HBO Max-serie 'And Just Like That...' seizoen 3: nauwelijks seks en maar weinig city

Regie: Michael Patrick King, Anu Valia, Julie Rottenberg | Cast: Sarah Jessica Parker (Carrie Bradshaw), Cynthia Nixon (Miranda Hobbes), Kristin Davis (Charlotte York), John Corbett (Aidan Shaw), Sarita Choudhury (Seema Patel), Mario Cantone (Anthony Marentino), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 29-45 minuten | Jaar: 2025

Een paar weken geleden werd menigeen verrast door het nieuws dat And Just Like That... zou eindigen met het derde seizoen. Misschien is dat maar goed ook. Want hoewel het weerzien met Carrie, Miranda en Charlotte best voor een paar vermakelijke momenten heeft gezorgd, kan het slotseizoen de zorgvuldig opgebouwde puinhoop die de Sex and the City-reïncarnatie is geworden niet meer bij elkaar vegen.

Seizoen drie draait weer vooral om de liefdesperikelen van de dames. Dat is natuurlijk de kern van de formule, maar de originele serie voegde daar ongekend expliciete, avontuurlijke en zelfbewuste sekslevens aan toe. Die laag is in And Just Like That... nagenoeg onbestaand, waardoor de meeste verhaallijnen het niveau van een matige romantische komedie niet ontstijgen. Erger nog, in de meeste gevallen weten de schrijvers het ooit zo emancipatoire karakter van Sex and the City langzaam te verstikken. Met name in het liefdesleven van Carrie, die nog steeds gelooft in een tweede kans met haar tweede grote liefde Aidan.

Ten tijde van Sex and the City was er onder fans een gezonde rivaliteit tussen Team Big (die andere grote liefde) en Team Aidan. Na het derde seizoen kan die laatste groep de spandoeken thuislaten. Het door veel fans ooit zo geliefde personage ontpopt zich tot een bijna toxische man die Carrie aan het lijntje houdt terwijl hij zelf nog steeds geen vrede heeft gesloten met hun verleden. Hoewel hij naar Virginia is terugverhuisd vanwege de puberperikelen van een van zijn zoons, is het vooral Aidan zelf die zich herhaaldelijk gedraagt als een kind dat zijn zin niet krijgt.

Ondertussen zit Carrie braaf in haar lijvige woning te wachten tot hij weer eens een keer tijd en aandacht voor haar heeft. Volgens onze ooit zo geëmancipeerde hoofdpersoon is het in een moderne en volwassen relatie belangrijk om elkaar ruimte en vertrouwen geven. Alleen ziet elke echt volwassen en zelfstandige vrouw dat Carrie vooral wanhopig smacht naar iets wat ze nooit zal krijgen. En dat maakt de ontwikkeling van deze relatie eerder treurig dan vooruitstrevend.

Iets minder teleurstellend zijn de ontwikkelingen in de levens van sommige andere personages. Miranda's lesbische ontdekkingsreis ontspoorde in de eerste twee seizoenen nog omdat de schrijvers met het non-binaire personage Che wanhopig probeerden nog wat kleuren van de regenboogvlag af te tikken. Nu lijkt het haar daadwerkelijk te lukken om een romance op te bouwen die past bij het sterke individualistische karakter van de meest zakelijke van de originele drie vriendinnen.

Seema begint ondertussen een affaire met een knappe tuinman, wat leidt tot de enige ouderwets zinderende en soms heerlijk ongemakkelijke seksscènes van dit seizoen. En Kirstin Davis laat haar beste acteerwerk zien wanneer Charlotte en Harry voor een medische uitdaging komen te staan. Maar ook die verhaallijn ontspoort uiteindelijk in slapstickachtige meligheid, waardoor de geloofwaardigheid van deze personages net zo wordt uitgehold als die van Carrie. Om nog maar te zwijgen over de online al breed uitgemeten schrijfslordigheid rondom het overlijden van de vader van LTW.

Eerlijk is eerlijk, ook Sex and the City en de vorige seizoenen van And Just Like That... werden door de meesten niet bekeken voor de kwaliteit van het verhaal. De prachtige aankleding, de jaloersmakend vrije levens en de aaneenrijging van droomlocaties in New York vormden een even zo belangrijk element van de aantrekkingskracht als de sekslevens en romances van de vriendinnen. Met die eerste zit het ook in dit laatste seizoen wel goed. Alle dames, met name Carrie, dartelen keer op keer in de prachtigste creaties door de straten van Manhattan.

Maar helaas is het met die vrije levens dus wat minder goed gesteld. En je hoeft ook niet mee te schrijven als je leuke barretjes of terrasjes zoekt voor je volgende trip naar de Big Apple. Dat de dames een dagje ouder zijn betekent blijkbaar dat je vooral rondhangt in de piemelbakkerij van je 'gay best friend' of gewoon een lekker huisfeest geeft. Iets wat Carrie in de jaren negentig nog gehaat zou hebben.

Richting het einde probeert Carrie nog een stukje van haar ooit zo vrijgevochten levensinstelling terug te claimen. Alleen wekken de onverwacht toegevoegde laatste afleveringen de indruk nogal overhaast te zijn geschreven, waardoor het nooit tot een echt waardig einde komt voor Carrie en haar vriendinnen. Jammer, want die vrije, hardwerkende, zelfstandige vrouwen hadden juist aan het einde meer seks en zeker meer city verdiend.