Recensie
'The Twisted Tale of Amanda Knox': slimme kroniek van gerechtelijk Italiaans geblunder
Amanda Knox' eigen versie van haar verhaal, maar wel de meest geloofwaardige.
Regie: Natalia Leite, Cate Shortland, Quyen Tran | Cast: Grace Van Patten (Amanda Knox), Francesco Acquaroli (Giuliano Mignini), Sharon Horgan (Edda Mellas), Giuseppe De Domenico (Raffaele Sollecito), Joe Lanza (Chris Mellas), John Hoogenakker (Curt Knox), Roberta Mattei (Monica Napoleoni), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 48-56 minuten | Jaar: 2025
Het verhaal van de Amerikaanse moordverdachte Amanda Knox ging de wereld rond middels roddelbladen, documentaires en fictiefilms die over haar gemaakt werden evenals de boeken die zelf schreef. Met de miniserie The Twisted Tale of Amanda Knox krijgen we de ultieme versie te zien. Dankzij Knox zelf, die optreedt als co-auteur, adviseur en producent. Het is dus een subjectieve versie, maar volledig plausibel en opvallend respectvol tegenover de openbare aanklager die vier jaar van haar leven afnam.
In 2007 trok de toen negentienjarige Knox naar het Italiaanse Perugia om er te studeren. Ze deelde een huisje met drie andere studenten: de Britse Meredith Kercher en twee Italiaanse meisjes. Na een romantische nacht bij haar Italiaanse vriend Raffaele Sollecito vond ze de deur van haar woning open. Ze begon pas ongerust te worden toen ze bloed in de badkamer aantrof en de deur van Merediths kamer afgesloten vond. Samen met Raffaele contacteerden ze de politie die in de kamer van Meredith haar vreselijk toegetakelde lijk vond.
Volgens de politie reageerde Amanda niet zoals een boezemvriendin van een slachtoffer zou reageren: ze gaf kusjes aan Raffaele en toonde geen sporen van verdriet. De inwoners van Perugia hielden in het dagelijks leven al niet van jonge Amerikanen die zich amuseren en nu kwam dit er nog bij. De politie had meteen een mogelijke verdachte. Tijdens de ondervragingen bleek dat Amanda gelogen had over het roken van marihuana en Rafaelle beweerde dat zij niet de hele tijd bij hem was. Aldus begon openbaar aanklager Giuliano Mignini te graven, vooral in zijn eigen perverse fantasie.
Volgens zijn hypothese was de moord een uit de hand gelopen seksspelletje. Dat Amanda in haar dagboek melding maakte van zeven minnaars bevestigde die theorie. Uiteraard smulde de rioolpers van de zaak die tot in het extreme werd aangedikt. 'Foxy Knoxy' was geen studente die de wereld wilde verkennen, maar de ijskoude aan seks en drugs verslaafde leider van een perverse bende. Ze was een nieuwe Lindy Chamberlain – zie de Meryl Streep-film Evil Angels – de Australische vrouw die verdacht werd van de rituele moord op dochter Azaria. Ze had pers en publiek niet mee, dus moest ze wel schuldig zijn.
Maar stilaan begonnen de weinige fysieke bewijzen van Amanda's schuld te verkruimelen. Toch weigerde Mignini, die zich een onaantastbare commissaris Maigret waande, het extreem slordige politieonderzoek kritisch te bekijken. Amanda werd veroordeeld tot zesentwintig jaar cel. Had ze echter direct een advocaat én een tolk gekregen, dan zou er nooit een proces zijn geweest. Maar de politie wist dat het gebrek aan een adviseur en haar zwakke kennis van het Italiaans troeven waren om de zaak snel af te ronden.
De vrees bestond dat deze miniserie niet erg spannend zou zijn omdat de meeste mensen bekend zijn met het volledige verhaal van Knox. Maar door het prima script van acteur Sam Rubinek, de uitstekende regie, het streven naar realisme en vooral de geweldige vertolkingen van Grace Van Patten (die Margaret Qualley verving) en Francesco Acquaroli blijf je probleemloos acht afleveringen kijken. De serie bouwt bovendien toe naar een niet zo evidente climax die in de eerste aflevering wordt aangekondigd: een lang gesprek tussen twee personen. Maar die conversatie werkt fantastisch en is ook bijzonder emotioneel.
Nu zullen er zeker politieagenten, journalisten en gewone toeschouwers zijn die nog niet overtuigd zijn van de onschuld van Knox en de serie afdoen als een poging van Knox zichzelf schoon te wassen van en munt te slaan uit een hoop misère. Maar wie de zaak aandachtig bestudeert, moet vaststellen dat Mignini, een zeer conservatieve man die enkel gruwel ziet in mensen, zijn moordtheorie uit zijn duim zoog en dat de politieagenten het onderzoek zo slordig hebben uitgevoerd dat er werkelijk geen spaander van heel kan worden gelaten.
Mignini werd uiteraard geholpen door de sensatiepers, want hij kon Knox alleen veroordelen op basis van karaktermoord. Dat de zaak zo lang kon aanslepen zonder deugdelijke bewijzen heeft zeker te maken met de openbare aanklager én de Italiaanse staat die koste wat het kost geen gezichtsverlies wilden lijden. Toegeven dat zoveel blunders, slordigheden, verkeerde beoordelingen en veroordelen en wilde verhalen voor waarheid werden aangezien, kon voor hen niet. Uiteindelijk is dat toch gebeurd en met deze geloofwaardige serie worden ze nog eens met de neus op de feiten gedrukt.
Of de serie zal bijdragen tot de volledige rehabilitatie van Knox valt te betwijfelen. Nog steeds zijn er mensen die overtuigd zijn van haar schuld en haar belagen met bedreigingen. Ook weigert het Italiaanse gerecht weigert nog steeds haar onschuldig te verklaren in haar afgedwongen beschuldiging van café-eigenaar Patrick Lumumba als de dader. Toch biedt The Twisted Tale of Amanda Knox het meest volledige en plausibele verloop van de feiten. Een nieuwe documentaire of speelfilm over de zaak zou totaal overbodig zijn.
Absoluut vermeldenswaardig is de verrassende manier waarop de makers Mignini portretteren. Je zou een onwrikbare religieuze fanaticus verwachten, maar hij wordt hier neergezet als iemand die waarschijnlijk zo veel ellende heeft gezien dat hij weleens de wet ombuigt om gerechtigheid te krijgen. Knox had wraak kunnen nemen, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze behandelt hem met respect, ook al deed hij dat nooit bij haar. Hij wilde enkel een monster zien en daar niet van afwijken.
Er is slechts één scène waarin de makers voluit fictionaliseren en dat is de allerlaatste. Maar het blijft bij suggereren. Die gesuggereerde situatie zou evenwel kunnen. Mogelijk is ze bedoeld als een sprankeltje hoop van Knox om toch voldoening te krijgen van de man die haar echte persoonlijkheid nooit wilde zien.
Het verhaal van de Amerikaanse moordverdachte Amanda Knox ging de wereld rond middels roddelbladen, documentaires en fictiefilms die over haar gemaakt werden evenals de boeken die zelf schreef. Met de miniserie The Twisted Tale of Amanda Knox krijgen we de ultieme versie te zien. Dankzij Knox zelf, die optreedt als co-auteur, adviseur en producent. Het is dus een subjectieve versie, maar volledig plausibel en opvallend respectvol tegenover de openbare aanklager die vier jaar van haar leven afnam.
In 2007 trok de toen negentienjarige Knox naar het Italiaanse Perugia om er te studeren. Ze deelde een huisje met drie andere studenten: de Britse Meredith Kercher en twee Italiaanse meisjes. Na een romantische nacht bij haar Italiaanse vriend Raffaele Sollecito vond ze de deur van haar woning open. Ze begon pas ongerust te worden toen ze bloed in de badkamer aantrof en de deur van Merediths kamer afgesloten vond. Samen met Raffaele contacteerden ze de politie die in de kamer van Meredith haar vreselijk toegetakelde lijk vond.
Volgens de politie reageerde Amanda niet zoals een boezemvriendin van een slachtoffer zou reageren: ze gaf kusjes aan Raffaele en toonde geen sporen van verdriet. De inwoners van Perugia hielden in het dagelijks leven al niet van jonge Amerikanen die zich amuseren en nu kwam dit er nog bij. De politie had meteen een mogelijke verdachte. Tijdens de ondervragingen bleek dat Amanda gelogen had over het roken van marihuana en Rafaelle beweerde dat zij niet de hele tijd bij hem was. Aldus begon openbaar aanklager Giuliano Mignini te graven, vooral in zijn eigen perverse fantasie.
Volgens zijn hypothese was de moord een uit de hand gelopen seksspelletje. Dat Amanda in haar dagboek melding maakte van zeven minnaars bevestigde die theorie. Uiteraard smulde de rioolpers van de zaak die tot in het extreme werd aangedikt. 'Foxy Knoxy' was geen studente die de wereld wilde verkennen, maar de ijskoude aan seks en drugs verslaafde leider van een perverse bende. Ze was een nieuwe Lindy Chamberlain – zie de Meryl Streep-film Evil Angels – de Australische vrouw die verdacht werd van de rituele moord op dochter Azaria. Ze had pers en publiek niet mee, dus moest ze wel schuldig zijn.
Maar stilaan begonnen de weinige fysieke bewijzen van Amanda's schuld te verkruimelen. Toch weigerde Mignini, die zich een onaantastbare commissaris Maigret waande, het extreem slordige politieonderzoek kritisch te bekijken. Amanda werd veroordeeld tot zesentwintig jaar cel. Had ze echter direct een advocaat én een tolk gekregen, dan zou er nooit een proces zijn geweest. Maar de politie wist dat het gebrek aan een adviseur en haar zwakke kennis van het Italiaans troeven waren om de zaak snel af te ronden.
De vrees bestond dat deze miniserie niet erg spannend zou zijn omdat de meeste mensen bekend zijn met het volledige verhaal van Knox. Maar door het prima script van acteur Sam Rubinek, de uitstekende regie, het streven naar realisme en vooral de geweldige vertolkingen van Grace Van Patten (die Margaret Qualley verving) en Francesco Acquaroli blijf je probleemloos acht afleveringen kijken. De serie bouwt bovendien toe naar een niet zo evidente climax die in de eerste aflevering wordt aangekondigd: een lang gesprek tussen twee personen. Maar die conversatie werkt fantastisch en is ook bijzonder emotioneel.
Nu zullen er zeker politieagenten, journalisten en gewone toeschouwers zijn die nog niet overtuigd zijn van de onschuld van Knox en de serie afdoen als een poging van Knox zichzelf schoon te wassen van en munt te slaan uit een hoop misère. Maar wie de zaak aandachtig bestudeert, moet vaststellen dat Mignini, een zeer conservatieve man die enkel gruwel ziet in mensen, zijn moordtheorie uit zijn duim zoog en dat de politieagenten het onderzoek zo slordig hebben uitgevoerd dat er werkelijk geen spaander van heel kan worden gelaten.
Mignini werd uiteraard geholpen door de sensatiepers, want hij kon Knox alleen veroordelen op basis van karaktermoord. Dat de zaak zo lang kon aanslepen zonder deugdelijke bewijzen heeft zeker te maken met de openbare aanklager én de Italiaanse staat die koste wat het kost geen gezichtsverlies wilden lijden. Toegeven dat zoveel blunders, slordigheden, verkeerde beoordelingen en veroordelen en wilde verhalen voor waarheid werden aangezien, kon voor hen niet. Uiteindelijk is dat toch gebeurd en met deze geloofwaardige serie worden ze nog eens met de neus op de feiten gedrukt.
Of de serie zal bijdragen tot de volledige rehabilitatie van Knox valt te betwijfelen. Nog steeds zijn er mensen die overtuigd zijn van haar schuld en haar belagen met bedreigingen. Ook weigert het Italiaanse gerecht weigert nog steeds haar onschuldig te verklaren in haar afgedwongen beschuldiging van café-eigenaar Patrick Lumumba als de dader. Toch biedt The Twisted Tale of Amanda Knox het meest volledige en plausibele verloop van de feiten. Een nieuwe documentaire of speelfilm over de zaak zou totaal overbodig zijn.
Absoluut vermeldenswaardig is de verrassende manier waarop de makers Mignini portretteren. Je zou een onwrikbare religieuze fanaticus verwachten, maar hij wordt hier neergezet als iemand die waarschijnlijk zo veel ellende heeft gezien dat hij weleens de wet ombuigt om gerechtigheid te krijgen. Knox had wraak kunnen nemen, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze behandelt hem met respect, ook al deed hij dat nooit bij haar. Hij wilde enkel een monster zien en daar niet van afwijken.
Er is slechts één scène waarin de makers voluit fictionaliseren en dat is de allerlaatste. Maar het blijft bij suggereren. Die gesuggereerde situatie zou evenwel kunnen. Mogelijk is ze bedoeld als een sprankeltje hoop van Knox om toch voldoening te krijgen van de man die haar echte persoonlijkheid nooit wilde zien.
Vorige dag 