Recensie
Netflix-serie 'Leviathan': steampunkversie van de Eerste Wereldoorlog met zeppelins, oorlogswalvissen én romantiek
De verfilming van Scott Westerfelds trilogie vliegt iets te snel voorbij.
Regie: Yoshifumi Sueda, Chie Yamashiro, Christophe Ferreira, e.a. | Cast (stemmen): Natsumi Fujiwara (Deryn/Dylan Sharp), Ayumu Murase (Aleksandar von Hohenberg), Shunsuke Sakuya (Count Volger), Yasuhiro Mamiya (Klopp), Hiroki Touchi (Nikola Tesla), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 22-29 minuten | Jaar: 2025
Weinigen gaan met de Eerste Wereldoorlog de romantische toer op, maar Leviathan durft wel dat pad te kiezen. In deze steampunkanime is de chemie voelbaar tussen de Oostenrijkse gevluchte prins Aleksandar von Hohenberg en de als man vermomde vliegenier Deryn Sharp. Visueel is deze Japanse serie een spektakel – zeppelins, oorlogswalvissen en een prachtig vogelperspectief op Constantinopel (voormalig Istanbul) en New York geven vorm aan een dromerig vooruitgangsoptimisme – maar door te veel oorlogsontwikkelingen in twaalf afleveringen te proppen blijft de serie wat in het luchtledige hangen.
Leviathan toont geen Eerste Wereldoorlog met geallieerden tegen het Duitse Keizerrijk, maar Clankers versus Darwinisten. Die eerste partij beschikt over moderne machines, de tweede zet genetisch gemanipuleerde dieren in (zoals een walvis die een klein leger door de lucht vervoert). Een prima metafoor voor de strijd tussen links en rechts, conditionering tijdens de opvoeding en eigenlijk elke oorlog. Maar soms neemt de naïviteit de overhand. De ondertoon: wat als we allemaal van elkaar kunnen leren?
Avonturen met een meisje en een jongen in de lucht, de relatie van de mens met natuur en machines: we zagen het eerder al in Castle in the Sky van Hayao Miyazaki. Ook Leviathan gooit visueel hoge ogen, maar mist wel de verhaaltechnische kwaliteiten van die vroege Ghibli-film. Want ook een droomwereld ontsnapt niet aan een bepaalde logica van oorzaak en gevolg. Het verloop van de serie tart soms alle natuurwetten.
Meer dan eens verdwalen de makers in die nieuwe wereld. De reden daarvoor is vermoedelijk dat het verhaal afkomstig is uit drie lijvige boeken van Scott Westerfeld. De poging om die in één seizoen te verfilmen slaagt maar half. Er was genoeg materiaal geweest voor drie seizoenen. Nu gaan zowel de vliegreis als de innerlijke reis wat te snel. We vliegen in twaalf afleveringen van Oostenrijk naar Siberië, via Konstantinopel naar New York en van een verwende prins naar een held.
Over die Oostenrijkse prins gesproken: zowel de adellijke Aleksandar als zijn Britse tegenspeler van bescheidener komaf Deryn zijn interessante personages. Geheel in Japanse stijl is er voelbare chemie zonder al te veel lichamelijke aanrakingen, naar westerse normen. Maar vooral de romantische ontknoping is anders dan verwacht, vooral in de Victoriaanse tijd. Deryn is niet het eerste vrouwelijke personage dat zich als man vermomt om zich bij het leger te kunnen aansluiten, maar ze doet dat wel het meest overtuigend. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mulan keert ze niet meteen huiswaarts bij wat vlinders in de buik.
In Leviathan zweeft het centrale duo vaak tussen platonische liefde en vriendschap. Ook vindt er een bevredigende anti-metamorfose plaats. De personages blijven daarmee trouw aan zichzelf. Jammer dus dat de ontknoping van het oorlogsspektakel wél de mist ingaat.
Weinigen gaan met de Eerste Wereldoorlog de romantische toer op, maar Leviathan durft wel dat pad te kiezen. In deze steampunkanime is de chemie voelbaar tussen de Oostenrijkse gevluchte prins Aleksandar von Hohenberg en de als man vermomde vliegenier Deryn Sharp. Visueel is deze Japanse serie een spektakel – zeppelins, oorlogswalvissen en een prachtig vogelperspectief op Constantinopel (voormalig Istanbul) en New York geven vorm aan een dromerig vooruitgangsoptimisme – maar door te veel oorlogsontwikkelingen in twaalf afleveringen te proppen blijft de serie wat in het luchtledige hangen.
Leviathan toont geen Eerste Wereldoorlog met geallieerden tegen het Duitse Keizerrijk, maar Clankers versus Darwinisten. Die eerste partij beschikt over moderne machines, de tweede zet genetisch gemanipuleerde dieren in (zoals een walvis die een klein leger door de lucht vervoert). Een prima metafoor voor de strijd tussen links en rechts, conditionering tijdens de opvoeding en eigenlijk elke oorlog. Maar soms neemt de naïviteit de overhand. De ondertoon: wat als we allemaal van elkaar kunnen leren?
Avonturen met een meisje en een jongen in de lucht, de relatie van de mens met natuur en machines: we zagen het eerder al in Castle in the Sky van Hayao Miyazaki. Ook Leviathan gooit visueel hoge ogen, maar mist wel de verhaaltechnische kwaliteiten van die vroege Ghibli-film. Want ook een droomwereld ontsnapt niet aan een bepaalde logica van oorzaak en gevolg. Het verloop van de serie tart soms alle natuurwetten.
Meer dan eens verdwalen de makers in die nieuwe wereld. De reden daarvoor is vermoedelijk dat het verhaal afkomstig is uit drie lijvige boeken van Scott Westerfeld. De poging om die in één seizoen te verfilmen slaagt maar half. Er was genoeg materiaal geweest voor drie seizoenen. Nu gaan zowel de vliegreis als de innerlijke reis wat te snel. We vliegen in twaalf afleveringen van Oostenrijk naar Siberië, via Konstantinopel naar New York en van een verwende prins naar een held.
Over die Oostenrijkse prins gesproken: zowel de adellijke Aleksandar als zijn Britse tegenspeler van bescheidener komaf Deryn zijn interessante personages. Geheel in Japanse stijl is er voelbare chemie zonder al te veel lichamelijke aanrakingen, naar westerse normen. Maar vooral de romantische ontknoping is anders dan verwacht, vooral in de Victoriaanse tijd. Deryn is niet het eerste vrouwelijke personage dat zich als man vermomt om zich bij het leger te kunnen aansluiten, maar ze doet dat wel het meest overtuigend. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mulan keert ze niet meteen huiswaarts bij wat vlinders in de buik.
In Leviathan zweeft het centrale duo vaak tussen platonische liefde en vriendschap. Ook vindt er een bevredigende anti-metamorfose plaats. De personages blijven daarmee trouw aan zichzelf. Jammer dus dat de ontknoping van het oorlogsspektakel wél de mist ingaat.
