Recensie
NPO Start-serie 'The Crow Girl': sterke hoofdrollen in een voorspelbare politiethriller
Deze Britse bewerking van een Scandinavische literaire thriller is iets te schematisch van opzet, maar wordt gered door solide vertolkingen.
Regie: Charles Martin, Rebecca Rycroft | Cast: Eve Myles (Jeanette Kilburn), Katherine Kelly (Sophia Craven), Elliot Edusah (Mike Dilliston), Dougray Scott (Lou Stanley), Clara Rugaard (Victoria), Victoria Hamilton (Verity Pound), Raphael Sowole (Alex Kilburn), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-51 minuten | Jaar: 2025
Aan archetypische personages geen gebrek in de zesdelige politiethriller The Crow Girl. Centraal staat eigengereide rechercheur Jeanette Kilburn die zo goed en kwaad als het kan misdaden in en rond Bristol probeert op te lossen. Haar man Alex is een kunstenaar die al jaren hoopt door te breken. Jeanettes drukke agenda zorgt voor de nodige spanningen in hun gezin.
In deze vrije bewerking van de gelijknamige roman van Erik Axl Sund (een Zweedse schrijfduo) maken krachtige vrouwelijke personages de dienst uit. Zo is er Jeanettes chef, die haast wanhopig vasthoudt aan de regeltjes, zelfs als deze geen enkel ander doel dienen dan het onderzoek in de weg staan. Daarnaast is er de ijzige psycholoog Sophia Craven die een in de kraag gevatte kinderverkrachter het vuur aan de schenen moet leggen. De eerste ontmoeting tussen Jeanette en Sophia in een lift zet meteen de verhoudingen op scherp.
Sund creëert een uitgestrekt universum, waarin de zaak die zich aanvankelijk aandient steeds meer naar de achtergrond verdwijnt en hierdoor inboet aan impact en urgentie. Op klaarlichte dag wordt een halfbevroren jonge0man in een koffer gevonden voor het kantoor van kinderverkrachter Carl Lowry. Meer slachtoffers volgen en Jeanette probeert halsstarrig een verband aan te tonen tussen Lowry en de moorden. De hulp van Sophia blijkt hierbij onontbeerlijk.
In de eerste set van zes afleveringen worden diverse verhaallijnen opgetuigd die – niet geheel verrassend – uiteindelijk zullen samenkomen. Een Somalische asielzoeker mengt zich in brute ringgevechten waarbij de tegenstander niet zelden levenloos de arena verlaat. Sophia worstelt met een oud-patiënt, het kraaienmeisje uit de titel, die een historie van seksueel misbruik kent, waar haar jongere zusje in het heden tevens slachtoffer van is geworden. Het zijn losse flarden die de pretentie oproepen dat het uiteindelijk allemaal hout snijdt, maar elkaar ook regelmatig verdringen.
Uit de overvloed aan bijfiguren blijkt dat Sund het lastig vindt hoofd- en bijzaken uit elkaar te houden. Ook schiet hij door in de overdreven stereotyperingen van vastomlijnde en daardoor weinig spannende bijfiguren. De zaak met de vermoorde jongemannen fungeert voornamelijk als kapstok om ogenschijnlijk aparte gebeurtenissen en personages aan op te hangen. De platgetreden thematiek van het verleden dat het heden vormgeeft voelt obligaat aan.
Sophia is in essentie het meest intrigerende personage. Vertolker Katherine Kelly – met evident overdreven pruik – geeft de psycholoog iets ongrijpbaars. De schrijvers maken de kille zielenknijper echter steeds menselijker, vooral wanneer relationele besognes de overhand krijgen, wat de mystiek uit het personage haalt. De toenadering tussen Sophia en Jeanette wordt, ondanks het besef dat de twee elkaar nodig hebben om niet alleen de misdaad maar ook hun eigen levensvragen op te lossen, gedomineerd door matig schrijfwerk.
Toch is deze miniserie solide van opzet, dankzij een geslaagde dynamiek tussen hoofdrolspelers Eve Myles en Katherine Kelly. Als partner van Jeanette komt Dougray Scott er wat bekaaid vanaf. Met name wanneer een van de zijplots zijn kant op beweegt wordt er met de dramatiek van de situatie te weinig uitgehaald. The Crow Girl is schematisch en daardoor tamelijk rechtlijnig en voorspelbaar van opzet, maar op een ridicule plottwist na deert dit weinig.
Aan archetypische personages geen gebrek in de zesdelige politiethriller The Crow Girl. Centraal staat eigengereide rechercheur Jeanette Kilburn die zo goed en kwaad als het kan misdaden in en rond Bristol probeert op te lossen. Haar man Alex is een kunstenaar die al jaren hoopt door te breken. Jeanettes drukke agenda zorgt voor de nodige spanningen in hun gezin.
In deze vrije bewerking van de gelijknamige roman van Erik Axl Sund (een Zweedse schrijfduo) maken krachtige vrouwelijke personages de dienst uit. Zo is er Jeanettes chef, die haast wanhopig vasthoudt aan de regeltjes, zelfs als deze geen enkel ander doel dienen dan het onderzoek in de weg staan. Daarnaast is er de ijzige psycholoog Sophia Craven die een in de kraag gevatte kinderverkrachter het vuur aan de schenen moet leggen. De eerste ontmoeting tussen Jeanette en Sophia in een lift zet meteen de verhoudingen op scherp.
Sund creëert een uitgestrekt universum, waarin de zaak die zich aanvankelijk aandient steeds meer naar de achtergrond verdwijnt en hierdoor inboet aan impact en urgentie. Op klaarlichte dag wordt een halfbevroren jonge0man in een koffer gevonden voor het kantoor van kinderverkrachter Carl Lowry. Meer slachtoffers volgen en Jeanette probeert halsstarrig een verband aan te tonen tussen Lowry en de moorden. De hulp van Sophia blijkt hierbij onontbeerlijk.
In de eerste set van zes afleveringen worden diverse verhaallijnen opgetuigd die – niet geheel verrassend – uiteindelijk zullen samenkomen. Een Somalische asielzoeker mengt zich in brute ringgevechten waarbij de tegenstander niet zelden levenloos de arena verlaat. Sophia worstelt met een oud-patiënt, het kraaienmeisje uit de titel, die een historie van seksueel misbruik kent, waar haar jongere zusje in het heden tevens slachtoffer van is geworden. Het zijn losse flarden die de pretentie oproepen dat het uiteindelijk allemaal hout snijdt, maar elkaar ook regelmatig verdringen.
Uit de overvloed aan bijfiguren blijkt dat Sund het lastig vindt hoofd- en bijzaken uit elkaar te houden. Ook schiet hij door in de overdreven stereotyperingen van vastomlijnde en daardoor weinig spannende bijfiguren. De zaak met de vermoorde jongemannen fungeert voornamelijk als kapstok om ogenschijnlijk aparte gebeurtenissen en personages aan op te hangen. De platgetreden thematiek van het verleden dat het heden vormgeeft voelt obligaat aan.
Sophia is in essentie het meest intrigerende personage. Vertolker Katherine Kelly – met evident overdreven pruik – geeft de psycholoog iets ongrijpbaars. De schrijvers maken de kille zielenknijper echter steeds menselijker, vooral wanneer relationele besognes de overhand krijgen, wat de mystiek uit het personage haalt. De toenadering tussen Sophia en Jeanette wordt, ondanks het besef dat de twee elkaar nodig hebben om niet alleen de misdaad maar ook hun eigen levensvragen op te lossen, gedomineerd door matig schrijfwerk.
Toch is deze miniserie solide van opzet, dankzij een geslaagde dynamiek tussen hoofdrolspelers Eve Myles en Katherine Kelly. Als partner van Jeanette komt Dougray Scott er wat bekaaid vanaf. Met name wanneer een van de zijplots zijn kant op beweegt wordt er met de dramatiek van de situatie te weinig uitgehaald. The Crow Girl is schematisch en daardoor tamelijk rechtlijnig en voorspelbaar van opzet, maar op een ridicule plottwist na deert dit weinig.
