Recensie
NPO Start-serie 'Black Snow' seizoen 2: het hoofdpersonage intrigeert nog steeds, maar sfeer en samenhang zijn zoekgeraakt
De Australische coldcaseserie mist ditmaal wat onderscheidende kwaliteiten. Gelukkig is Travis Fimmel er nog.
Regie: Sian Davies, Helena Brooks, Travis Fimmel | Cast: Travis Fimmel (James Cormack), Megan Smart (Samara Kahlil), Jana McKinnon (Zoe Jacobs), Victoria Haralabidou (Nadja Jacobs), Dan Spielman (Leo Jacobs), George Mason (Ritchie Cormack), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-54 minuten | Jaar: 2025
Black Snow blinkt in haar tweede seizoen opnieuw uit in het opbouwen van onderhuidse spanning en biedt weer een uiterst boeiende worsteling van het sterk neergezette hoofdpersonage. Maar waar het eerste seizoen opviel door de sterke sfeer, structuur en visuele elementen, blijft de Australische serie op die gebieden ditmaal wat achter.
In het nieuwe seizoen gaat de getormenteerde coldcasedetective James Cormack weer op zoek naar een vermist persoon. Ditmaal is dat Zoe, die ooit verdween op haar eenentwintigste verjaardag. Ze stond destijds op het punt een grote reis te maken, maar niemand heeft ooit nog iets van haar gehoord. Vijftien jaar later duikt haar rugzak op in een verlaten gebouw en wordt duidelijk dat ze Queensland nooit heeft verlaten. Samen met collega-rechercheur Kahlil bijt Cormack zich vast in de zaak.
Ondertussen loopt de persoonlijke zoektocht van Cormack naar zijn vermiste broer als een rode draad door het seizoen. De serie maakt voelbaar wat een vermissing doet met de mensen die achterblijven. Niet alleen de moeder van de verdwenen Zoe raakt je als kijker, ook de worsteling van de detective komt stevig binnen. De constante hoop, het onvermogen om los te laten en – specifiek voor Cormack – werken als verwerking, geven de serie een extra laag.
Travis Fimmel zet opnieuw een uiterst intrigerend hoofdpersonage neer. Hoewel we Cormack wat beter leren kennen, blijft hij een moeilijk te doorgronden persoon. Hij is gesloten, emotioneel beschadigd en verslaafd aan het ervaren van pijn als manier om met zijn trauma's om te gaan. Zijn emoties worden extra op scherp gezet door de confrontatie met zijn verleden, waaronder zijn gewelddadige vader die zijn moeder vermoordde.
Waar het eerste seizoen sterk schakelde tussen heden en verleden, pakt die vertelmethode ditmaal wat minder geslaagd uit. In kleine fragmenten ontvouwt het verhaal zich, met aanwijzingen en mogelijke verdachten, maar doordat de jonge acteurs totaal niet lijken op hun oudere tegenhangers verkeer je steeds in onzekerheid wie ze eigenlijk spelen. Die verwarring haalt je uit het verhaal.
Bij het eerste seizoen droegen de beelden van de omgevingen en landschappen van Queensland bij aan de sfeer en de spanning, maar helaas blijven die ditmaal achterwege. Af en toe is er een kort sfeervol beeld, maar zelden is het sprekend of betekenisvol. De mooie plaatjes hebben plaatsgemaakt voor meer functionele shots, waarmee de visuele kracht van de serie een stuk minder is geworden. Black Snow biedt nog steeds voldoende mysterie en spanning, maar het tweede seizoen mist enkele elementen die het debuutseizoen zo overtuigend maakten.
Black Snow blinkt in haar tweede seizoen opnieuw uit in het opbouwen van onderhuidse spanning en biedt weer een uiterst boeiende worsteling van het sterk neergezette hoofdpersonage. Maar waar het eerste seizoen opviel door de sterke sfeer, structuur en visuele elementen, blijft de Australische serie op die gebieden ditmaal wat achter.
In het nieuwe seizoen gaat de getormenteerde coldcasedetective James Cormack weer op zoek naar een vermist persoon. Ditmaal is dat Zoe, die ooit verdween op haar eenentwintigste verjaardag. Ze stond destijds op het punt een grote reis te maken, maar niemand heeft ooit nog iets van haar gehoord. Vijftien jaar later duikt haar rugzak op in een verlaten gebouw en wordt duidelijk dat ze Queensland nooit heeft verlaten. Samen met collega-rechercheur Kahlil bijt Cormack zich vast in de zaak.
Ondertussen loopt de persoonlijke zoektocht van Cormack naar zijn vermiste broer als een rode draad door het seizoen. De serie maakt voelbaar wat een vermissing doet met de mensen die achterblijven. Niet alleen de moeder van de verdwenen Zoe raakt je als kijker, ook de worsteling van de detective komt stevig binnen. De constante hoop, het onvermogen om los te laten en – specifiek voor Cormack – werken als verwerking, geven de serie een extra laag.
Gerelateerd nieuws
Travis Fimmel zet opnieuw een uiterst intrigerend hoofdpersonage neer. Hoewel we Cormack wat beter leren kennen, blijft hij een moeilijk te doorgronden persoon. Hij is gesloten, emotioneel beschadigd en verslaafd aan het ervaren van pijn als manier om met zijn trauma's om te gaan. Zijn emoties worden extra op scherp gezet door de confrontatie met zijn verleden, waaronder zijn gewelddadige vader die zijn moeder vermoordde.
Waar het eerste seizoen sterk schakelde tussen heden en verleden, pakt die vertelmethode ditmaal wat minder geslaagd uit. In kleine fragmenten ontvouwt het verhaal zich, met aanwijzingen en mogelijke verdachten, maar doordat de jonge acteurs totaal niet lijken op hun oudere tegenhangers verkeer je steeds in onzekerheid wie ze eigenlijk spelen. Die verwarring haalt je uit het verhaal.
Bij het eerste seizoen droegen de beelden van de omgevingen en landschappen van Queensland bij aan de sfeer en de spanning, maar helaas blijven die ditmaal achterwege. Af en toe is er een kort sfeervol beeld, maar zelden is het sprekend of betekenisvol. De mooie plaatjes hebben plaatsgemaakt voor meer functionele shots, waarmee de visuele kracht van de serie een stuk minder is geworden. Black Snow biedt nog steeds voldoende mysterie en spanning, maar het tweede seizoen mist enkele elementen die het debuutseizoen zo overtuigend maakten.
