Regie: Joe Chappelle, Jim McKay, Kari Skogland | Cast: Taron Egerton (Dave Gudsen), Jurnee Smollett (Michelle Calderone), John Leguizamo (Esposito), Rafe Spall (Steven Burk), Greg Kinnear (Harvey Englehart), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 50-60 minuten | Jaar: 2025

Een lamp die in de fik staat, een kamer vol brandend meubilair of toch maar een vlammenzee die langzaam het hele scherm beslaat? Smoke opent fragmentarisch, met een verteller die ook niet precies weet hoe hij moet beginnen. Na zichzelf meermaals te hebben gecorrigeerd, kiest hij voor "Fire doesn't give a fuck", om vervolgens uit te leggen dat je niets hebt aan geld of wapens als de boel in de hens staat. De overdosis testosteron die deze keuze uitstraalt is een terugkerend thema in de nieuwe Apple TV+-serie.

De verteller van dit verhaal is brandonderzoeker Dave Gudsen. Die leidt op het eerste gezicht een goed georganiseerd, ietwat burgerlijk leven, inclusief vrouw en stiefzoontje, maar toch bekruipt al snel het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Zijn film noir-achtige voice-over past namelijk niet helemaal bij de ietwat sullige gezinsman uit die eerste scènes. En het bijna toxisch masculiene opscheppen wanneer hij zijn nieuwe collega inwerkt, staat haaks op de bescheiden hulverlener die de eer aan zijn collega's gunt.

Het voelt alsof Dave een rol speelt. Maar doet hij zich stoerder voor dan hij is of is de echte Dave de eikel die net iets te vaak ongepast uit de hoek komt? Zeker in de eerste afleveringen van Smoke is het lastig hoogte te krijgen van de protagonist. Alsof Taron Egerton zijn rol slordig speelt of de schrijvers niet helemaal weten wat ze met het hoofdpersonage willen. Deels daardoor komt de serie wat langzaam op gang.

Naast de verschillende gezichten van de hoofdrolspeler zit de spanning in het onderzoek naar twee brandstichters. Beiden maakten al meerdere dodelijke slachtoffers, maar hebben elk een eigen voorkeur wat betreft locaties en ontsteking. De een richt zich vooral op openbare plekken als supermarkten, de ander sticht woningbranden bij ogenschijnlijk succesvolle mensen.

Met de vermoedelijke dader van die laatste maken we al snel kennis. Parralel aan Gudsens verhaal loopt het verhaal van Freddy, een wat stille, eenzame man die werkt in een fastfoodrestaurant. Zo'n type dat altijd ieders voetveeg is. Een man die gewoon niets liever wil dan gezien en serieus genomen worden. Zijn de branden zijn manier op dat te bereiken?

Het verhaal van de andere dader blijft lang in nevelen – of moeten we zeggen rook – gehuld, totdat een plotwending ook deze dader vroegtijdig aan het publiek onthult. Daarbij lijkt het alsof de twee mannen niet alleen hun liefde voor vuur, maar ook een hunkering naar aandacht delen. Die gedeelde bewijsdrang van de twee verder totaal verschillende daders voelt wat clichématig, net als sommige andere wendingen die het plot neemt.

Dat Smoke niet helemaal overtuigt ligt zeker niet aan de cast. De relatief onbekende Ntare Guma Mbaho Mwine speelt de stille onzekere Freddy prachtig. En wanneer tegen het einde van de derde aflevering iets meer duidelijk wordt over Daves motieven, blijkt dat Egerton en de schrijvers precies wisten wat ze deden. Egerton speelt de verschillende gezichten van zijn personage prachtig uit. Gaandeweg draait het verhaal dan ook meer over motieven dan over de zoektocht naar daders.

De serie doet daarmee een aardige poging om meer te bieden dan een whodunit rondom brandstichtingen in Los Angeles, maar wil ook te veel. Niet alleen Freddy en Dave hebben hun verborgen kanten; zo'n beetje ieder personage wordt gedreven door trauma's en geheimen. Daarbij wordt te vaak gekozen voor platgetreden paden. Waarom toch altijd die corrupte agent, die rechercheur die aan de drank raakte of die vrouw die issues heeft met haar moeder? Het subplot van Freddy raakt nog het meest. Ondanks de soms desastreuze gevolgen is zijn personage misschien wel het meest integer.

De potentie die er zeker in de eerste afleveringen wel degelijk is, maakt Smoke dan ook niet helemaal waar. Tegen het einde moeten er nog te veel losse draadjes aan elkaar worden geknoopt. De belangrijkste personages maken richting die ontknopingen soms zulke irrationele keuzes dat ze hun geloofwaardigheid dreigen te verliezen. Het eindresultaat is een serie die zeker vermaakt, maar nooit zo verrassend en spannend wordt als gehoopt.

Voor George R.R. Martin schoot zijn carrière tot ongekende hoogten toen zijn 'Een Lied van IJs en Vuur'-boekenreeks werd bewerkt door HBO. In the Lost Lands is een verfilming van zijn gelijknamige korte verhaal en staat op de eerste plaats in de Top 10.

De productie is geregisseerd door Paul W.S. Anderson. In de hoofdrollen zijn Milla Jovovich, Dave Bautista, Arly Jover, Amara Okereke en Fraser James te zien.

Ontvangst

De ontvangst van de film is ronduit bedroevend. Op Rotten Tomatoes geven de critici een intrieste score van 24%. Nu kun je zeggen dat score op de Popcornmeter bijna twee keer zo hoog is, maar met 47% is er nog steeds sprake van een rotte tomaat.

Critici betreuren het verspillen van het bronmateriaal: "George R.R. Martins verhaal is nauwelijks te volgen en doet daarnaast pijn aan de ogen. Paul W.S. Andersons film heeft zelf dringend behoefte aan een landkaart om de weg uit de wildernis terug te vinden".

Waar te zien?

In the Lost Lands kun je streamen op Prime Video.



Synopsis: Gray Alys (Jovovich) is een heks, die samen met Boyce (Bautista) op zoek gaat naar een speciaal artefact in de dystopische wereld genaamd de Lost Lands.

Regie: Sam Bailey, Angela Barnes | Cast: Dominique Thorne (Riri Williams/Ironheart), Lyric Ross (Natalie Washington, N.A.T.A.L.I.E.), Anthony Ramos (Parker Robbins/The Hood), Alden Ehrenreich (Joe McGillicuddy), Anji White (Ronnie Williams), Shea Couleé (Slug), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-57 minuten | Jaar: 2025

Marvel Studios is al een tijdje bezig zijn cinematische universum te verrijken met begaafde, jonge vrouwen. Daarvan kun je vinden wat je wilt, maar zolang de producties goed zijn is daar natuurlijk weinig mis mee. Vrouwen hebben in het superheldengenre immers nog een inhaalslag te maken. Het niveau van de films en televisieseries met een jeugdige, vrouwelijke protagonist was tot nog toe ook heel behoorlijk, zelfs geïnspireerd te noemen. Ironheart past precies in dit straatje: het is een onderhoudend avontuur met verrassend veel diepgang. Zeker niet perfect, maar de kop steekt wel boven het maaiveld uit.

De geniale adolescent Riri Williams, met wie we al kennismaakten in Black Panther: Wakanda Forever, is vanwege de creatieve financiering van haar experimenten (scripties schrijven voor minder begaafde, maar rijke studenten) van de prestigieuze technische universiteit MIT geschopt. Maar ze keert niet terug naar haar ouderlijk huis in Chicago zonder het prototype harnas waarmee ze in de voetsporen wil treden van haar grote voorbeeld, Tony Stark; God hebbe zijn ziel.

Riri is vastbesloten de mensheid te dienen door een ijzeren outfit te vervolmaken voor hulpverleners, veiligheidsbeambten en iedereen met het hart op de goede plaats. Maar ze vindt het ook gewoon heerlijk om te knutselen en haar slimme brein te laten werken. Riri's moeder is het er niet mee eens dat ze haar levensgevaarlijke experimenten voortzet in de garage: "Waarom sta je erop je eigen doodsval te bouwen?" Riri antwoordt droog: "Omdat ik het kan." Het is haar stokpaardje, maar gedurende de serie leert ze over zichzelf dat er meer redenen zijn.

Geld blijft echter een probleem. Anders dan Tony Stark is Riri geen miljardair, dus sluit ze zich aan bij een louche bende onder leiding van Parker Robbins. De groep pleegt hightechovervallen op rijke zakenmensen met hulp van een magisch artefact: een cape met een 'hood' (zeer toepasselijk). Maar in tegenstelling tot de vrolijke mannen uit Sherwood Forest doen Parker en zijn bendeleden alles voor eigen gewin. Ook heeft de leider nog een geheime, persoonlijke agenda.

Met frisse tegenzin wordt Riri hun nieuwe techspecialist, waarmee ze een grijs gebied betreedt. Het is een van de morele vraagstukken die Ironheart presenteert: mag je slechte dingen doen om goede dingen te doen? Heiligt het doel de middelen? Tot en met het eind van de serie blijft dit voor Riri een lastige kwestie.

Ironheart is, tussen de kenmerkende Marvel-luchtigheid in, soms behoorlijk zwaar op de hand en heeft daardoor een andere toon dan de series en films in dit cinematografische universum die vooral uit grappen, grollen, superkrachten en knokpartijen bestaan. Er staat op voor de personages flink wat op het spel en dat voel je.

Een van de meest curieuze toevoegingen aan dit avontuur is de Neuro Autonomous Technical Assistent and Laboratory Intelligence Entity. Zet al die hoofdletters maar eens achter elkaar. Inderdaad, het is de AI-reïncarnatie (middels hersenscantechnologie tot stand gekomen) van Riri's beste vriendin Natalie, die bij een tragisch schietincident het leven liet. De nieuwe Natalie is in alles een exacte visuele en gedragsmatige kopie van de oude; enkel de materiële manifestatie ontbreekt.

Nieuwe Natalie loopt rond (zolang het projectieapparaatje in de buurt is), doet dansjes, geeft emotionele steun en fungeert als klankbord. En ook al blijft Riri erop hameren dat haar nieuwe 'vriendin' slechts uit enen en nullen bestaat, uiteindelijk is de troost, het advies en het plezier dat de computerversie van Natalie haar biedt bijna even waardevol als het gezelschap van haar menselijke voorganger. Bijna. De serie eindigt met een cliffhanger die het een en ander nog weleens op zijn kop kan zetten in een vervolgseizoen.

De technologie om een overleden dierbare middels een computerkopie weer tot 'leven' te wekken is in de echte wereld trouwens ook volop in ontwikkeling. Met deepfake-AI en persoonlijkheidssimulatie kunnen nabestaanden achter hun tablet of computerscherm met hun geliefden blijven 'praten' en zo de rouwverwerking faciliteren. Of juist in de weg staan. De inzichten hierover zijn zeer verdeeld. De artificiële representatie is op dit moment natuurlijk nog niet zo geavanceerd als in Ironheart, maar de serie toont wel waar we naar toe gaan.

Rouwverwerking en moreel grijze gebieden daargelaten biedt Ironheart ook genoeg vertier van het soort dat we van MCU-producties gewend zijn. Flitsende achtervolgingen en gevechten, een hippe soundtrack, popculturele verwijzingen en bijdehante humor zijn allemaal weer present. Vooral dankzij de aanwezigheid van Alden Ehrenreich als sullige techneut Joe en Lyric Ross als Natalie valt er heel wat te lachen. Dominique Thorne is een innemende, serieuze hoofdrolspeler en in de laatste afleveringen heeft een oude bekende nog een verrassende, geslaagde gastrol. Ironheart is niet de meest spectaculaire of essentiële Marvel-serie, maar heeft genoeg hart om een tweede seizoen te rechtvaardigen.

De uitgesproken Quentin Tarantino brak begin jaren 90 door met Reservoir Dogs, een innovatieve film die scherp geschreven, alledaagse dialogen introduceerde. Tarantino's karakteristieke aandacht voor dialogen over populaire cultuur was een blijvertje. Zo is de discussie over ketchup of mayonaise bij frietjes van McDonalds in Pulp Fiction tot op de dag van vandaag een hilarische scène.

Het is dus geen wonder dat de tv-wereld Tarantino graag zag toetreden. Voor de ziekenhuisserie ER nam hij de aflevering 'Motherhood' voor zijn rekening. Jammer genoeg werd het de regisseur in 1997 verboden om opnieuw in de tv-wereld te werken.

Onuitgesproken verwachting

Hij benaderde The X-Files wegens interesse om samen te werken met de makers van de populaire serie: dit was Never Again (s4, afl. 13). De Amerikaanse regisseursvakbond, de DGA (Directors Guild of America) stak hier echter een stokje voor.

De regisseur was namelijk geen lid van de vakbond. De DGA had hem eerder toestemming gegeven om mee te werken aan ER, in de veronderstelling dat hij daarna toe zou treden. In 1997 was dit nog steeds niet gebeurd, waarop men een veto uitsprak en Tarantino zijn project in rook zag opgaan. Het zou hierna een behoorlijke tijd duren voor hij opnieuw een tv-aflevering zou regisseren.

Vooral bekend in de filmwereld

Door zijn meningsverschil met de DGA was de carrière van de regisseur 'beperkt' tot het witte doek. Hier vestigde hij zich als een filmmaker met uitgesproken meningen en een in meerdere opzichten unieke stijl. Hij maakte nog wel een uitstapje door in 2005 een dubbelaflevering van CSI te regisseren, getiteld Grave Danger. Dit laatste was gelukkig nooit van toepassing op zijn activiteiten in de filmwereld. Als je wilt weten hoe de aflevering zonder Tarantino eruit kwam te zien, dan kun je The X-Files bekijken op Disney+ én op Prime Video.

Wie denkt dat een bestseller een makkelijke hit oplevert, is duidelijk niet bekend met de tv-bewerking van E. Lockharts boek 'Wij Leugenaars' (We Were Liars). Julie Plec en Carina Adly MacKenzie hebben zich jarenlang ingespannen voor het verkrijgen van de rechten. Het geheimzinnige verhaal bewerkten ze samen met de schrijfster tot een geschiedenis met een wending die je niet aan zag komen. In een gesprek met Variety deelden de showrunners hoe de twist juist uitstekend past binnen het thema van het verhaal.

Privilege en machtsverhoudingen spelen een belangrijke rol in de serie, waarin de bevoorrechte hoofdpersoon Cadence (Emily Alyn Lind) haar geheugen is kwijtgeraakt. Naarmate het verhaal vordert komt Cadence achter haar eigen rol in de tragische gebeurtenissen. Hieruit blijkt dat ze het juiste wilde doen, maar dat haar acties hebben geleid tot onvoorziene consequenties. De thematiek wordt hierdoor vormgegeven in het personage van Cadence.

Wereldvreemdheid door rijkdom

Het verhaal illustreert hiermee de wereldvreemdheid die een gevolg is van opgroeien in rijkdom. Cadence is lid van de Sinclairs, een familie die een soort koninklijke status heeft. Ze brengen hun zomers traditioneel door op het eiland Beechwood, waar zich in 2016 iets geheimzinnigs afspeelt.. Cadence spoelt aan op het strand met geheugenverlies. Ze is alleen en weet niet wat er in de tussentijd gebeurd is. Dit is een destabiliserende ervaring voor haar en Cadence besluit om op onderzoek uit te gaan.

Terwijl ze haar verblijf op het eiland hervat, stapelen de aanwijzingen zich op. Naast verwikkelingen zoals een overlijden binnen de familie en spanning met haar vrienden, begint haar geheugen in flashbacks terug te keren. Naarmate de tijd vordert leert Cadence meer over de arrogantie en bekrompenheid van haar familie. Uiteindelijk wordt onthuld dat Cadence het vakantiehuis van de Sinclairs, dat al generaties in de familie zit, samen met haar vrienden in brand heeft gestoken.

Blind idealisme

Deze extreme reactie illustreert het gebrek aan inzicht dat een geprivilegieerd iemand heeft. Showrunner Plec verwoordt het als volgt: "Het is het domste dat je kunt bedenken: een familiehuis, met alles wat zich erin bevindt, in brand steken omdat je je familie oppervlakkig en racistisch vindt. Door hun bevoorrechte positie snappen ze niet eens waarom hun gedrag problematisch is". De serie heeft hiermee een unieke invalshoek gevonden om thema's als sociale klasse te analyseren. Cadence komt tot bepaalde inzichten maar door haar beperktheid creëert ze alleen maar chaos. We Were Liars kun je bekijken op Prime Video.

Amazon's The Wheel of Time had eindelijk zijn draai gevonden na drie seizoenen, en nu is het voorbij. Weer een grootschalige fantasy-adaptatie die vroegtijdig wordt stopgezet, net op het moment dat het begon te werken.

Het nieuws is niet alleen een klap voor de fans. Het laat ook een gapend gat achter in het fantasygenre dat streamingstudio's nog steeds niet weten op te vullen. Hollywood blijft zoeken naar de volgende grote franchise, maar verprutst telkens opnieuw de overdracht. Eén saga wacht al geduldig om de troon te bestijgen.

Red Rising

Het gaat over Red Rising van Pierce Brown, een episch scifi-fantasyverhaal met de inzet van Game of Thrones en de schaal van Star Wars. Het heeft het verhaal, de fanbase en de emotionele impact om de volgende obsessie binnen het genre te worden. En het is bijna misdadig dat het nog steeds niet is verfilmd.

Red Rising is die zeldzame franchise die alles al heeft. Het is een zesdelige saga met een zevende deel (Red God) op komst, netjes verdeeld over twee verhaallijnen. De originele trilogie volgt Darrow, een Helldiver uit de laagste klasse die infiltreert in een heersende klasse van genetisch gemanipuleerde elites nadat de staat zijn vrouw executeert.

Duistere, volwassen thema's

Elk boek breidt de schaal uit zonder momentum te verliezen. Het tweede boek Golden Son en het derde boek Morning Star drijven Darrow tot het uiterste, met verraad, liefdesverdriet en sadistische schurken. Vrij snel na het eerste boek daalt de serie af naar duistere, volwassen thema's.



De vervolgtrilogie springt in de tijd vooruit en behandelt de nasleep. De rebellie is geslaagd, maar de vrede is nooit gekomen. Nu erven de volgende generaties de gevolgen en het verhaal wordt een epische space opera met meerdere perspectieven, die politiek, trauma en nalatenschap beter balanceert dan de hele Star Wars-vervolgtrilogie.

Actiescènes

Daarbovenop schrijft Brown actiescènes die tot de beste ooit op papier behoren. Of het nu gaat om soldaten die in een "Iron Rain" uit een baan om de planeet vallen of zenuwslopende ruimtegevechten, de schaal voelt altijd massief aan.



Wat het echt doet raken, is het detail. Zijn één-op-éénduels zijn meedogenloos, tactisch en emotioneel uitputtend. Ze zijn niet alleen spannend; ze doen pijn. Brown heeft een gave voor het uittekenen van acties op papier met zoveel precisie en helderheid dat het al voelt alsof je het aan het bekijken bent.

Verfilmen

Brown probeert Red Rising al te verfilmen sinds de boeken populair werden. Aanvankelijk was het in ontwikkeling in 2014 als een filmreeks, maar die plannen werden uiteindelijk geschrapt. In 2018 begon Brown met de ontwikkeling van Red Rising als televisieserie en in 2021 suggereerde hij dat een van de grote streamingdiensten interesse had om de serie te adapteren.



Op dit punt is een live-action serie de juiste keuze. De serie is te groot en gelaagd geworden voor de beperkingen van een filmfranchise. Alleen de vervolgboeken zouden al bijna onmogelijk zijn om in filmscripts van speelfilmlengte te persen zonder de duistere, volwassen thema's te verliezen.

Studio die erin gelooft

The Wheel of Time verdiende beter. Net als zoveel fantasyseries vond het eindelijk zijn identiteit, precies op tijd om geannuleerd te worden. Red Rising heeft de kans om dat lot te vermijden.



Het is een verhaal dat sterk begint en alleen maar beter wordt. De boeken zijn al geschreven. De verhaallijnen liggen klaar. De fans staan te wachten. Het enige wat nog nodig is, is een studio die erin gelooft.

Disney+ zet in juli weer een aantal nieuwe series of nieuwe seizoenen van lopende series online. Hieronder lichten we de drie grootste/meest opvallende series toe die je waarschijnlijk wel wil gaan kijken.

Ironheart

Verschijnt op: Woensdag 2 juli | Release: Seizoen 1 - aflevering 4-6 | Genre: Actie / Avontuur / Fantasy | Kijk op: Disney+

Ironheart van Marvel Television zet technologie tegenover magie, wanneer Riri Williams, een jonge geniale uitvinder, vastbesloten is haar stempel op de wereld te drukken, terugkeert naar haar geboortestad Chicago. Haar unieke kijk op het bouwen van ijzeren pakken is briljant, maar bij het nastreven van haar ambities komt ze in aanraking met de mysterieuze maar charmante Parker Robbins, ook bekend als The Hood.

Welcome to Wrexham

Verschijnt op: Donderdag 3 en 10 juli | Release: Seizoen 4 - aflevering 7-8 | Genre: Sport / Documentaire / Reality-TV| Kijk op: Disney+

Rob McElhenney en Ryan Reynolds runnen de Wrexham Association Football Club en proberen van deze underdogs een succes te maken dat iedereen inspireert. De docuserie volgt Rob en Ryan van Hollywood tot Wales terwijl ze een spoedcursus als clubeigenaren krijgen en belicht hoe het lot van de club is verbonden met het lot van de stad.

Washington Black

Verschijnt op: Woensdag 23 juli | Release: Seizoen 1 | Genre: Drama / Kostuumdrama / Geschiedenis | Kijk op: Disney+

Een indrukwekkend verhaal waarin kunstenaar en wetenschapper George ‘Wash’ Black op avontuur gaat met behulp van een vreemde vliegende machine. Zijn reis voert hem door Amerika, de ijskoude Noordelijke IJszee, langs de middeleeuwse torens van het oude Europa en door de woestijnen van Noord-Afrika.



Let op: dit overzicht is voorlopig. De streamingdienst kan te allen tijde beslissen om bepaalde titels toe te voegen, te annuleren of uit te stellen.

Voor het nieuwste seizoen wordt het boek 'Sluipschutter' (Gone Tomorrow) bewerkt en de eerste beelden van de opnames zijn inmiddels online te bewonderen. Er is echter iets eigenaardigs aan de hand met de foto's en clips.

Lee Childs dertiende boek staat immers bekend om een behoorlijk gewelddadig en spectaculair begin. Reacher (Alan Ritchson) reist met de metro en ziet een verdachte medepassagier. Deze pleegt echter zelfmoord voor hij actie kan ondernemen. Oplettende kijkers vragen zich af waarom men in Philadelphia filmt.

Nieuwe metropool

Het boek speelt zich per slot van rekening af in New York, dus het is totaal onduidelijk waarom de makers uitgerekend Philadelphia als opnamelocatie hebben gekozen. Een eenvoudige verklaring is dat de stad 'invalt' voor het echte New York. Dit is niet ongebruikelijk en werd in het tweede seizoen van Reacher ook toegepast.

Toronto werd gekozen, aangezien dit goedkoper is en minder druk dan de New Yorkse metropool. Fans hebben er echter op gewezen dat Reacher ook in de serie in Philadelphia actief lijkt. Zo bestelt hij bij een kraampje een traditionele cheese steak en loopt met een pet die het logo 'Philadelphia' heeft.

Sfeer als element

De vraag is of de bewerking New York als locatie vervangt door Philadelphia, wat door velen als een verlies wordt gezien. De atmosfeer van New York is een belangrijk element in het boek en Reacher verwijst meerdere malen naar de "jungle" die de stad volgens hem is. Toekomstige afbeeldingen en clips zullen ongetwijfeld duidelijkheid verschaffen over het vervolg van het verhaal. Reacher kun je streamen op Prime Video.

Bekijk op Instagram