Recensie
'Rwina': verfrissende serie vol vunzigheid
Een chaotische dag gaat gepaard met een interessante samensmelting van genres.
Regie: Stephan Miras, Flip van der Kuil, Gonzalo Fernandez Carmona | Cast: Mert Ugurdiken (Sinan), Nils Verkooijen (Danny), Jahmil Dapaloe (Leroy), Hans Dagelet (Rechter), Ilse Warringa (openbaar aanklager), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 19-28 minuten| Jaar: 2024
Rwina volgt drie jongens van de straat gedurende een dag waarop een reeks escalerende gebeurtenissen ze steeds dieper in de problemen brengt. Een groot deel van de serie vindt plaats in de rechtszaal, na afloop van deze turbulente dag. De zaak van het drietal lijkt vanaf het eerste moment kansloos, maar wanneer de moed ze in de schoenen zinkt krijgen ze hulp uit onverwachte hoek.
Dat deze zesdelige serie is ontsproten aan het brein van een van de makers van New Kids is goed zichtbaar. Er wordt overdreven veel gescholden, kogels vliegen overvloedig in het rond en de kots klettert over het scherm. Toch is deze platheid ergens wel verfrissend. De uitvergrote wereld lijkt in zijn absurditeit best veel op wat we dagelijks om ons heen zien en het platte realisme wordt verrassend gecombineerd met verschillende klassieke filmgenres.
Het is een verademing om te zien dat steeds meer makers met genres durven te experimenteren nadat het Nederlandse film- en televisielandschap zo lang is gedomineerd door realistische drama's. Deze ontwikkeling lijkt te danken aan streamingsdiensten die makers de vrijheid geven hun eigen visie te volgen. Rwina grijpt die kans met twee handen aan. Uit alles spreekt een voorliefde voor genrefilms, met volop verwijzingen naar klassiekers. De samensmelting van genres houdt de serie spannend.
De stijl van de eerste twee afleveringen lijkt nog vrij veel op die van New Kids, maar daar wordt snel mee gebroken. Aflevering drie zit bijvoorbeeld vol bodyhorror à la David Cronenberg. Met de verandering van stijl lijkt ook de betekenis van de serie te verschuiven. Zo schetsen de eerste afleveringen een wereld waarin veel van wat er nu mis is met ons land lijkt te worden verheerlijkt, inclusief objectificatie van vrouwen en stereotypische weergaven van Nederlanders met een migratieachtergrond. Maar gaandeweg blijkt er geen sprake is van verheerlijking, maar van kritiek.
Rwina lijkt zich daarmee te bedienen van 'subversive affirmation': een stijl die een ideologie zo overduidelijk naar voren brengt dat deze een kritieke benadering krijgt. In plaats van misselijk te worden door de manier waarop de personages worden afgebeeld, krijgen we vooral door hoe bizar en onzinnig het gebruik van deze stereotypes is.
De humor zit hem vooral in het contrast tussen een wereld die erg veel lijkt op de onze en de groteske filmische elementen. Ondanks deze toeters en bellen blijft de serie prima overeind, dankzij haar goede opbouw en structuur. Het afwisselen tussen de rechtszaak en de besproken gebeurtenissen zorgt voor een boeiende kijkervaring.
Waar het talent in de regie en cameravoering duidelijk zichtbaar zijn, blijft Rwina narratief wat aan de vlakke kant. Ondanks de goede structuur zit de serie vol clichés en aan het verloop is voelbaar dat het schrijfwerk minder prioriteit had dan het regiewerk. Niet vreemd, aangezien het script is geschreven door twee regisseurs. Als daar een ervaren scenarist bij had gezeten, had die mogelijk voor meer diepgang en verrassingen kunnen zorgen. Gelukkig maakt de eigenzinnige stijl veel goed.
Rwina is te zien bij Prime Video.
Rwina volgt drie jongens van de straat gedurende een dag waarop een reeks escalerende gebeurtenissen ze steeds dieper in de problemen brengt. Een groot deel van de serie vindt plaats in de rechtszaal, na afloop van deze turbulente dag. De zaak van het drietal lijkt vanaf het eerste moment kansloos, maar wanneer de moed ze in de schoenen zinkt krijgen ze hulp uit onverwachte hoek.
Dat deze zesdelige serie is ontsproten aan het brein van een van de makers van New Kids is goed zichtbaar. Er wordt overdreven veel gescholden, kogels vliegen overvloedig in het rond en de kots klettert over het scherm. Toch is deze platheid ergens wel verfrissend. De uitvergrote wereld lijkt in zijn absurditeit best veel op wat we dagelijks om ons heen zien en het platte realisme wordt verrassend gecombineerd met verschillende klassieke filmgenres.
Het is een verademing om te zien dat steeds meer makers met genres durven te experimenteren nadat het Nederlandse film- en televisielandschap zo lang is gedomineerd door realistische drama's. Deze ontwikkeling lijkt te danken aan streamingsdiensten die makers de vrijheid geven hun eigen visie te volgen. Rwina grijpt die kans met twee handen aan. Uit alles spreekt een voorliefde voor genrefilms, met volop verwijzingen naar klassiekers. De samensmelting van genres houdt de serie spannend.
De stijl van de eerste twee afleveringen lijkt nog vrij veel op die van New Kids, maar daar wordt snel mee gebroken. Aflevering drie zit bijvoorbeeld vol bodyhorror à la David Cronenberg. Met de verandering van stijl lijkt ook de betekenis van de serie te verschuiven. Zo schetsen de eerste afleveringen een wereld waarin veel van wat er nu mis is met ons land lijkt te worden verheerlijkt, inclusief objectificatie van vrouwen en stereotypische weergaven van Nederlanders met een migratieachtergrond. Maar gaandeweg blijkt er geen sprake is van verheerlijking, maar van kritiek.
Rwina lijkt zich daarmee te bedienen van 'subversive affirmation': een stijl die een ideologie zo overduidelijk naar voren brengt dat deze een kritieke benadering krijgt. In plaats van misselijk te worden door de manier waarop de personages worden afgebeeld, krijgen we vooral door hoe bizar en onzinnig het gebruik van deze stereotypes is.
De humor zit hem vooral in het contrast tussen een wereld die erg veel lijkt op de onze en de groteske filmische elementen. Ondanks deze toeters en bellen blijft de serie prima overeind, dankzij haar goede opbouw en structuur. Het afwisselen tussen de rechtszaak en de besproken gebeurtenissen zorgt voor een boeiende kijkervaring.
Waar het talent in de regie en cameravoering duidelijk zichtbaar zijn, blijft Rwina narratief wat aan de vlakke kant. Ondanks de goede structuur zit de serie vol clichés en aan het verloop is voelbaar dat het schrijfwerk minder prioriteit had dan het regiewerk. Niet vreemd, aangezien het script is geschreven door twee regisseurs. Als daar een ervaren scenarist bij had gezeten, had die mogelijk voor meer diepgang en verrassingen kunnen zorgen. Gelukkig maakt de eigenzinnige stijl veel goed.
Rwina is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Rwina te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
