Recensie
SkyShowtime-serie 'Poker Face' seizoen 2: de vrouwelijke 'Columbo' blijft leuk
Nog steeds een geslaagd en grappig omgekeerd moordmysterie van de maker van 'Knives Out'.
Regie: Adam Arkin, Natasha Lyonne, Miguel Arteta, e.a. | Cast: Natasha Lyonne (Charlie Cale), Simon Helberg (Luca Clark), Rhea Pearlman (Beatrix Hasp), Patti Harrison (Alex), e.a. | Afleveringen: 12| Speelduur: 41-55 minuten | Jaar: 2025
Een roadtrip door de Verenigde Staten met Natasha Lyonne als een soort Columbo met een ingebouwde leugendetector. Dat was de opzet van Poker Face, de serie die Rian Johnson en Lyonne ontwikkelden als vehikel voor de actrice om zich van haar beste cynische doch hoopvolle kant te laten zien. Na het geslaagde eerste seizoen gaat het tweede op dezelfde voet verder, wat opnieuw resulteert in een prettig komisch moordmysterie.
Hoofdpersonage Charlie Cale, dat speciaal bedacht is voor de acteerstijl van Lyonne, belandt iedere aflevering in een situatie waarin ze een moord kan oplossen. Niet moet, maar kan. Ze is geen detective of politieagent, maar heeft wel een gave om leugens te detecteren. Iedere keer wordt eerst de moord opgezet en uitgevoerd, waarna onthuld wordt hoe Charlie het slachtoffer kende of iemand die bij de moord betrokken is. Ze kan het niet laten om vragen te stellen en zodra ze iemand hoort liegen, volgt haar catchphrase: "Bullshit."
Het plezier zit hem dus niet in het ontdekken wie het heeft gedaan of wat er precies is gebeurd (dat wordt elke keer al aan het begin getoond), maar om te zien hoe de dader zichzelf aan Charlie onthult. En soms wordt dat even heel spannend, omdat zij uit gevoel voor rechtvaardigheid altijd de confrontatie aangaat, maar ook een kleine vrouw is met sarcasme als enige vorm van zelfverdediging.
Rondom deze wekelijkse avonturen zit een losse raamvertelling over een criminele organisatie waarvoor Charlie op de vlucht is. Dat is haar reden om iedere aflevering weer ergens anders in de VS op te duiken en een nieuw baantje te hebben. Gelukkig komt deze verhaallijn na drie afleveringen al ten einde, want de terugkerende grap dat Charlie steeds nét de kogels van de huurmoordenaars ontwijkt blijft niet lang leuk.
Daarna kan ze zich elke week afvragen: wat wil ik eigenlijk in het leven? In ieder geval blijven rondrijden door Amerika, terwijl ze af en toe via haar CB-radio gesprekken voert met haar 'Good Buddy' (met de stem van Steve Buscemi). Ondertussen komt ze een scala aan personages tegen die stuk voor stuk door bekende acteurs en komieken worden gespeeld. Van Cynthia Erivo die in de eerste aflevering met accenten en acteerstijlen losgaat als vijfling tot Method Man die zich van zijn komische kant laat zien tot John Mulaney die juist eens serieus mag zijn.
Bijna alle moorden in Poker Face zijn ongelukjes, waarbij de moordenaar in paniek raakt en haastig zijn of haar sporen probeert uit te wissen. Voorbedachte rade is zeldzaam. Daardoor blijven deze moordenaars toch redelijk sympathiek. En dat is fijn, want soms neemt hun verhaal bijna de helft van de aflevering in beslag. Dat is vaak an sich best boeiend, maar dit betekent wel dat Charlies 'onderzoek' vrij kort en simpel wordt en wel erg van toevalligheid aan elkaar hangt.
De beste afleveringen vinden de juiste balans tussen achtergrondverhaal van slachtoffer en dader enerzijds en Charlie die Charlie mag zijn anderzijds. Dan is er vaak ook de meeste ruimte voor een gezonde dosis komedie en is het geweld makkelijker te slikken. Dat wil niet zeggen dat de raamvertelling aan het begin van het seizoen niet leuk is of de verhaallijn die van de laatste paar afleveringen een thriller maakt niet interessant.
Maar Poker Face blijft op haar best en leukst wanneer de serie bij de basis blijft, met opzichzelfstaande afleveringen met een bevredigend verhaal en boeiende personages. Zoals Charlies grappige nieuwe vriendin Alex, de trotse begrafenisondernemer Fred, zijn te jonge vrouw Greta of voormalig honkbalster Rocket. Poker Face is het soort serie dat steeds minder gemaakt wordt, maar nog altijd erg fijn blijkt om naar te kijken.
Een roadtrip door de Verenigde Staten met Natasha Lyonne als een soort Columbo met een ingebouwde leugendetector. Dat was de opzet van Poker Face, de serie die Rian Johnson en Lyonne ontwikkelden als vehikel voor de actrice om zich van haar beste cynische doch hoopvolle kant te laten zien. Na het geslaagde eerste seizoen gaat het tweede op dezelfde voet verder, wat opnieuw resulteert in een prettig komisch moordmysterie.
Hoofdpersonage Charlie Cale, dat speciaal bedacht is voor de acteerstijl van Lyonne, belandt iedere aflevering in een situatie waarin ze een moord kan oplossen. Niet moet, maar kan. Ze is geen detective of politieagent, maar heeft wel een gave om leugens te detecteren. Iedere keer wordt eerst de moord opgezet en uitgevoerd, waarna onthuld wordt hoe Charlie het slachtoffer kende of iemand die bij de moord betrokken is. Ze kan het niet laten om vragen te stellen en zodra ze iemand hoort liegen, volgt haar catchphrase: "Bullshit."
Het plezier zit hem dus niet in het ontdekken wie het heeft gedaan of wat er precies is gebeurd (dat wordt elke keer al aan het begin getoond), maar om te zien hoe de dader zichzelf aan Charlie onthult. En soms wordt dat even heel spannend, omdat zij uit gevoel voor rechtvaardigheid altijd de confrontatie aangaat, maar ook een kleine vrouw is met sarcasme als enige vorm van zelfverdediging.
Gerelateerd nieuws
Rondom deze wekelijkse avonturen zit een losse raamvertelling over een criminele organisatie waarvoor Charlie op de vlucht is. Dat is haar reden om iedere aflevering weer ergens anders in de VS op te duiken en een nieuw baantje te hebben. Gelukkig komt deze verhaallijn na drie afleveringen al ten einde, want de terugkerende grap dat Charlie steeds nét de kogels van de huurmoordenaars ontwijkt blijft niet lang leuk.
Daarna kan ze zich elke week afvragen: wat wil ik eigenlijk in het leven? In ieder geval blijven rondrijden door Amerika, terwijl ze af en toe via haar CB-radio gesprekken voert met haar 'Good Buddy' (met de stem van Steve Buscemi). Ondertussen komt ze een scala aan personages tegen die stuk voor stuk door bekende acteurs en komieken worden gespeeld. Van Cynthia Erivo die in de eerste aflevering met accenten en acteerstijlen losgaat als vijfling tot Method Man die zich van zijn komische kant laat zien tot John Mulaney die juist eens serieus mag zijn.
Bijna alle moorden in Poker Face zijn ongelukjes, waarbij de moordenaar in paniek raakt en haastig zijn of haar sporen probeert uit te wissen. Voorbedachte rade is zeldzaam. Daardoor blijven deze moordenaars toch redelijk sympathiek. En dat is fijn, want soms neemt hun verhaal bijna de helft van de aflevering in beslag. Dat is vaak an sich best boeiend, maar dit betekent wel dat Charlies 'onderzoek' vrij kort en simpel wordt en wel erg van toevalligheid aan elkaar hangt.
De beste afleveringen vinden de juiste balans tussen achtergrondverhaal van slachtoffer en dader enerzijds en Charlie die Charlie mag zijn anderzijds. Dan is er vaak ook de meeste ruimte voor een gezonde dosis komedie en is het geweld makkelijker te slikken. Dat wil niet zeggen dat de raamvertelling aan het begin van het seizoen niet leuk is of de verhaallijn die van de laatste paar afleveringen een thriller maakt niet interessant.
Maar Poker Face blijft op haar best en leukst wanneer de serie bij de basis blijft, met opzichzelfstaande afleveringen met een bevredigend verhaal en boeiende personages. Zoals Charlies grappige nieuwe vriendin Alex, de trotse begrafenisondernemer Fred, zijn te jonge vrouw Greta of voormalig honkbalster Rocket. Poker Face is het soort serie dat steeds minder gemaakt wordt, maar nog altijd erg fijn blijkt om naar te kijken.
