Netflix-serie 'Delirio': met gekwelde blik melodramatisch spreken over zogenaamd superbelangrijke zaken

Regie: Rafael Martinez Moreno | Cast: Estefania Piñeres (Agustina), Juan Pablo Urrego (Midas), Juan Pablo Raba (Aguilar), Paola Turbay (Eugenia), Salvador del Solar (Carlos Vicente), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 38-46 minuten | Jaar: 2025

Het Colombiaanse Delirio presenteert zichzelf misschien als chique Netflix-drama, maar is feitelijk gewoon een korte, dure, slechte soapserie. Zo bestaat de cast volledig uit aantrekkelijke mensen die weinig anders te doen krijgen dan met een gekwelde blik hun melodramatische tekst uitspreken. Zogenaamd over superbelangrijke zaken, maar eigenlijk over niks. Opvallend genoeg is dit een boekverfilming, maar het verhaal slaat nergens op. Dus óf het bronmateriaal is vernacheld óf het was om te beginnen al niets bijzonders. De tweede optie lijkt de meest waarschijnlijke.

Op de universiteit worden de jonge Agustina en docent Aguilar verliefd en stappen niet lang daarna in het huwelijksbootje. Drie jaar later treft hij bij thuiskomst een boodschap aan op hun antwoordapparaat: of hij zijn vrouw wil komen ophalen in een hotel. Daar treft hij haar mentaal doorgeslagen aan, terwijl hij net daarvoor nog een onbekende man haar hotelkamer zag verlaten. Terwijl Aguilar voor Agustina zorgt probeert hij uit te vinden wat hier is gebeurd.

Met dit plot wordt de serie verkocht, maar in acht afleveringen worden voornamelijk dingen verteld die hier geen zak mee te maken hebben. Met name een plotlijn rondom Midas, de verboden jeugdliefde van Agustina die het criminele pad kiest en uiteindelijk ten onder gaat, is een dwaalspoor. Zal op het einde alles op zijn plek vallen en Midas' verhaal onderdeel blijken van Agustina's psychose? Nee, en dat is al lang van tevoren duidelijk, wat de kijkervaring geen goed doet.

Midas is Agustina verboden jeugdliefde omdat al vanaf de eerste keer dat hij bij haar over de vloer komt haar moeder de twee verbiedt te daten. Bij moederlief zit een steekje los, maar hierin heeft zij toch gewoon gelijk? Midas is een foute vent, dus waarom moet de kijker het sneu voor ze vinden? Alle ingrediënten voor Agustina's psychose zijn terug te vinden bij deze moeder, maar die worden amper benut. Een aflevering over de jeugd van deze moeder lijkt inzicht te geven in het mentale ontsporen van Agustina, maar blijkt uiteindelijk toch gewoon weer een losstaand soapdrama.

Wat de makers wel benutten pakken ze slecht aan. Neem de kakkerlakken die Agustina's moeder in een pot stopt wanneer ze even buitenshuis is. Telkens wanneer Agustina mentaal even inkakt, ziet ze die beesten overal lopen. Haar moeder heeft ook een bizarre afkeer van seks. Het is slecht, blijf uit de buurt van je vagina. De baan is vrij voor een scène waarin ze haar dochter betrapt met een jongen en haar straft met die kakkerlakken. Maar nee, er is uiteindelijk geen enkele reden voor Agustina's waanbeelden.

De makers kunnen geen keuzes maken. Het ene moment zijn er wat dromerige, dialoogloze beelden alsof dit een arthouseproductie is, het andere moment is er ineens een montage van Midas' criminele activiteiten op clichématige boogiemuziek. En dat alles overgoten met soapachtig drama. Geen idee ook wie het hoofdpersonage is. In theorie is dat Agustina, maar die is te vaak afwezig om die titel te dragen.

Die 'gekke' Agustina is overigens nogal een belediging voor echte mensen met mentale aandoeningen. Ze gedraagt zich als een psychiatrisch patiënt in een B-film: hysterisch, catatonisch, manisch. Doe maar gewoon gek zodat de kijkers weten dat je gek bent. Op een gegeven moment deelt ze haar woning op door met plakband een grens te trekken. Zelfs haar tante zegt: "Ach, laat haar maar gewoon even haar ding doen, anders blijf je eraan." Dat plakband blijft hangen tot het einde en heeft geen functie, want iedereen kan er gewoon onderdoor lopen zonder dat Agustina flipt.

Delirio speelt zich af in de jaren tachtig, maar dat valt er niet aan af te zien. Het wordt pas duidelijk wanneer op een schoolfeest muziek uit dat decennium wordt gedraaid. Dat de serie visueel niet veel soeps is, blijkt ook uit een moment waarop Agustina thuis is op een doorsnee dag en de telefoon gaat: om onbekende reden kijkt ze ongerust op en komt de camera dichterbij voor dit, kennelijk, dreigende moment. Een van vele zwakke pogingen om de spanning erin te houden.

De laatste aflevering toont wat voorafging aan dat moment waarop Aguilar Agustina doorgeslagen in de hotelkamer aantreft. Geheel in lijn met de rest van de serie is de logica ver te zoeken. Het rijmt allemaal voor geen meter, maar wordt gebracht alsof een complexe puzzel op uitzonderlijk intelligente wijze in elkaar past. Het was niet eens een delirium.