Recensie
Apple TV+-serie 'Murderbot': nieuwe sciencefictionklassier over een tv-kijkende moordmachine
Een autonome cyborg moet een groep wetenschappers beschermen, maar zou liever tv kijken.
Regie: Toa Fraser, Roseanne Liang, Paul Weitz e.a.| Cast: Alexander Skarsgård (Murderbot), Noma Dumezweni (Mensah), Sabrina Wu (Pin-Lee), Akshay Khanna (Ratthi), David Dastmalchian (Gurathin), Tamara Podemski (Bharadwaj), e.a.| Afleveringen: 10 | Speelduur: 20-23 minuten | Jaar: 2025
Murderbot is een 'security unit', een soort kunstmatige beveiliginger. Deels gekloond menselijk materiaal, deels robot, voorzien van geavanceerde cyberwapens en volledig doordrenkt van angsten en paranoia. Deze zeer geavanceerde vechtmachine heeft een groot geheim: het is geen volgzame cyborg meer, maar een zelfbewuste entiteit. Dat houdt hij verborgen van zijn eigenaren, want anders gaat het geheugen in de versnipperaar en het lichaam in een zuurbad. Dat wil niemand, zeker Murderbot niet. Die heeft namelijk nog talloze uren aan zoetsappige series te streamen, met als absolute favoriet The Rise and Fall of Sanctuary Moon.
Het werk van 'sec units' is voorkomen dat klanten schadeclaims indienen omdat er iemand gewond of gedood raakt tijdens een missie. De nieuwste klanten die door Murderbot moeten worden beveiligd is een clubje wetenschappers van een planeet die wars is van alles dat met geld te maken heeft. Dat is uitzonderlijk in een universum waarin kapitalisme tot een kunst is verheven.
Murderbot vindt Dr. Mensah en haar team maar een stel hippiewetenschappers. Zij komen van een planeet waar primaire en secundaire levensbehoeften gratis zijn. Over gevoelens wordt vooral gepraat, liefdesrelaties worden gedeeld, gender is een spectrum. De arme 'sec unit' weet niet hoe hij daarmee om te gaan. Mensen zijn sowieso stierlijk vervelend en deze helemaal. Ze willen oogcontact, liefdevolle inclusie, doen alsof hij bij het team hoort en een mensachtig wezen is. Om met Murderbot te spreken: ugh.
De wetenschappelijke missie ontspoort wanneer blijkt te zijn gesjoemeld met de veiligheidsinformatie over de planeet. De fauna is bijvoorbeeld een stuk agressiever dan in de dossiers stond. En zo wordt Murderbot tegen wil en dank onderdeel van een groepsavontuur. Met mensen. Ugh. Maar na een aantal afleveringen rijst de vraag waar zij eigenlijk tegen moeten worden beschermd.
Murderbot is vaak grappig, soms smerig en af en toe ontroerend. De lekker retro-sciencefictionstijl lijkt een hommage aan de oude Star Trek en Battlestar Galactica. Dat zit vooral in de kleuren en vormen, maar ook in de afwezigheid van visuele effecten. Dat is geen gebrek, maar een aanwinst: Murderbot bevat geen spectaculaire ruimteschepen of intergalactische oorlogsscènes, maar draait vooral om de poppetjes.
Murderbot is een geslaagde verfilming van de populaire Murderbot Diaries van schrijfster Martha Wells, die ook meewerkte aan de televisievertaling. Lezers van de (luister)boeken vragen zich misschien af hoe zij, naast het hoofdverhaal, gaan meeleven met de tv-series van Murderbot, maar dat wordt heel netjes opgelost. Fijne nerdkeuzes ook om John Cho (ooit Sulu in Star Trek) en Clark Gregg (ooit Phil Coulson in Marvel-producties) te casten in deze serie-in-een-serie.
Deze recensent was innig blij met de vertaling van haar boekpersonages naar het scherm. Ratthi was altijd al vervelend en daar is gewoon een schepje bovenop gedaan. De serieversie van Mensah is minder krachtig dan gehoopt, maar dat valt wel te verklaren. De grootste verandering is Gurathin, die prominent aanwezig is en een achtergrondverhaal krijgt. Het zij zo.
Het is wel even wennen om Alexander Skarsgård als seksloze robot te zien. Dit is immers Eric the Northman uit True Blood. Maar Murderbot is daar zelf heel duidelijk in wanneer hij (met pruillip) opmerkt: "I am not a sex bot." De tien korte afleveringen vliegen voorbij. Onderhoudende televisie, ook voor kijkers die voor het eerst kennis maken met Murderbot.
Murderbot is een 'security unit', een soort kunstmatige beveiliginger. Deels gekloond menselijk materiaal, deels robot, voorzien van geavanceerde cyberwapens en volledig doordrenkt van angsten en paranoia. Deze zeer geavanceerde vechtmachine heeft een groot geheim: het is geen volgzame cyborg meer, maar een zelfbewuste entiteit. Dat houdt hij verborgen van zijn eigenaren, want anders gaat het geheugen in de versnipperaar en het lichaam in een zuurbad. Dat wil niemand, zeker Murderbot niet. Die heeft namelijk nog talloze uren aan zoetsappige series te streamen, met als absolute favoriet The Rise and Fall of Sanctuary Moon.
Het werk van 'sec units' is voorkomen dat klanten schadeclaims indienen omdat er iemand gewond of gedood raakt tijdens een missie. De nieuwste klanten die door Murderbot moeten worden beveiligd is een clubje wetenschappers van een planeet die wars is van alles dat met geld te maken heeft. Dat is uitzonderlijk in een universum waarin kapitalisme tot een kunst is verheven.
Murderbot vindt Dr. Mensah en haar team maar een stel hippiewetenschappers. Zij komen van een planeet waar primaire en secundaire levensbehoeften gratis zijn. Over gevoelens wordt vooral gepraat, liefdesrelaties worden gedeeld, gender is een spectrum. De arme 'sec unit' weet niet hoe hij daarmee om te gaan. Mensen zijn sowieso stierlijk vervelend en deze helemaal. Ze willen oogcontact, liefdevolle inclusie, doen alsof hij bij het team hoort en een mensachtig wezen is. Om met Murderbot te spreken: ugh.
Gerelateerd nieuws
De wetenschappelijke missie ontspoort wanneer blijkt te zijn gesjoemeld met de veiligheidsinformatie over de planeet. De fauna is bijvoorbeeld een stuk agressiever dan in de dossiers stond. En zo wordt Murderbot tegen wil en dank onderdeel van een groepsavontuur. Met mensen. Ugh. Maar na een aantal afleveringen rijst de vraag waar zij eigenlijk tegen moeten worden beschermd.
Murderbot is vaak grappig, soms smerig en af en toe ontroerend. De lekker retro-sciencefictionstijl lijkt een hommage aan de oude Star Trek en Battlestar Galactica. Dat zit vooral in de kleuren en vormen, maar ook in de afwezigheid van visuele effecten. Dat is geen gebrek, maar een aanwinst: Murderbot bevat geen spectaculaire ruimteschepen of intergalactische oorlogsscènes, maar draait vooral om de poppetjes.
Murderbot is een geslaagde verfilming van de populaire Murderbot Diaries van schrijfster Martha Wells, die ook meewerkte aan de televisievertaling. Lezers van de (luister)boeken vragen zich misschien af hoe zij, naast het hoofdverhaal, gaan meeleven met de tv-series van Murderbot, maar dat wordt heel netjes opgelost. Fijne nerdkeuzes ook om John Cho (ooit Sulu in Star Trek) en Clark Gregg (ooit Phil Coulson in Marvel-producties) te casten in deze serie-in-een-serie.
Deze recensent was innig blij met de vertaling van haar boekpersonages naar het scherm. Ratthi was altijd al vervelend en daar is gewoon een schepje bovenop gedaan. De serieversie van Mensah is minder krachtig dan gehoopt, maar dat valt wel te verklaren. De grootste verandering is Gurathin, die prominent aanwezig is en een achtergrondverhaal krijgt. Het zij zo.
Het is wel even wennen om Alexander Skarsgård als seksloze robot te zien. Dit is immers Eric the Northman uit True Blood. Maar Murderbot is daar zelf heel duidelijk in wanneer hij (met pruillip) opmerkt: "I am not a sex bot." De tien korte afleveringen vliegen voorbij. Onderhoudende televisie, ook voor kijkers die voor het eerst kennis maken met Murderbot.
