Recensie
'Bodkin': dit allegaartje van genres neemt te veel hooi op zijn vork
Drie truecrimepodcasters infiltreren in een besloten gemeenschap, met alle gevolgen van dien.
Regie: Bronwen Hughes, Nash Edgerton, Johnny Allan, e.a. | Cast: Siobhán Cullen (Dove), Robyn Cara (Emmy), Will Forte (Gilbert), David Wilmot (Seamus), Chris Walley (Sean), Charlie Kelly (Fintan), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 44-56 minuten | Jaar: 2024
Michelle en Barack Obama – je weet wel, die producenten van Higher Ground Productions – bezorgen ons een dramedy over een mysterie in een Iers dorpje. In het pittoreske Bodkin zijn vijfentwintig jaar geleden drie mensen verdwenen tijdens het feest van Samhain en sindsdien wordt deze voorloper van Halloween hier niet meer gevierd. De bewoners zwijgen over de gebeurtenissen van die dag, maar drie buitenstanders willen er graag een podcast aan wijden. Daarmee strooien ze zout in oude wonden en raken ze verzeild in een tragedie die ineens griezelig actueel wordt.
Bodkin is een beetje een allegaartje van genres. Er zijn sporen van het onheil van The Wicker Man, de satire van Only Murders in the Building en het labyrint van belangen en intriges van een goede Holmes of Poirot, maar het wil maar geen lekker geheel worden. Het verhaal gaat alle kanten op en er zijn zo veel toonveranderingen dat uiteindelijk weinig meer geloofwaardig is.
Voor de hoofdpersonen moet de kijker het doen met een nogal onsamenhangend trio. Gilbert is de uitgerangeerde Amerikaanse podcaster, Emmy zijn sloofje en Dove, die zichzelf als serieus onderzoeksjournalist ziet, is door haar hoofdredacteur voor straf met de twee amateuristische sukkels meegestuurd. Dove is nogal een harde tante: ze is in Londen in een nare politiezaak verwikkeld omdat ze de journalistieke jacht wel erg serieus neemt. De Ierse lucht zal haar goed doen is het idee: "Zie het als een vakantie."
Bodkin wekt de schijn dat de (veranderende) verhouding tussen de drie tegenpolen voor interessant drama zorgt, maar de emoties springen dusdanig van de hak op de tak en de gesprekken verlopen zo onnatuurlijk dat het de kijker gaandeweg steeds minder kan schelen. Dove, Emmy en Gilbert zijn ook vaak gewoon van hot naar haar aan het rennen om elk op eigen houtje een stukje van de puzzel op te lossen. Waarom? Dat weet vaak niemand.
Het plot van Bodkin hangt door dit soort kunstgrepen van toevalligheden aan elkaar. Dove bedenkt ineens dat ze een shirtje moet strijken, gaat op zoek naar de strijkplank en – voilà! – ze vindt een aanwijzing in de bezemkast. Er lijken ook geregeld overgangsscènes te zijn weggeknipt, aangezien het drietal regelmatig op magische wijze op de juiste plaats verschijnt. Dit is des te ongeloofwaardiger omdat een van de running gags is dat de nieuwsgierige podcasters steeds door hun chauffeurs in de steek worden gelaten.
Er valt trouwens zeker wel wat te lachen. Siobhán Cullen, Robyn Cara en Will Forte als het onderzoekende trio hebben elk hun komische scènes. Er is wat droge humor, een snufje absurdisme en vooral heel veel malle onhandigheid. Gilbert levert commentaar op de dingen die gebeuren via de opnames voor zijn podcast, maar daar is ook weer metacommentaar op: "Heb je ooit naar een podcast geluisterd waarin de misdaad ook daadwerkelijk wordt opgelost?"
Alleen is er voor elke komische situatie plotsklaps ook weer een potsierlijk serieus moment. Zodra de serie met wijsheden gaat strooien en achtergronden probeert uit te diepen gaat het mis. Het samenraapsel van genres en het enorm rommelige plot ondersteunen de serieuzere dramatiek niet. De makers hadden met Bodkin beter compleet in kunnen zetten op meligheid dan er ook nog een donkere thriller van proberen te maken.
Bodkin heeft zeker zijn interessante momenten en laat qua acteerwerk en humor het nodige talent zien, maar bezwijkt een beetje onder de eigen ambities. Als de Obama's voor een eventueel vervolgseizoen een gestroomlijnder script met een meer gefocuste toon kunnen vinden, is de rol van de podcasters wellicht nog niet uitgespeeld.
Bodkin is te zien bij Netflix.
Michelle en Barack Obama – je weet wel, die producenten van Higher Ground Productions – bezorgen ons een dramedy over een mysterie in een Iers dorpje. In het pittoreske Bodkin zijn vijfentwintig jaar geleden drie mensen verdwenen tijdens het feest van Samhain en sindsdien wordt deze voorloper van Halloween hier niet meer gevierd. De bewoners zwijgen over de gebeurtenissen van die dag, maar drie buitenstanders willen er graag een podcast aan wijden. Daarmee strooien ze zout in oude wonden en raken ze verzeild in een tragedie die ineens griezelig actueel wordt.
Bodkin is een beetje een allegaartje van genres. Er zijn sporen van het onheil van The Wicker Man, de satire van Only Murders in the Building en het labyrint van belangen en intriges van een goede Holmes of Poirot, maar het wil maar geen lekker geheel worden. Het verhaal gaat alle kanten op en er zijn zo veel toonveranderingen dat uiteindelijk weinig meer geloofwaardig is.
Voor de hoofdpersonen moet de kijker het doen met een nogal onsamenhangend trio. Gilbert is de uitgerangeerde Amerikaanse podcaster, Emmy zijn sloofje en Dove, die zichzelf als serieus onderzoeksjournalist ziet, is door haar hoofdredacteur voor straf met de twee amateuristische sukkels meegestuurd. Dove is nogal een harde tante: ze is in Londen in een nare politiezaak verwikkeld omdat ze de journalistieke jacht wel erg serieus neemt. De Ierse lucht zal haar goed doen is het idee: "Zie het als een vakantie."
Bodkin wekt de schijn dat de (veranderende) verhouding tussen de drie tegenpolen voor interessant drama zorgt, maar de emoties springen dusdanig van de hak op de tak en de gesprekken verlopen zo onnatuurlijk dat het de kijker gaandeweg steeds minder kan schelen. Dove, Emmy en Gilbert zijn ook vaak gewoon van hot naar haar aan het rennen om elk op eigen houtje een stukje van de puzzel op te lossen. Waarom? Dat weet vaak niemand.
Het plot van Bodkin hangt door dit soort kunstgrepen van toevalligheden aan elkaar. Dove bedenkt ineens dat ze een shirtje moet strijken, gaat op zoek naar de strijkplank en – voilà! – ze vindt een aanwijzing in de bezemkast. Er lijken ook geregeld overgangsscènes te zijn weggeknipt, aangezien het drietal regelmatig op magische wijze op de juiste plaats verschijnt. Dit is des te ongeloofwaardiger omdat een van de running gags is dat de nieuwsgierige podcasters steeds door hun chauffeurs in de steek worden gelaten.
Er valt trouwens zeker wel wat te lachen. Siobhán Cullen, Robyn Cara en Will Forte als het onderzoekende trio hebben elk hun komische scènes. Er is wat droge humor, een snufje absurdisme en vooral heel veel malle onhandigheid. Gilbert levert commentaar op de dingen die gebeuren via de opnames voor zijn podcast, maar daar is ook weer metacommentaar op: "Heb je ooit naar een podcast geluisterd waarin de misdaad ook daadwerkelijk wordt opgelost?"
Alleen is er voor elke komische situatie plotsklaps ook weer een potsierlijk serieus moment. Zodra de serie met wijsheden gaat strooien en achtergronden probeert uit te diepen gaat het mis. Het samenraapsel van genres en het enorm rommelige plot ondersteunen de serieuzere dramatiek niet. De makers hadden met Bodkin beter compleet in kunnen zetten op meligheid dan er ook nog een donkere thriller van proberen te maken.
Bodkin heeft zeker zijn interessante momenten en laat qua acteerwerk en humor het nodige talent zien, maar bezwijkt een beetje onder de eigen ambities. Als de Obama's voor een eventueel vervolgseizoen een gestroomlijnder script met een meer gefocuste toon kunnen vinden, is de rol van de podcasters wellicht nog niet uitgespeeld.
Bodkin is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan Bodkin te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
