Recensie
HBO Max-serie 'Duster': driftend door de seventies
Frisse, maar niet al te verrassende cultserie met een glansrol voor Josh Holloway.
Regie: Darren Grant, Steph Green | Cast: Josh Holloway (Jim), Rachel Naomi Hilson (Nina Hayes), Keith David (Ezra Saxton), Camille Guaty (Izzy), Adriana Aluna Martinez (Luna), Asivak Koostachin (Awan Bitsui), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 44-54 minuten | Jaar: 2025
De jaren zeventig komen weer tot leven in het frisse, aandoenlijke Duster, een luchtige misdaadserie over een vluchtwagenchauffeur die navigeert tussen wet en wanorde. Het nieuwste passieproject van de immer actieve J.J. Abrams start vermakelijk en rijgt de culturele hommages moeiteloos aaneen, maar mist zo ook de eigenheid om acht afleveringen te blijven boeien.
De serie opent met de aanstelling van de eerste zwarte vrouwelijke FBI-agente. Na meerdere aanvragen om een post te mogen bezetten in de woestijn van Arizona krijgt de vastberaden Nina eindelijk haar zin. Eenmaal ter plaatse duikt ze direct in het dossier van Saxton, een plaatselijke misdaadbaas die ze verantwoordelijk acht voor de dood van een naaste. Om dichter bij de geslepen sleutelfiguur te komen heeft ze alleen wel een informant nodig.
Die gedroomde tussenpersoon dient zich gelukkig snel aan. Jim verdient bij door op gezette tijden voor vluchtwagenchauffeur te spelen en begeeft zich in die hoedanigheid in de vertrouwenskring van Nina's hoofdverdachte. Hij doet zijn werk met milde tegenzin: het schipperen tussen wet en wanorde past wel bij zijn karakter, maar tegelijk wil hij zijn jonge nichtje en haar moeder niet in gevaar brengen. Bovendien is hij onlangs zijn broer verloren bij een verdacht ongeval.
Of Lost-acteur Josh Holloway nu wegdoezelt tijdens het bekijken van de eerste Roadrunner-cartoon of in een auto-achtervolging schittert op de klanken van James Browns The Payback, de acteur houdt zich makkelijk staande in een rol die hem op het lijf is geschreven. Toegegeven, sommige karaktertrekjes zijn generiek (in de eerste twee afleveringen wordt Jim telkens wakker met een andere, volstrekt anonieme vrouw), maar sinds het succes van Lost weet de creatief verantwoordelijke Abrams precies wat hij aan deze ideale 'bad boy' heeft.
Met zijn geraffineerde charmes en zijn speelse glimlach is Holloway de ideale acteur voor een man tussen twee vuren. Vertrouw je hem, dan weet je dat je teleurgesteld gaat worden. Laat je hem vallen, dan is het een kwestie van tijd voordat hij je toch weer om zijn duim windt. Jim komt met veel weg, maar zal op den duur toch kleur moeten bekennen. De rechtschapen, overtuigde en veerkrachtige Rachel Naomi Hilson (Love Victor) is misschien net iets té passend als stoere tegenspeelster: ze laat zich nauwelijks door Jims grillige gedrag afleiden.
De serie knipoogt gretig naar blaxploitation, naar auto-achtervolgingen uit jarenzeventigfilms en naar het werk van gekende cultauteurs. Gelet op de kadrering van sommige shots en de toon van de afrekeningsscènes hebben de makers goed gekeken naar Quentin Tarantino, terwijl sommige zijpersonages dan weer uit films van de gebroeders Coen (op zichzelf óók vaak verkapte hommages) lijken weggelopen. Het is leuk om dergelijke invloeden te herkennen, maar Duster mist wel wat eigenheid om de mix compleet te maken.
De seventiessfeer waar Duster zich in onderdompelt is prettig en je zou kunnen betogen dat de serie daar genoeg aan heeft. Toch begint het na de eerste twee afleveringen te steken dat de plot dunnetjes is en dus nergens weet te verrassen. Voorspelbaarheid is ook in de fijne openingsaflevering al troef.
Abrams, die de scripts van de eerste drie afleveringen voor zijn rekening nam, probeert de serie spannender te maken door al vroeg te verraden dat het Witte Huis de jacht op Saxton nauwgezet volgt. "We gaan het regelen", mompelt een hooggeplaatste ambtenaar die voor een open raam in Washington een dringend telefoontje aanneemt. Het is een voor de hand liggende cliffhanger, waarbij het ook niet helpt dat modelslechterik Richard Nixon bij zijn latere entree zo uit een computerprogramma lijkt te zijn gekropen.
De serie amuseert en Holloway is de geknipte hoofrolspeler, maar met zo'n karige plot en een karrenvracht aan culturele verwijzingen had het geheel misschien net wat compacter gekund. Nu zijn er nog net te veel scènes waarin de broodnodige energie even ontbreekt evenals bijfiguren die de serie niet naar een hoger niveau tillen. Gelukkig nemen die minpunten niet weg dat de vele knipogen en verwijzingen goed overkomen. Wie zich de vorige samenwerking tussen Abrams en Holloway positief herinnert, kan zichzelf met het bekijken van Duster wederom een plezier bewijzen.
De jaren zeventig komen weer tot leven in het frisse, aandoenlijke Duster, een luchtige misdaadserie over een vluchtwagenchauffeur die navigeert tussen wet en wanorde. Het nieuwste passieproject van de immer actieve J.J. Abrams start vermakelijk en rijgt de culturele hommages moeiteloos aaneen, maar mist zo ook de eigenheid om acht afleveringen te blijven boeien.
De serie opent met de aanstelling van de eerste zwarte vrouwelijke FBI-agente. Na meerdere aanvragen om een post te mogen bezetten in de woestijn van Arizona krijgt de vastberaden Nina eindelijk haar zin. Eenmaal ter plaatse duikt ze direct in het dossier van Saxton, een plaatselijke misdaadbaas die ze verantwoordelijk acht voor de dood van een naaste. Om dichter bij de geslepen sleutelfiguur te komen heeft ze alleen wel een informant nodig.
Die gedroomde tussenpersoon dient zich gelukkig snel aan. Jim verdient bij door op gezette tijden voor vluchtwagenchauffeur te spelen en begeeft zich in die hoedanigheid in de vertrouwenskring van Nina's hoofdverdachte. Hij doet zijn werk met milde tegenzin: het schipperen tussen wet en wanorde past wel bij zijn karakter, maar tegelijk wil hij zijn jonge nichtje en haar moeder niet in gevaar brengen. Bovendien is hij onlangs zijn broer verloren bij een verdacht ongeval.
Of Lost-acteur Josh Holloway nu wegdoezelt tijdens het bekijken van de eerste Roadrunner-cartoon of in een auto-achtervolging schittert op de klanken van James Browns The Payback, de acteur houdt zich makkelijk staande in een rol die hem op het lijf is geschreven. Toegegeven, sommige karaktertrekjes zijn generiek (in de eerste twee afleveringen wordt Jim telkens wakker met een andere, volstrekt anonieme vrouw), maar sinds het succes van Lost weet de creatief verantwoordelijke Abrams precies wat hij aan deze ideale 'bad boy' heeft.
Met zijn geraffineerde charmes en zijn speelse glimlach is Holloway de ideale acteur voor een man tussen twee vuren. Vertrouw je hem, dan weet je dat je teleurgesteld gaat worden. Laat je hem vallen, dan is het een kwestie van tijd voordat hij je toch weer om zijn duim windt. Jim komt met veel weg, maar zal op den duur toch kleur moeten bekennen. De rechtschapen, overtuigde en veerkrachtige Rachel Naomi Hilson (Love Victor) is misschien net iets té passend als stoere tegenspeelster: ze laat zich nauwelijks door Jims grillige gedrag afleiden.
De serie knipoogt gretig naar blaxploitation, naar auto-achtervolgingen uit jarenzeventigfilms en naar het werk van gekende cultauteurs. Gelet op de kadrering van sommige shots en de toon van de afrekeningsscènes hebben de makers goed gekeken naar Quentin Tarantino, terwijl sommige zijpersonages dan weer uit films van de gebroeders Coen (op zichzelf óók vaak verkapte hommages) lijken weggelopen. Het is leuk om dergelijke invloeden te herkennen, maar Duster mist wel wat eigenheid om de mix compleet te maken.
De seventiessfeer waar Duster zich in onderdompelt is prettig en je zou kunnen betogen dat de serie daar genoeg aan heeft. Toch begint het na de eerste twee afleveringen te steken dat de plot dunnetjes is en dus nergens weet te verrassen. Voorspelbaarheid is ook in de fijne openingsaflevering al troef.
Abrams, die de scripts van de eerste drie afleveringen voor zijn rekening nam, probeert de serie spannender te maken door al vroeg te verraden dat het Witte Huis de jacht op Saxton nauwgezet volgt. "We gaan het regelen", mompelt een hooggeplaatste ambtenaar die voor een open raam in Washington een dringend telefoontje aanneemt. Het is een voor de hand liggende cliffhanger, waarbij het ook niet helpt dat modelslechterik Richard Nixon bij zijn latere entree zo uit een computerprogramma lijkt te zijn gekropen.
De serie amuseert en Holloway is de geknipte hoofrolspeler, maar met zo'n karige plot en een karrenvracht aan culturele verwijzingen had het geheel misschien net wat compacter gekund. Nu zijn er nog net te veel scènes waarin de broodnodige energie even ontbreekt evenals bijfiguren die de serie niet naar een hoger niveau tillen. Gelukkig nemen die minpunten niet weg dat de vele knipogen en verwijzingen goed overkomen. Wie zich de vorige samenwerking tussen Abrams en Holloway positief herinnert, kan zichzelf met het bekijken van Duster wederom een plezier bewijzen.
Interessant voor jou
