Recensie
Disney+-serie 'The Bear' seizoen 4: tijd voor een winterslaap
Christopher Storer schrapt plot en komedie, om te eindigen met gezeur van neurotische personages.
Regie: Christopher Storer, Janicza Bravo, Duccio Fabbri | Cast: Jeremy Allen White (Carmen 'Carmy' Berzatto), Ebon Moss-Bachrach (Richard 'Richie' Jerimovich), Ayo Edebiri (Sydney Adamu), Liza Colón-Zayas (Tina Marrero), Abby Elliot (Natalie 'Sugar' Berzatto), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 31-71 minuten | Jaar: 2025
De mooie mix van tragedie, komedie, kleine dramaatjes, knap gekozen songs en zeer sterke vertolkingen gaf het eerste seizoen van The Bear iets verfrissends. Maar in het derde seizoen begon dat concept te sputteren. Afleveringen die steunden op te lang uitgesponnen en naar melodrama neigende situaties wekten de indruk dat showrunner Christopher Storer zijn sterkste kruid had verschoten. Seizoen vier, dat direct na dat derde seizoen werd opgenomen, bevestigt die indruk. Met de tien nieuwste afleveringen verzandt Storer in artsy-fartsy televisie over neurotisch gezeur.
Aan het begin van het vierde seizoen heeft chef Carmy net de relatie met zijn vriendin opgeblazen. Op professioneel vlak gaat het evenmin goed. Het restaurant draait niet efficiënt genoeg en een slechte recensie ondermijnt het optimisme van de ploeg. Oom Jimmy, bijgenaamd Cicero, wil daarom de stekker eruit trekken als er op korte tijd geen oplossing komt. Intussen denkt souschef Sydney erover om voor een concurrent te gaan werken en worstelt de familie Berzatto nog steeds met de onverwachte zelfmoord van Mickey.
Aan het einde van seizoen vier zijn de Berzatto's niet veel verder dan in de slotfase van het vorige seizoen. Het verhaaltje is namelijk zo flinterdun dat het ook in twee afleveringen had gepast. Sommige lange scènes hadden gemakkelijk tot één minuut kunnen worden gecomprimeerd. Dramatische interacties tussen personages worden tot vervelens toe herhaald en doordat Storer zijn acteurs de vrije hand geeft, duren reactieshots wel erg lang. Vaak eindigt zo'n shot met een ongeïnspireerd "I know."
De acteurs zijn nog altijd geweldig – de vertolkers van de klusjesmannen uitgezonderd – maar de ontwikkeling van hun personages stagneert. Storer lijkt daarop uit. Waarom zou hij anders meerdere keren refereren naar Groundhog Day, de komedieklassieker waarin Bill Murray steeds dezelfde dag opnieuw beleeft? Mogelijk wil de showrunner duidelijk maken dat je met flink uitgebouwde personages geen plot meer nodig hebt. Dat kan hij in een, twee of drie afleveringen doen, maar niet in tien. Want zelfs met een interessant gegeven slaan verveling én ergernis toe.
In de plaats van plot en stuwend drama geeft Storer zijn publiek stemming en sfeer. Gevoelens van nostalgie, hartverscheurende pijn en chaos, gecombineerd met minimalistisch melodrama en sentimenteel geklets, worden fijntjes gemonteerd op prima songs van Paul Simon, Bruce Hornsby, St. Vincent, Bob Dylan, The Ronettes, Sonny & Cher, The Who, Lou Reed en vele andere artiesten. Op de duur lijken de aflveringen bijna op een reeks van videoclips waarin vaak gefocust wordt op de bereiding van een visueel zeer aantrekkelijk gerecht.
Sommigen zullen mogelijk genieten van de zwaar emotioneel geladen conversaties, maar na een aantal keer beginnen die toch echt op de zenuwen te werken. Vooral omdat de meeste personages neuroten zijn en hun gevoel voor humor na de eerste twee seizoenen zijn verloren. Carmy oogt voortdurend depressief, Richie is manisch en Sydney gaat ten onder aan eeuwige getwijfel. Het neusje van de zalm is de schizofrene moeder Donna, die verteerd wordt door schuldgevoelens.
Nergens in dit vierde seizoen wordt een loodzware scène gerelativeerd door humor, behalve in de belachelijke momenten met de klusjesmannen, die eigenlijk veel te karikaturaal zijn voor deze serie. De enige manier waarop Storer de zwaarte wat lichter maakt is door de personages op vrij banale wijze hun liefde voor elkaar te laten betuigen. "You know I love you." Pauze. "Yeah… yeah… I… I know." The Bear heeft haar sporen al lang verdiend, maar nu wordt het hoog tijd om deze serie voorgoed te laten inslapen.
De mooie mix van tragedie, komedie, kleine dramaatjes, knap gekozen songs en zeer sterke vertolkingen gaf het eerste seizoen van The Bear iets verfrissends. Maar in het derde seizoen begon dat concept te sputteren. Afleveringen die steunden op te lang uitgesponnen en naar melodrama neigende situaties wekten de indruk dat showrunner Christopher Storer zijn sterkste kruid had verschoten. Seizoen vier, dat direct na dat derde seizoen werd opgenomen, bevestigt die indruk. Met de tien nieuwste afleveringen verzandt Storer in artsy-fartsy televisie over neurotisch gezeur.
Aan het begin van het vierde seizoen heeft chef Carmy net de relatie met zijn vriendin opgeblazen. Op professioneel vlak gaat het evenmin goed. Het restaurant draait niet efficiënt genoeg en een slechte recensie ondermijnt het optimisme van de ploeg. Oom Jimmy, bijgenaamd Cicero, wil daarom de stekker eruit trekken als er op korte tijd geen oplossing komt. Intussen denkt souschef Sydney erover om voor een concurrent te gaan werken en worstelt de familie Berzatto nog steeds met de onverwachte zelfmoord van Mickey.
Aan het einde van seizoen vier zijn de Berzatto's niet veel verder dan in de slotfase van het vorige seizoen. Het verhaaltje is namelijk zo flinterdun dat het ook in twee afleveringen had gepast. Sommige lange scènes hadden gemakkelijk tot één minuut kunnen worden gecomprimeerd. Dramatische interacties tussen personages worden tot vervelens toe herhaald en doordat Storer zijn acteurs de vrije hand geeft, duren reactieshots wel erg lang. Vaak eindigt zo'n shot met een ongeïnspireerd "I know."
Gerelateerd nieuws
De acteurs zijn nog altijd geweldig – de vertolkers van de klusjesmannen uitgezonderd – maar de ontwikkeling van hun personages stagneert. Storer lijkt daarop uit. Waarom zou hij anders meerdere keren refereren naar Groundhog Day, de komedieklassieker waarin Bill Murray steeds dezelfde dag opnieuw beleeft? Mogelijk wil de showrunner duidelijk maken dat je met flink uitgebouwde personages geen plot meer nodig hebt. Dat kan hij in een, twee of drie afleveringen doen, maar niet in tien. Want zelfs met een interessant gegeven slaan verveling én ergernis toe.
In de plaats van plot en stuwend drama geeft Storer zijn publiek stemming en sfeer. Gevoelens van nostalgie, hartverscheurende pijn en chaos, gecombineerd met minimalistisch melodrama en sentimenteel geklets, worden fijntjes gemonteerd op prima songs van Paul Simon, Bruce Hornsby, St. Vincent, Bob Dylan, The Ronettes, Sonny & Cher, The Who, Lou Reed en vele andere artiesten. Op de duur lijken de aflveringen bijna op een reeks van videoclips waarin vaak gefocust wordt op de bereiding van een visueel zeer aantrekkelijk gerecht.
Sommigen zullen mogelijk genieten van de zwaar emotioneel geladen conversaties, maar na een aantal keer beginnen die toch echt op de zenuwen te werken. Vooral omdat de meeste personages neuroten zijn en hun gevoel voor humor na de eerste twee seizoenen zijn verloren. Carmy oogt voortdurend depressief, Richie is manisch en Sydney gaat ten onder aan eeuwige getwijfel. Het neusje van de zalm is de schizofrene moeder Donna, die verteerd wordt door schuldgevoelens.
Nergens in dit vierde seizoen wordt een loodzware scène gerelativeerd door humor, behalve in de belachelijke momenten met de klusjesmannen, die eigenlijk veel te karikaturaal zijn voor deze serie. De enige manier waarop Storer de zwaarte wat lichter maakt is door de personages op vrij banale wijze hun liefde voor elkaar te laten betuigen. "You know I love you." Pauze. "Yeah… yeah… I… I know." The Bear heeft haar sporen al lang verdiend, maar nu wordt het hoog tijd om deze serie voorgoed te laten inslapen.
