Recensie
Disney+-serie 'Ironheart': rouwverwerking en schimmige keuzes in een geslaagde Marvel-serie
De geniale Riri Williams mag in de toekomst nog wel vaker opduiken.
Regie: Sam Bailey, Angela Barnes | Cast: Dominique Thorne (Riri Williams/Ironheart), Lyric Ross (Natalie Washington, N.A.T.A.L.I.E.), Anthony Ramos (Parker Robbins/The Hood), Alden Ehrenreich (Joe McGillicuddy), Anji White (Ronnie Williams), Shea Couleé (Slug), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-57 minuten | Jaar: 2025
Marvel Studios is al een tijdje bezig zijn cinematische universum te verrijken met begaafde, jonge vrouwen. Daarvan kun je vinden wat je wilt, maar zolang de producties goed zijn is daar natuurlijk weinig mis mee. Vrouwen hebben in het superheldengenre immers nog een inhaalslag te maken. Het niveau van de films en televisieseries met een jeugdige, vrouwelijke protagonist was tot nog toe ook heel behoorlijk, zelfs geïnspireerd te noemen. Ironheart past precies in dit straatje: het is een onderhoudend avontuur met verrassend veel diepgang. Zeker niet perfect, maar de kop steekt wel boven het maaiveld uit.
De geniale adolescent Riri Williams, met wie we al kennismaakten in Black Panther: Wakanda Forever, is vanwege de creatieve financiering van haar experimenten (scripties schrijven voor minder begaafde, maar rijke studenten) van de prestigieuze technische universiteit MIT geschopt. Maar ze keert niet terug naar haar ouderlijk huis in Chicago zonder het prototype harnas waarmee ze in de voetsporen wil treden van haar grote voorbeeld, Tony Stark; God hebbe zijn ziel.
Riri is vastbesloten de mensheid te dienen door een ijzeren outfit te vervolmaken voor hulpverleners, veiligheidsbeambten en iedereen met het hart op de goede plaats. Maar ze vindt het ook gewoon heerlijk om te knutselen en haar slimme brein te laten werken. Riri's moeder is het er niet mee eens dat ze haar levensgevaarlijke experimenten voortzet in de garage: "Waarom sta je erop je eigen doodsval te bouwen?" Riri antwoordt droog: "Omdat ik het kan." Het is haar stokpaardje, maar gedurende de serie leert ze over zichzelf dat er meer redenen zijn.
Geld blijft echter een probleem. Anders dan Tony Stark is Riri geen miljardair, dus sluit ze zich aan bij een louche bende onder leiding van Parker Robbins. De groep pleegt hightechovervallen op rijke zakenmensen met hulp van een magisch artefact: een cape met een 'hood' (zeer toepasselijk). Maar in tegenstelling tot de vrolijke mannen uit Sherwood Forest doen Parker en zijn bendeleden alles voor eigen gewin. Ook heeft de leider nog een geheime, persoonlijke agenda.
Met frisse tegenzin wordt Riri hun nieuwe techspecialist, waarmee ze een grijs gebied betreedt. Het is een van de morele vraagstukken die Ironheart presenteert: mag je slechte dingen doen om goede dingen te doen? Heiligt het doel de middelen? Tot en met het eind van de serie blijft dit voor Riri een lastige kwestie.
Ironheart is, tussen de kenmerkende Marvel-luchtigheid in, soms behoorlijk zwaar op de hand en heeft daardoor een andere toon dan de series en films in dit cinematografische universum die vooral uit grappen, grollen, superkrachten en knokpartijen bestaan. Er staat op voor de personages flink wat op het spel en dat voel je.
Een van de meest curieuze toevoegingen aan dit avontuur is de Neuro Autonomous Technical Assistent and Laboratory Intelligence Entity. Zet al die hoofdletters maar eens achter elkaar. Inderdaad, het is de AI-reïncarnatie (middels hersenscantechnologie tot stand gekomen) van Riri's beste vriendin Natalie, die bij een tragisch schietincident het leven liet. De nieuwe Natalie is in alles een exacte visuele en gedragsmatige kopie van de oude; enkel de materiële manifestatie ontbreekt.
Nieuwe Natalie loopt rond (zolang het projectieapparaatje in de buurt is), doet dansjes, geeft emotionele steun en fungeert als klankbord. En ook al blijft Riri erop hameren dat haar nieuwe 'vriendin' slechts uit enen en nullen bestaat, uiteindelijk is de troost, het advies en het plezier dat de computerversie van Natalie haar biedt bijna even waardevol als het gezelschap van haar menselijke voorganger. Bijna. De serie eindigt met een cliffhanger die het een en ander nog weleens op zijn kop kan zetten in een vervolgseizoen.
De technologie om een overleden dierbare middels een computerkopie weer tot 'leven' te wekken is in de echte wereld trouwens ook volop in ontwikkeling. Met deepfake-AI en persoonlijkheidssimulatie kunnen nabestaanden achter hun tablet of computerscherm met hun geliefden blijven 'praten' en zo de rouwverwerking faciliteren. Of juist in de weg staan. De inzichten hierover zijn zeer verdeeld. De artificiële representatie is op dit moment natuurlijk nog niet zo geavanceerd als in Ironheart, maar de serie toont wel waar we naar toe gaan.
Rouwverwerking en moreel grijze gebieden daargelaten biedt Ironheart ook genoeg vertier van het soort dat we van MCU-producties gewend zijn. Flitsende achtervolgingen en gevechten, een hippe soundtrack, popculturele verwijzingen en bijdehante humor zijn allemaal weer present. Vooral dankzij de aanwezigheid van Alden Ehrenreich als sullige techneut Joe en Lyric Ross als Natalie valt er heel wat te lachen. Dominique Thorne is een innemende, serieuze hoofdrolspeler en in de laatste afleveringen heeft een oude bekende nog een verrassende, geslaagde gastrol. Ironheart is niet de meest spectaculaire of essentiële Marvel-serie, maar heeft genoeg hart om een tweede seizoen te rechtvaardigen.
Marvel Studios is al een tijdje bezig zijn cinematische universum te verrijken met begaafde, jonge vrouwen. Daarvan kun je vinden wat je wilt, maar zolang de producties goed zijn is daar natuurlijk weinig mis mee. Vrouwen hebben in het superheldengenre immers nog een inhaalslag te maken. Het niveau van de films en televisieseries met een jeugdige, vrouwelijke protagonist was tot nog toe ook heel behoorlijk, zelfs geïnspireerd te noemen. Ironheart past precies in dit straatje: het is een onderhoudend avontuur met verrassend veel diepgang. Zeker niet perfect, maar de kop steekt wel boven het maaiveld uit.
De geniale adolescent Riri Williams, met wie we al kennismaakten in Black Panther: Wakanda Forever, is vanwege de creatieve financiering van haar experimenten (scripties schrijven voor minder begaafde, maar rijke studenten) van de prestigieuze technische universiteit MIT geschopt. Maar ze keert niet terug naar haar ouderlijk huis in Chicago zonder het prototype harnas waarmee ze in de voetsporen wil treden van haar grote voorbeeld, Tony Stark; God hebbe zijn ziel.
Riri is vastbesloten de mensheid te dienen door een ijzeren outfit te vervolmaken voor hulpverleners, veiligheidsbeambten en iedereen met het hart op de goede plaats. Maar ze vindt het ook gewoon heerlijk om te knutselen en haar slimme brein te laten werken. Riri's moeder is het er niet mee eens dat ze haar levensgevaarlijke experimenten voortzet in de garage: "Waarom sta je erop je eigen doodsval te bouwen?" Riri antwoordt droog: "Omdat ik het kan." Het is haar stokpaardje, maar gedurende de serie leert ze over zichzelf dat er meer redenen zijn.
Geld blijft echter een probleem. Anders dan Tony Stark is Riri geen miljardair, dus sluit ze zich aan bij een louche bende onder leiding van Parker Robbins. De groep pleegt hightechovervallen op rijke zakenmensen met hulp van een magisch artefact: een cape met een 'hood' (zeer toepasselijk). Maar in tegenstelling tot de vrolijke mannen uit Sherwood Forest doen Parker en zijn bendeleden alles voor eigen gewin. Ook heeft de leider nog een geheime, persoonlijke agenda.
Gerelateerd nieuws
Met frisse tegenzin wordt Riri hun nieuwe techspecialist, waarmee ze een grijs gebied betreedt. Het is een van de morele vraagstukken die Ironheart presenteert: mag je slechte dingen doen om goede dingen te doen? Heiligt het doel de middelen? Tot en met het eind van de serie blijft dit voor Riri een lastige kwestie.
Ironheart is, tussen de kenmerkende Marvel-luchtigheid in, soms behoorlijk zwaar op de hand en heeft daardoor een andere toon dan de series en films in dit cinematografische universum die vooral uit grappen, grollen, superkrachten en knokpartijen bestaan. Er staat op voor de personages flink wat op het spel en dat voel je.
Een van de meest curieuze toevoegingen aan dit avontuur is de Neuro Autonomous Technical Assistent and Laboratory Intelligence Entity. Zet al die hoofdletters maar eens achter elkaar. Inderdaad, het is de AI-reïncarnatie (middels hersenscantechnologie tot stand gekomen) van Riri's beste vriendin Natalie, die bij een tragisch schietincident het leven liet. De nieuwe Natalie is in alles een exacte visuele en gedragsmatige kopie van de oude; enkel de materiële manifestatie ontbreekt.
Nieuwe Natalie loopt rond (zolang het projectieapparaatje in de buurt is), doet dansjes, geeft emotionele steun en fungeert als klankbord. En ook al blijft Riri erop hameren dat haar nieuwe 'vriendin' slechts uit enen en nullen bestaat, uiteindelijk is de troost, het advies en het plezier dat de computerversie van Natalie haar biedt bijna even waardevol als het gezelschap van haar menselijke voorganger. Bijna. De serie eindigt met een cliffhanger die het een en ander nog weleens op zijn kop kan zetten in een vervolgseizoen.
De technologie om een overleden dierbare middels een computerkopie weer tot 'leven' te wekken is in de echte wereld trouwens ook volop in ontwikkeling. Met deepfake-AI en persoonlijkheidssimulatie kunnen nabestaanden achter hun tablet of computerscherm met hun geliefden blijven 'praten' en zo de rouwverwerking faciliteren. Of juist in de weg staan. De inzichten hierover zijn zeer verdeeld. De artificiële representatie is op dit moment natuurlijk nog niet zo geavanceerd als in Ironheart, maar de serie toont wel waar we naar toe gaan.
Rouwverwerking en moreel grijze gebieden daargelaten biedt Ironheart ook genoeg vertier van het soort dat we van MCU-producties gewend zijn. Flitsende achtervolgingen en gevechten, een hippe soundtrack, popculturele verwijzingen en bijdehante humor zijn allemaal weer present. Vooral dankzij de aanwezigheid van Alden Ehrenreich als sullige techneut Joe en Lyric Ross als Natalie valt er heel wat te lachen. Dominique Thorne is een innemende, serieuze hoofdrolspeler en in de laatste afleveringen heeft een oude bekende nog een verrassende, geslaagde gastrol. Ironheart is niet de meest spectaculaire of essentiële Marvel-serie, maar heeft genoeg hart om een tweede seizoen te rechtvaardigen.
