Recensie
Videoland-serie 'The Handmaid's Tale' seizoen 6: de dystopische dramaserie sluit af als een spannende thriller
De serie eindigt minder abrupt dan het boek, maar voelt nog steeds onafgerond.
Regie: Elisabeth Moss, Natalia Leite, Daina Reid, e.a. | Cast: Elisabeth Moss (June Osborne), Yvonne Strahovski (Serena Joy), Bradley Whitford (Joseph Waterford), Max Minghella (Nick Blaine), Samira Wiley (Moira Strand), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 37-54 minuten | Jaar: 2025
Toen Margaret Atwoods boek The Handmaid's Tale in 1985 werd gepubliceerd, ontving het terecht lovende reacties, al vonden volop lezers het einde nogal abrupt. Dit boek werd in principe enkel gebruikt voor het eerste seizoen van de gelijknamige televisieserie, maar doordat Atwood van begin tot eind betrokken is geweest werd grotendeels kundig voortgeborduurd op het bronmateriaal. En toch geeft het einde van de serie wederom niet complete voldoening.
Het zesde en laatste seizoen begint waar het vorige eindigde, namelijk op een emotioneel moment. Eén probleem: het is tweeënhalf jaar geleden sinds de laatste aflevering van het vorige seizoen verscheen. Daardoor gaat het slotseizoen moeizaam van start. De eerste paar afleveringen leunen zwaar op de veronderstelling dat de kijker nog steeds volledig emotioneel betrokken is en zich elk detail herinnert. Hierdoor komt June meer dan ooit over als een vervelend hoofdpersonage: ze wil alles naar zich toe trekken en doet bijzonder neerbuigend over de kundigheid van de mensen om haar heen.
Bij aanvang is June veilig aangekomen in Alaska, maar eenmaal daar besluit ze dat de strijd nog lang niet gestreden is. Samen met onder andere Moira en Luke sluipt ze Gilead weer binnen, om hopelijk voorgoed korte metten te maken met de Commanders in Boston. Het verhaal komt pas weer echt op de rails wanneer halverwege het seizoen hun missie wordt geïntroduceerd: een bordeel binnenvallen en de Commanders vergiftigen. Er worden geen grote sprongen in de tijd meer gemaakt; de focus ligt nu volledig op dit moment, dat over meerdere afleveringen wordt uitspreid. Hier wordt het spannend.
Zo spannend zelfs dat The Handmaid's Tale meer een thriller wordt dan een dramaserie. Maar dat is prima, want het slotstuk van een verhaal over onderdrukking en revolutie mag knallen. Het drama ligt nu meer in de manier waarop de personages met deze situatie omgaan. Dankzij de wederom sterke visuele stijl en kenmerkende muziek blijft dit toch de serie zoals we haar kennen, waarin Elizabeth Moss vanzelfsprekend weer ergerlijk vaak recht in de camera kijkt.
Het hoogtepunt komt in de een-na-laatste aflevering. De slotaflevering is er een die vooral wat eindjes aan elkaar knoopt, informatie geeft zodat de kijker zelf kan invullen hoe het hierna verder zal gaan en een hoop mijmert en terugblikt. Dan ineens gaat het beeld op zwart en blijft er een kleine leegte hangen.
Want June heeft vanaf de allereerste aflevering in 2017 een duidelijk doel gehad. Dat doel werd niet slechts elk seizoen opnieuw benoemd, maar zelfs in meer dan de helft van alle afleveringen. Wanneer de aftiteling voor de laatste keer verschijnt, is dat doel niet behaald en is daar niet meer over gesproken dan normaal. Alsof er nog een zevende seizoen komt, wat honderd procent zeker niet gaat gebeuren.
De serie ging ook vaak over machtsgeile mannen die zich verschuilen achter geloof om te rechtvaardigen wat ze doen – in feite weinig anders dan vrouwen onderdrukken – en hoe June en haar vriendinnen daar tegen vechten. In dit laatste seizoen is June plots geloviger dan ooit tevoren en ligt de nadruk meer op welke manier van geloven beter is. Waar het verhaal tot nu toe een terechte aanval op geloof was, trekken de makers op het laatste moment de keutel in en communiceren ze dat het iets waardevols blijft. Zolang je het maar doet zoals zij voorstellen.
Omdat dit absoluut het laatste seizoen moest worden, voelt het ook een beetje gehaast. Het was natuurlijk lekker geweest als heel Gilead zou worden verslagen, maar – en daar is de huidige oorlog in Oekraïne een duidelijk voorbeeld van – het duurt lang voordat een krachtig land op zijn knieën is gekregen. Dus we moeten het doen met de val van Boston, wat alsnog voor de nodige vergelding zorgt.
Dat en de aanhoudende spanning en wederom prachtige plaatjes maken van seizoen zes alsnog een krachtige en waardige afsluiter. Door de haast is het soms voelbaar dat er naar een bepaald conflict toe is geschreven, maar deze momenten weten wel emotioneel te raken. Ondanks de zwakke start eindigt het seizoen qua betrokkenheid waar het moet zijn. Nu maar hopen dat fictie geen realiteit wordt in de VS, met al die huidige bekrompen leiders die zich achter geloof verschuilen.
Toen Margaret Atwoods boek The Handmaid's Tale in 1985 werd gepubliceerd, ontving het terecht lovende reacties, al vonden volop lezers het einde nogal abrupt. Dit boek werd in principe enkel gebruikt voor het eerste seizoen van de gelijknamige televisieserie, maar doordat Atwood van begin tot eind betrokken is geweest werd grotendeels kundig voortgeborduurd op het bronmateriaal. En toch geeft het einde van de serie wederom niet complete voldoening.
Het zesde en laatste seizoen begint waar het vorige eindigde, namelijk op een emotioneel moment. Eén probleem: het is tweeënhalf jaar geleden sinds de laatste aflevering van het vorige seizoen verscheen. Daardoor gaat het slotseizoen moeizaam van start. De eerste paar afleveringen leunen zwaar op de veronderstelling dat de kijker nog steeds volledig emotioneel betrokken is en zich elk detail herinnert. Hierdoor komt June meer dan ooit over als een vervelend hoofdpersonage: ze wil alles naar zich toe trekken en doet bijzonder neerbuigend over de kundigheid van de mensen om haar heen.
Bij aanvang is June veilig aangekomen in Alaska, maar eenmaal daar besluit ze dat de strijd nog lang niet gestreden is. Samen met onder andere Moira en Luke sluipt ze Gilead weer binnen, om hopelijk voorgoed korte metten te maken met de Commanders in Boston. Het verhaal komt pas weer echt op de rails wanneer halverwege het seizoen hun missie wordt geïntroduceerd: een bordeel binnenvallen en de Commanders vergiftigen. Er worden geen grote sprongen in de tijd meer gemaakt; de focus ligt nu volledig op dit moment, dat over meerdere afleveringen wordt uitspreid. Hier wordt het spannend.
Zo spannend zelfs dat The Handmaid's Tale meer een thriller wordt dan een dramaserie. Maar dat is prima, want het slotstuk van een verhaal over onderdrukking en revolutie mag knallen. Het drama ligt nu meer in de manier waarop de personages met deze situatie omgaan. Dankzij de wederom sterke visuele stijl en kenmerkende muziek blijft dit toch de serie zoals we haar kennen, waarin Elizabeth Moss vanzelfsprekend weer ergerlijk vaak recht in de camera kijkt.
Gerelateerd nieuws
Het hoogtepunt komt in de een-na-laatste aflevering. De slotaflevering is er een die vooral wat eindjes aan elkaar knoopt, informatie geeft zodat de kijker zelf kan invullen hoe het hierna verder zal gaan en een hoop mijmert en terugblikt. Dan ineens gaat het beeld op zwart en blijft er een kleine leegte hangen.
Want June heeft vanaf de allereerste aflevering in 2017 een duidelijk doel gehad. Dat doel werd niet slechts elk seizoen opnieuw benoemd, maar zelfs in meer dan de helft van alle afleveringen. Wanneer de aftiteling voor de laatste keer verschijnt, is dat doel niet behaald en is daar niet meer over gesproken dan normaal. Alsof er nog een zevende seizoen komt, wat honderd procent zeker niet gaat gebeuren.
De serie ging ook vaak over machtsgeile mannen die zich verschuilen achter geloof om te rechtvaardigen wat ze doen – in feite weinig anders dan vrouwen onderdrukken – en hoe June en haar vriendinnen daar tegen vechten. In dit laatste seizoen is June plots geloviger dan ooit tevoren en ligt de nadruk meer op welke manier van geloven beter is. Waar het verhaal tot nu toe een terechte aanval op geloof was, trekken de makers op het laatste moment de keutel in en communiceren ze dat het iets waardevols blijft. Zolang je het maar doet zoals zij voorstellen.
Omdat dit absoluut het laatste seizoen moest worden, voelt het ook een beetje gehaast. Het was natuurlijk lekker geweest als heel Gilead zou worden verslagen, maar – en daar is de huidige oorlog in Oekraïne een duidelijk voorbeeld van – het duurt lang voordat een krachtig land op zijn knieën is gekregen. Dus we moeten het doen met de val van Boston, wat alsnog voor de nodige vergelding zorgt.
Dat en de aanhoudende spanning en wederom prachtige plaatjes maken van seizoen zes alsnog een krachtige en waardige afsluiter. Door de haast is het soms voelbaar dat er naar een bepaald conflict toe is geschreven, maar deze momenten weten wel emotioneel te raken. Ondanks de zwakke start eindigt het seizoen qua betrokkenheid waar het moet zijn. Nu maar hopen dat fictie geen realiteit wordt in de VS, met al die huidige bekrompen leiders die zich achter geloof verschuilen.
