhouding zoek. We besteden veel te veel tijd in het privéleven van personages die uiteindelijk maar een marginale rol vervullen in het overkoepelende verhaal. Sommige van die verhaallijntjes blijken zelfs volledig loze opvulling, waardoor je je als kijker toch wel bedonderd voelt. Het is prima als er een grotere wereld wordt geschetst, maar in Fallen overschaduwen de bijzaken de hoofdzaken.
Dat komt mede doordat de hoofdzaak niet bijster interessant is. Een dergelijk een detectiveverhaal is al te vaak verteld: bewijsmateriaal wordt gevonden, verdachten worden ondervraagd en blijken toch onschuldig, een van de rechercheurs werkt de zaak tegen en zo zijn er nog talloze andere clichés. Middelmatigheid is troef. De onthullingen zijn spaarzaam en gaan een enkele keer zelfs ongemerkt voorbij. Het bedachtzame tempo, dat in het begin een kracht van de serie was, gaat op een gegeven moment irriteren. Soms verlang je juist naar gillende sirenes.
Iris is geen prettig hoofdpersonage en maakt eigenlijk geen ontwikkeling door: ze begint als stoïcijnse, afstandelijke workaholic en is dat aan het eind nog steeds. Om de haverklap ziet ze het spook van haar overleden dierbare in nietszeggende scènes. Pas op het allerlaatst is er een verandering in Iris' beleving, maar die is zo ambigu dat niet duidelijk is of het voorgaande wel betekenis had. Waarschijnlijk niet, dus voel je je als kijker weer bedonderd. De originele Zweedse titel Sanningen betekent 'de waarheid'. De waarheid zou bevrijdend moeten werken, maar in deze serie stelt die alleen maar teleur.
Fallen is te zien bij NPO Start.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
