Series / Nieuws
'Saare Jahan Se Accha': hoe een atoombom de gemoederen flink bezighoudt
Het historische verhaal heeft veel potentie, maar de uitvoering is magertjes.
Regie: Sumit Purohit | Cast: Pratik Gandhi (Vishnu Shankar), Suhail Nayyar (Sukhbir/Rafiq), Tillotama Shome (Mohini), Atul Kumar (Munir Ahmad Khan) Kritika Kamra (Fatima Khan), Sunny Hinduja (Ali Murtaza Malik), Kunal Thakur (Vikram), Rajat Kapoor (R.N. Kao), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 31-46 minuten | Jaar: 2025
In de jaren zeventig speelden inlichtingendiensten, machtsposities en kernwapens een grote rol in de overheden van Aziatische landen. De meer vermogende machten konden het zich veroorloven wetenschappers en grondstoffen in te zetten voor de ontwikkeling van atoombommen. Als je hierover beschikte, dan had je de omliggende landen in je macht. En dus was het zaak de concurrentie te bespioneren, om ervoor te zorgen dat je hen voorbleef.
Dat is precies waar Saare Jahan Se Accha over gaat. Pakistan wil niets liever dan een atoombom ontwikkelen, terwijl landen als India dat willen voorkomen. Hoewel het verhaal van deze serie volledig fictief is, is het wel gebaseerd op gebeurtenissen die destijds plaatsvonden. Spion Vishnu moet zien te voorkomen dat de tegenstander een te sterke positie krijgt. Daarmee staat hij, aldus de makers, symbool voor alle spionnen en andere mensen die in de jaren zeventig hebben gestreden tegen kwade bedoelingen van overheden.
Om Vishnu's leven wat meer uit te diepen is er een plotlijn die draait om zijn relatie. Hij wordt uitgehuwelijkt en lijkt te vallen – ze hebben namelijk nog een keuze – voor Mohini, een zelfstandige, maar toch ook wat zielige vrouw, die meermaals is afgewezen als echtgenote. Later blijkt dat hij vooral snel wilde trouwen om zijn carrière een dekmantel te geven, al lijkt hij toch ook wel om zijn echtgenote te geven. Dat hij haar niet kon vertellen wat zijn werk precies inhield, zet zowel haar als de kijker op het verkeerde been.
Anno 2025 weten niet veel mensen wat er in de jaren zeventig op overheidsniveau in deze regio afspeelde, dus er valt er met het bekijken van Saare Jahan Se Accha heel wat op te steken. Bijzonder jammer dus dat er gedurende zes afleveringen eigenlijk niet zo veel gebeurt. Het tempo van de gebeurtenissen is prima, maar het plot bevat weinig wezenlijks dat leidt tot de uiteindelijke kern van het verhaal: lukt het Pakistan om een atoombom te vervaardigen? Dit maakt het verhaal op een bepaalde manier langdradig en niet zo spectaculair als het thema doet verwachten.
Met wat visuele effecten en vooral heel veel dreigende audio proberen de makers de nodige spanning toe te voegen, maar het uitblijven van plotwendingen en het gebrek aan nieuwe informatie valt niet recht te zetten met wat intense muziek. Het ontbreekt simpelweg aan spanning, waardoor de makers onvoldoende de aandacht van de kijker weten te grijpen.
Ook de periode waarin het verhaal zich afspeelt had stukken beter kunnen worden uitgewerkt. Op de typische ouderwetse telefoons en wat klassieke auto's na zijn er maar weinig echte jarenzeventigdetails te bespeuren, terwijl dergelijke attributen nog volop beschikbaar zouden moeten zijn. Mede doordat het verhaal zich niet in het westen afspeelt is daardoor niet altijd zichtbaar in welke periode de personages zich bevinden. Saare Jahan Se Accha is zeker interessant te noemen, maar het ontbreekt helaas aan spanning en daarmee ook aan het benodigde entertainment.
In de jaren zeventig speelden inlichtingendiensten, machtsposities en kernwapens een grote rol in de overheden van Aziatische landen. De meer vermogende machten konden het zich veroorloven wetenschappers en grondstoffen in te zetten voor de ontwikkeling van atoombommen. Als je hierover beschikte, dan had je de omliggende landen in je macht. En dus was het zaak de concurrentie te bespioneren, om ervoor te zorgen dat je hen voorbleef.
Dat is precies waar Saare Jahan Se Accha over gaat. Pakistan wil niets liever dan een atoombom ontwikkelen, terwijl landen als India dat willen voorkomen. Hoewel het verhaal van deze serie volledig fictief is, is het wel gebaseerd op gebeurtenissen die destijds plaatsvonden. Spion Vishnu moet zien te voorkomen dat de tegenstander een te sterke positie krijgt. Daarmee staat hij, aldus de makers, symbool voor alle spionnen en andere mensen die in de jaren zeventig hebben gestreden tegen kwade bedoelingen van overheden.
Om Vishnu's leven wat meer uit te diepen is er een plotlijn die draait om zijn relatie. Hij wordt uitgehuwelijkt en lijkt te vallen – ze hebben namelijk nog een keuze – voor Mohini, een zelfstandige, maar toch ook wat zielige vrouw, die meermaals is afgewezen als echtgenote. Later blijkt dat hij vooral snel wilde trouwen om zijn carrière een dekmantel te geven, al lijkt hij toch ook wel om zijn echtgenote te geven. Dat hij haar niet kon vertellen wat zijn werk precies inhield, zet zowel haar als de kijker op het verkeerde been.
Anno 2025 weten niet veel mensen wat er in de jaren zeventig op overheidsniveau in deze regio afspeelde, dus er valt er met het bekijken van Saare Jahan Se Accha heel wat op te steken. Bijzonder jammer dus dat er gedurende zes afleveringen eigenlijk niet zo veel gebeurt. Het tempo van de gebeurtenissen is prima, maar het plot bevat weinig wezenlijks dat leidt tot de uiteindelijke kern van het verhaal: lukt het Pakistan om een atoombom te vervaardigen? Dit maakt het verhaal op een bepaalde manier langdradig en niet zo spectaculair als het thema doet verwachten.
Met wat visuele effecten en vooral heel veel dreigende audio proberen de makers de nodige spanning toe te voegen, maar het uitblijven van plotwendingen en het gebrek aan nieuwe informatie valt niet recht te zetten met wat intense muziek. Het ontbreekt simpelweg aan spanning, waardoor de makers onvoldoende de aandacht van de kijker weten te grijpen.
Ook de periode waarin het verhaal zich afspeelt had stukken beter kunnen worden uitgewerkt. Op de typische ouderwetse telefoons en wat klassieke auto's na zijn er maar weinig echte jarenzeventigdetails te bespeuren, terwijl dergelijke attributen nog volop beschikbaar zouden moeten zijn. Mede doordat het verhaal zich niet in het westen afspeelt is daardoor niet altijd zichtbaar in welke periode de personages zich bevinden. Saare Jahan Se Accha is zeker interessant te noemen, maar het ontbreekt helaas aan spanning en daarmee ook aan het benodigde entertainment.
