Recensie
'All You Need Is Crime': van vermoedens over adoptie tot een landelijke staatsgreep
Bij een zoektocht naar zijn verleden belandt Giuseppe in de politieke chaos van zijn geboortejaar.
Regie: Massimiliano Bruno| Cast: Gianmarco Tognazzi (Giuseppe), Marco Giallini (Moreno), Maurizio Lastrico (Duccio Casati), Giampaolo Morelli (Claudio Raneiri), Massimiliano Bruno (Gianfranco), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 45-52 minuten| Jaar: 2023
Tijdens de verhuizing van zijn ouders vindt Giuseppe een babyfoto van zichzelf die doet vermoeden dat hij mogelijk geadopteerd is. Om dit uit te zoeken reist hij per tijdmachine terug naar 1970, zijn geboortejaar, waar hij al snel verstrikt raakt in politieke onrusten. Gedurende zijn zoektocht vergaart Giuseppe kennis over zijn verleden, maar ook over corrupte zaken die het land bedreigen.
Als tijdreisavontuur met een familiegeschiedenis als verbindende factor doet All You Need Is Crime onvermijdelijk denken aan Back to the Future. De vele vergelijkingen met die filmklassieker dringen zich dan ook constant op. Nu hoeft een film of serie niet volledig origineel te zijn, zolang de makers het uitgangspunt zich maar eigen weten te maken. Helaas slaat men op dat vlak de plank stevig mis. Ergens inspiratie uit halen is prima, maar inspiratieloos plotpunten kopiëren is vooral gênant. Het zorgt voor een weinig authentieke serie.
Na de eerste twee afleveringen vindt een ommezwaai plaats en speelt het familiedrama een steeds minder grote rol. Giuseppe raakt namelijk zodanig betrokken bij de politieke onrust dat hij moet oppassen dat zijn invloed de toekomst niet op een negatieve manier beïnvloedt. Het is vreemd dat deze plotlijn pas zo laat wordt ingezet. De eerste twee afleveringen raak je als kijker betrokken bij het vraagstuk over Giuseppe's mogelijke adoptie, om er vervolgens achter te komen dat dit slechts een subplot is en zijn politiek-activistische betrokkenheid de rode draad vormt.
Ook de dialogen maken van All You Need Is Crime een moeilijke kijkervaring. In plaats van de personages hun eigen idiolect te geven, gebruiken de schrijvers ze als hun persoonlijke klankbord. Iedereen praat op dezelfde manier en uit enkel wat ze hun lever hebben. Waar een goed script de innerlijke conflicten van deze mensen subtiel zou onthullen, worden ze hier constant op tafel gegooid. Dat de leegte tijdens de tergend lange dialogen steeds wordt opgevuld met muziek benadrukt enkel de knulligheid van deze scènes.
De macht om terug te gaan in de tijd om een politiek conflict te beïnvloeden is een interessant uitgangspunt dat morele vragen kan oproepen en kijker bewust kan maken van de invloed van technologische ontwikkelingen. Echter, na zes afleveringen is van deze potentierijke premisse nog maar weinig over. Het ambitieuze idee krijgt een zwakke uitvoering, wat zorgt voor een rommelige kijkervaring.
All You Need Is Crime is te zien bij SkyShowtime.
Tijdens de verhuizing van zijn ouders vindt Giuseppe een babyfoto van zichzelf die doet vermoeden dat hij mogelijk geadopteerd is. Om dit uit te zoeken reist hij per tijdmachine terug naar 1970, zijn geboortejaar, waar hij al snel verstrikt raakt in politieke onrusten. Gedurende zijn zoektocht vergaart Giuseppe kennis over zijn verleden, maar ook over corrupte zaken die het land bedreigen.
Als tijdreisavontuur met een familiegeschiedenis als verbindende factor doet All You Need Is Crime onvermijdelijk denken aan Back to the Future. De vele vergelijkingen met die filmklassieker dringen zich dan ook constant op. Nu hoeft een film of serie niet volledig origineel te zijn, zolang de makers het uitgangspunt zich maar eigen weten te maken. Helaas slaat men op dat vlak de plank stevig mis. Ergens inspiratie uit halen is prima, maar inspiratieloos plotpunten kopiëren is vooral gênant. Het zorgt voor een weinig authentieke serie.
Na de eerste twee afleveringen vindt een ommezwaai plaats en speelt het familiedrama een steeds minder grote rol. Giuseppe raakt namelijk zodanig betrokken bij de politieke onrust dat hij moet oppassen dat zijn invloed de toekomst niet op een negatieve manier beïnvloedt. Het is vreemd dat deze plotlijn pas zo laat wordt ingezet. De eerste twee afleveringen raak je als kijker betrokken bij het vraagstuk over Giuseppe's mogelijke adoptie, om er vervolgens achter te komen dat dit slechts een subplot is en zijn politiek-activistische betrokkenheid de rode draad vormt.
Ook de dialogen maken van All You Need Is Crime een moeilijke kijkervaring. In plaats van de personages hun eigen idiolect te geven, gebruiken de schrijvers ze als hun persoonlijke klankbord. Iedereen praat op dezelfde manier en uit enkel wat ze hun lever hebben. Waar een goed script de innerlijke conflicten van deze mensen subtiel zou onthullen, worden ze hier constant op tafel gegooid. Dat de leegte tijdens de tergend lange dialogen steeds wordt opgevuld met muziek benadrukt enkel de knulligheid van deze scènes.
De macht om terug te gaan in de tijd om een politiek conflict te beïnvloeden is een interessant uitgangspunt dat morele vragen kan oproepen en kijker bewust kan maken van de invloed van technologische ontwikkelingen. Echter, na zes afleveringen is van deze potentierijke premisse nog maar weinig over. Het ambitieuze idee krijgt een zwakke uitvoering, wat zorgt voor een rommelige kijkervaring.
All You Need Is Crime is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om 'All You Need Is Crime' te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
