Recensie
'The Girls on the Bus': een kijkje achter de schermen van fictieve Amerikaanse verkiezingen
Via zowel komedie als drama probeert deze serie de Amerikaanse politiek weer behapbaar te maken.
Regie: Marcos Siega, Erica Dunton | Cast: Melissa Benoist (Sadie McCarthy), Carla Gugino (Grace Gordon Greene), Christina Elmore (Kimberlyn Kendrick), Natasha Behnam (Lola Lahaii), Griffin Dunne (Bruce Turner), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 45-53 minuten | Jaar: 2024
De Amerikaanse politiek kent een scala aan interessante, ofwel zorgwekkende, persoonlijkheden. Waar de Republikeinen recentelijk regelmatig al hun geld op de hardste schreeuwer zetten, competent of niet, hebben de democraten meer moeite met het afwijken van het klassieke beeld. Toen ze in 2016 hun kans grepen om de eerst vrouwelijke president aan de macht te helpen, werden ze ook nog eens voor afgestraft. In The Girls on the Bus volgen vier qua karakter sterk uiteenlopende vrouwelijke verslaggevers een fictieve versie van deze partij in zwaar weer, in de aanloop naar de interne verkiezingen.
The Girls on the Bus is losjes gebaseerd op een memoires van Amy Chozik, waarin ze haar ervaringen beschrijft met het volgen van Hillary Clinton’s politieke campagnes. Het verhaal heeft niets met het boek te maken, maar lijkt vooral geïnspireerd te zijn door Chozik’s werk als journalist. De serie gaat namelijk over vier journalisten in de persbus van de enige vrouwelijke democratische presidentskandidaat voor de interne verkiezingen. Zij verschillen enorm, maar hun gedeelde ervaringen brengen hen desalniettemin dichter bij elkaar.
De hoofdpersoon van de vier is Sadie, een jonge en talentvolle schrijver voor de prestigieuze New York Sentinel. Zij heeft de neiging te emotioneel betrokken te raken bij haar onderwerpen. Sadie’s meest gewaardeerde collega is de doorgewinterde Grace, die consequent haar carrière boven haar gezin verkiest. De twee vrouwen werken op deze tournee nauw samen met Kimberlyn, de enige zwarte vrouw in dienst van de extreemrechtse Liberty Direct News, en Lola, een onervaren influencer. De personages zijn divers, interessant en gelaagd, in tegenstelling tot de fictieve politici, die vaak niet bij naam worden genoemd, maar slechts naar verwezen wordt met een tekenende eigenschap: ‘de bejaarde’, ‘de knappe witte man’, ‘de koploper’.
The Girls on the Bus is een politieke serie. Gezien het onderwerp niet geheel verrassend, maar het zit dieper dan dat. Thema’s als seksisme, racisme en zelfs abortus spelen een belangrijke rol in het verhaal. Ondanks de verschillende politieke opvattingen van de hoofdpersonages neemt de serie hiermee voornamelijk een links standpunt in. Kimberlyn zou de nodige conservatieve denkbeelden moeten vertegenwoordigen, maar is niet erg expliciet geschreven. Toch is ze de overbruggende factor wanneer ze een standpunt inneemt tegen polariserende en sensationele journalistiek, zonder haar idealen op te geven.
Boven alles is de serie gemaakt voor en door vrouwen. De feministische boventoon is voelbaar in alle aspecten van het verhaal. Met vier sterke vrouwelijke hoofdrollen kan dat ook bijna niet anders. De titel van de serie is een speling op de titel van het boek The Boys on the Bus, een verslag van het (fysiek) volgen van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1972 door verslaggevers. Hoewel misschien een inspiratie voor journalisten als Sadie, laat The Girls on the Bus zien hoe de ervaringen van deze journalisten inherent anders zijn dan die van Sadie en haar vrouwelijke collega’s. De mannen kunnen bijvoorbeeld dingen doen, waardoor hun vrouwelijke collega’s op straat zouden staan.
De laatste aflevering van The Girls on the Bus maakt ruimte voor een tweede seizoen. De vier vrouwen zijn nu allemaal op een punt in hun carrière en persoonlijke leven waar ze zich goed en gesterkt voelen, maar een lopend onderzoek vraagt nog om een conclusie. Een eventueel tweede seizoen zou wel sterk van vorm en toon moeten veranderen om het verhaal tot een passend einde te brengen.
The Girls on the Bus is te zien bij HBO Max.
De Amerikaanse politiek kent een scala aan interessante, ofwel zorgwekkende, persoonlijkheden. Waar de Republikeinen recentelijk regelmatig al hun geld op de hardste schreeuwer zetten, competent of niet, hebben de democraten meer moeite met het afwijken van het klassieke beeld. Toen ze in 2016 hun kans grepen om de eerst vrouwelijke president aan de macht te helpen, werden ze ook nog eens voor afgestraft. In The Girls on the Bus volgen vier qua karakter sterk uiteenlopende vrouwelijke verslaggevers een fictieve versie van deze partij in zwaar weer, in de aanloop naar de interne verkiezingen.
The Girls on the Bus is losjes gebaseerd op een memoires van Amy Chozik, waarin ze haar ervaringen beschrijft met het volgen van Hillary Clinton’s politieke campagnes. Het verhaal heeft niets met het boek te maken, maar lijkt vooral geïnspireerd te zijn door Chozik’s werk als journalist. De serie gaat namelijk over vier journalisten in de persbus van de enige vrouwelijke democratische presidentskandidaat voor de interne verkiezingen. Zij verschillen enorm, maar hun gedeelde ervaringen brengen hen desalniettemin dichter bij elkaar.
De hoofdpersoon van de vier is Sadie, een jonge en talentvolle schrijver voor de prestigieuze New York Sentinel. Zij heeft de neiging te emotioneel betrokken te raken bij haar onderwerpen. Sadie’s meest gewaardeerde collega is de doorgewinterde Grace, die consequent haar carrière boven haar gezin verkiest. De twee vrouwen werken op deze tournee nauw samen met Kimberlyn, de enige zwarte vrouw in dienst van de extreemrechtse Liberty Direct News, en Lola, een onervaren influencer. De personages zijn divers, interessant en gelaagd, in tegenstelling tot de fictieve politici, die vaak niet bij naam worden genoemd, maar slechts naar verwezen wordt met een tekenende eigenschap: ‘de bejaarde’, ‘de knappe witte man’, ‘de koploper’.
The Girls on the Bus is een politieke serie. Gezien het onderwerp niet geheel verrassend, maar het zit dieper dan dat. Thema’s als seksisme, racisme en zelfs abortus spelen een belangrijke rol in het verhaal. Ondanks de verschillende politieke opvattingen van de hoofdpersonages neemt de serie hiermee voornamelijk een links standpunt in. Kimberlyn zou de nodige conservatieve denkbeelden moeten vertegenwoordigen, maar is niet erg expliciet geschreven. Toch is ze de overbruggende factor wanneer ze een standpunt inneemt tegen polariserende en sensationele journalistiek, zonder haar idealen op te geven.
Boven alles is de serie gemaakt voor en door vrouwen. De feministische boventoon is voelbaar in alle aspecten van het verhaal. Met vier sterke vrouwelijke hoofdrollen kan dat ook bijna niet anders. De titel van de serie is een speling op de titel van het boek The Boys on the Bus, een verslag van het (fysiek) volgen van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1972 door verslaggevers. Hoewel misschien een inspiratie voor journalisten als Sadie, laat The Girls on the Bus zien hoe de ervaringen van deze journalisten inherent anders zijn dan die van Sadie en haar vrouwelijke collega’s. De mannen kunnen bijvoorbeeld dingen doen, waardoor hun vrouwelijke collega’s op straat zouden staan.
De laatste aflevering van The Girls on the Bus maakt ruimte voor een tweede seizoen. De vier vrouwen zijn nu allemaal op een punt in hun carrière en persoonlijke leven waar ze zich goed en gesterkt voelen, maar een lopend onderzoek vraagt nog om een conclusie. Een eventueel tweede seizoen zou wel sterk van vorm en toon moeten veranderen om het verhaal tot een passend einde te brengen.
The Girls on the Bus is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan The Girls on the Bus te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
