Recensie
'Las Largas Sombras': Spaans moord(wijven)mysterie mist onderscheidende draai
Een web vol leugens, dubbelspel en moorden zonder de nodige vaart.
Regie: Clara Roquet | Cast: Elena Anaya (Rita), Belén Cuesta (Teresa), Marta Etura (Sole), Itziar Atienza (Candela), Irene Escolar (Paula), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 49-51 minuten | Jaar: 2024
In een klein Spaans dorpje komt een uit elkaar gegroeide groep vriendinnen na 25 jaar weer bij elkaar. Enkel nog verbonden door een gedeeld trauma en zwijgpact, gaan zij onderzoeken wat er precies is gebeurd tijdens hun eindexamenreis naar Mallorca. Hoe kwam hun klasgenoot Mati te overlijden? En kunnen ze iedereen binnen de groep nog vertrouwen? Dit klinkt misschien fascinerend, maar Las Largas Sombras biedt te weinig vernieuwends in dit al overbevolkte genre.
De Spaanse titel verwijst naar een deel van het Engelse gezegde 'old sins cast long shadows'. Dat zoiets betekent als 'een slecht geweten brengt een lange emotionele nasleep met zich mee'. In Las Largas Sombras staat dit idee centraal. Toch heeft het narratief snel de neiging om te letterlijk te blijven hangen in het 'slepen' van de nasleep. Het tempo neemt nooit echt toe en oplossingen van kleinere mysteries worden niet compleet bevredigend in beeld gebracht.
Dit heeft een aantal redenen. Ten eerste probeert Las Largas Sombras elke aflevering een andere hoofdpersoon als hoofdverdachte te introduceren. Hoewel dit normaliter goed werkt, omdat het diepgang en gelaagdheid aan een personage toevoegt, zorgt het hier voornamelijk voor een warrige vertelling. Zo worden er ook constant mogelijke moordwapens, of in ieder geval belangrijke voorwerpen geïntroduceerd, maar leiden deze amper naar een oplossing. Maar dit wordt dan ook niet op een Agatha Christie-manier gedaan, waar alles uiteindelijk toch verbonden blijkt te zijn.
Deze overmatige opsplitsing van het verhaal leidt al snel tot een serie waarin vooral veel wordt uitgesproken, in plaats van dat beelden voor zich mogen spreken. Deze “tell, don’t show” aanpak levert een vermoeiende hoeveelheid dialogen op. Deze dialoog wordt dan ook nog eens veel te intens en ongenuanceerd gebracht door de acteurs, en toch blijft Las Largas Sombras tergend traag. Waar er normaal introspectie en groei verwacht wordt in tragere series, zijn het hier vaker lege blikken die langs de camera staren. Hierdoor mist de diepgang bij veel personages en voelt de serie op verschillende vlakken flets.
Daarbij is het verhaal, en ook het genre waar het in gemaakt is, geen vernieuwing op een overduidelijke trend in Spaanse televisie. Elk streamingplatform lijkt wel een eigen moord(wijven)mysterie te willen. Zo heeft HBO Max Todos Mienten, en heeft Netflix onder andere Las Viudas De Los Jueves en Sagrada Familia, en daar blijft het niet bij. De verhalen van al deze series lijken allemaal vrij veel op elkaar, en komen daardoor al snel inwisselbaar over.
De laatste aflevering probeert een hoop recht te trekken, maar mist ook nog steeds tempo. Wel bevat deze aflevering één van de meest oprechte scènes uit de hele miniserie. Op dat moment wordt de intieme, zusterlijke band tussen de vriendinnen weergegeven, en wordt getoond hoe trauma ook een verbindende factor tussen mensen kan zijn. De zachtaardigheid van deze korte scène in contrast tot de rest is vrij abrupt, maar geeft toch aan dat er veel meer onderaan deze Spaanse kan zat dan er uit is gehaald.
Las Largas Sombras is te zien bij Disney+.
In een klein Spaans dorpje komt een uit elkaar gegroeide groep vriendinnen na 25 jaar weer bij elkaar. Enkel nog verbonden door een gedeeld trauma en zwijgpact, gaan zij onderzoeken wat er precies is gebeurd tijdens hun eindexamenreis naar Mallorca. Hoe kwam hun klasgenoot Mati te overlijden? En kunnen ze iedereen binnen de groep nog vertrouwen? Dit klinkt misschien fascinerend, maar Las Largas Sombras biedt te weinig vernieuwends in dit al overbevolkte genre.
De Spaanse titel verwijst naar een deel van het Engelse gezegde 'old sins cast long shadows'. Dat zoiets betekent als 'een slecht geweten brengt een lange emotionele nasleep met zich mee'. In Las Largas Sombras staat dit idee centraal. Toch heeft het narratief snel de neiging om te letterlijk te blijven hangen in het 'slepen' van de nasleep. Het tempo neemt nooit echt toe en oplossingen van kleinere mysteries worden niet compleet bevredigend in beeld gebracht.
Dit heeft een aantal redenen. Ten eerste probeert Las Largas Sombras elke aflevering een andere hoofdpersoon als hoofdverdachte te introduceren. Hoewel dit normaliter goed werkt, omdat het diepgang en gelaagdheid aan een personage toevoegt, zorgt het hier voornamelijk voor een warrige vertelling. Zo worden er ook constant mogelijke moordwapens, of in ieder geval belangrijke voorwerpen geïntroduceerd, maar leiden deze amper naar een oplossing. Maar dit wordt dan ook niet op een Agatha Christie-manier gedaan, waar alles uiteindelijk toch verbonden blijkt te zijn.
Deze overmatige opsplitsing van het verhaal leidt al snel tot een serie waarin vooral veel wordt uitgesproken, in plaats van dat beelden voor zich mogen spreken. Deze “tell, don’t show” aanpak levert een vermoeiende hoeveelheid dialogen op. Deze dialoog wordt dan ook nog eens veel te intens en ongenuanceerd gebracht door de acteurs, en toch blijft Las Largas Sombras tergend traag. Waar er normaal introspectie en groei verwacht wordt in tragere series, zijn het hier vaker lege blikken die langs de camera staren. Hierdoor mist de diepgang bij veel personages en voelt de serie op verschillende vlakken flets.
Daarbij is het verhaal, en ook het genre waar het in gemaakt is, geen vernieuwing op een overduidelijke trend in Spaanse televisie. Elk streamingplatform lijkt wel een eigen moord(wijven)mysterie te willen. Zo heeft HBO Max Todos Mienten, en heeft Netflix onder andere Las Viudas De Los Jueves en Sagrada Familia, en daar blijft het niet bij. De verhalen van al deze series lijken allemaal vrij veel op elkaar, en komen daardoor al snel inwisselbaar over.
De laatste aflevering probeert een hoop recht te trekken, maar mist ook nog steeds tempo. Wel bevat deze aflevering één van de meest oprechte scènes uit de hele miniserie. Op dat moment wordt de intieme, zusterlijke band tussen de vriendinnen weergegeven, en wordt getoond hoe trauma ook een verbindende factor tussen mensen kan zijn. De zachtaardigheid van deze korte scène in contrast tot de rest is vrij abrupt, maar geeft toch aan dat er veel meer onderaan deze Spaanse kan zat dan er uit is gehaald.
Las Largas Sombras is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Las Largas Sombras te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
