Netflix-serie 'Dept. Q': Britse remake van Deense succesfilm valt te lang uit

Regie: Scott Frank, Elisa Amoruso | Cast: Matthew Goode (Carl Morck), Chloe Pirrie (Merritt Lingard), Alexei Manvelov (Akram Salim), Kate Dickie (Moira), Kelly Macdonald (Rachel Irving), Leah Byrne (Rose), Jamie Sives (Hardy), Shirley Henderson (Claire Marsh), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 42-71 minuten | Jaar: 2025

Een rechercheur met een trauma die ongeïnteresseerd op de stoel van zijn psychiater zit, een partner die in zijn thuisland misschien wel de dictatuur diende, een politiechef die de goedkeuring van haar leidinggevende zoekt maar toch bewondering koestert voor haar team, een slachtoffer dat onmogelijk kan ontsnappen en een meedogenloze psychopaat waarvan niemand het bestaan weet. Ziehier de ingrediënten van de Britse serie Dept. Q, gebaseerd op de Deense filmhit [/i]The Keeper of Lost Causes[/i]. Meer van hetzelfde? Of valt er plezier aan te beleven?

Carl Morck, een Londense rechercheur in Edinburgh, wordt tijdens een onderzoek met twee collega's onder vuur genomen. Hij overleeft de aanslag, maar is nu nog chagrijniger dan voorheen. Daarom besluit zijn leidinggevende hem over te plaatsen naar de kelder, waar hij Afdeling Q mag opstarten. Geholpen door andere misfits, zoals de suïcidale secretaresse Rose en de Syrische Akram, die vooral tot taak heeft het imago van de politie wat op te krikken, duikt Carl in cold cases.

Carl kiest de verdwijning van een openbaar aanklager als zijn eerste zaak. Volgens een officieel rapport heeft zij vier jaar geleden waarschijnlijk zelfmoord gepleegd door van een veerboot te springen, maar daar gelooft Carl niets van. Al gauw komt de kijker te weten dat de vrouw niet dood is, maar al jaren gevangen wordt gehouden in een grote decompressiecilinder. Wie haar belager is en waar ze zich bevindt, weet ze niet, maar ontsnappen lijkt door het drukverschil zo goed als onmogelijk.

De basis van het eerste seizoen van Dept. Q is De Vrouw in de Kooi, een Deense misdaadroman van Jussi Adler-Olsen. De verfilming uit 2013 met Nicolaj Lie Kaas en Fares Fares in de hoofdrollen groeide in het thuisland uit tot een groot bioscoopsucces. De vijf vervolgen deden het nog beter en intussen stoomt men nog eens vier films klaar. Maar om de een of andere reden maakten deze Deense blockbusters weinig furore in het buitenland.

Echter, het potentieel van de boeken en het succes van de eerste film was Amerikaan Scott Frank, onder meer bekend als de maker van The Queen's Gambit, niet ontgaan. Al in 2014 kocht hij de rechten om er eventueel later iets mee te doen. Hij koos vreemd genoeg niet voor een bioscoopfilm, maar voor een serie. Aanvankelijk wilde hij een Amerikaanse locatie, maar uiteindelijk zag hij meer heil in het Schotse Edinburgh. Waarschijnlijk omdat het iets dichter bij de Scandinavische wortels van de originele creatie ligt.

Die keuze voor een serie zorgt voor een probleem. Waar de Deense film het houdt op een compacte twee uur, rekt Frank het verhaal uit naar bijna negen uur. Dat voel je. Zodra de hoofdpersonages in de eerste aflevering zijn geïntroduceerd, kabbelt het verhaal nog vijf afleveringen door. Alsof er in eerste versnelling met de handrem erop wordt gereden. Pas in de drie laatste afleveringen krijgt Dept. Q eindelijk vaart. Een vier- of vijfdelige miniserie was meer dan genoeg geweest en zou de spanning ten goede zijn gekomen.

Een ander probleem is dat dit verhaal een kind van zijn tijd is. Sinds de Deense film zijn we overspoeld door series over getraumatiseerde agenten die al dan niet een duo vormen met een al even beschadigde partner om een zaak rond een misogyne psychopaat op te lossen (The Bridge, The Killing, True Detective), dus het genre is inmiddels flink uitgemolken. Een scenarist moet anno 2025 een markant gevoel voor zwarte humor en dynamisch tempo hebben, zoals die van Slow Horses, om boven de middenmoot uit steken.

En nu het goede nieuws. Matthew Goode doet het ronduit fantastisch als Carl Morck. Hij heeft een gezicht waarvan je nooit kan aflezen of hij iemand staat uit te lachen of binnenpretjes heeft. Hij vormt een knap en contrasterend duo met de Zweeds-Russische acteur Alexej Manvelov, die een Syrische migrant vertolkt met een zeer onorthodoxe manier om mensen aan de praat te krijgen. Met deze twee acteurs moet een bevredigender tweede seizoen zeker mogelijk zijn, maar dan moet Frank wel wat economischer vertellen en zijn verhaal niet als een citroen behandelen.