Disney+-serie 'Alien: Earth': een terugkeer naar de eerste 'Alien', aangevuld met elementen uit 'Blade Runner'

Regie: Dana Gonzales, Ugla Hauksdóttir, Noah Hawley | Cast: Sydney Chandler (Wendy), Essie Davis (Dame Sylvia), Samuel Blenkin (Boy Kavalier), Alex Lawther (Joseph D. Hermit), Babou Ceesay (Morrow), Timothy Olyphant (Kirsh), Adrian Edmondson (Atom Eins), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 41-64 minuten | Jaar: 2025

De Alien-reeks biedt zeker mogelijkheden voor vervolgen en spin-offs in serievorm, zolang de bedenker van die nieuwe verhalen maar met pittige, frisse ideeën komt. Gelukkig blijkt Noah Hawley de ideale kandidaat om Alien op een sterk cinematografische manier naar het kleine scherm te brengen, net zoals hij dat eerder deed met Fargo. Enerzijds toont hij respect voor het concept van Ridley Scotts klassieke sciencefictionfilm uit 1979, anderzijds is hij slim genoeg om de wereld creatief uit te breiden. Alien: Earth eist je aandacht helemaal op, zij het pas na twee onwennige afleveringen.

Alien: Earth vindt plaats twee jaar voordat de xenomorph Ripley de stuipen op het lijf joeg in de originele Alien. In deze tijd wordt de aarde geregeerd door vijf hightechbedrijven en maken twee soorten robots deel uit van het dagelijks leven: cyborgs, die deel mens, deels machine zijn, en synths, zuiver synthetische wezens zoals Ash (Alien), Bishop (Aliens) en David (Prometheus). Prodigy, een van die vijf techgiganten met Boy Kavalier als CEO, heeft echter een derde soort robot ontworpen: hybrides. Ook synthetisch wezens, maar dan met het bewustzijn van een echt mens.

Na Wendy, het eerste succesvolle prototype, volgden meer hybrides die Boy de Lost Boys noemde (de Peter Pan-metafoor is extreem nadrukkelijk, maar ze werkt). Allen waren doodzieke kinderen die een synthetisch lichaam van een volwassene hebben gekregen. Hoewel Prodigy hen tracht af te schermen van hun familie, blijven ze toch naar hun verwanten verlangen. Zo ontdekt Wendy dat haar broer Joseph nog leeft. Ze hoeft niet ver te zoeken, want hij werkt als dokter van de veiligheidsdienst van Prodigy.

Na deze intro zou je bijna vergeten dat dit een Alien-serie is. Het echte verhaal begint wanneer een ruimteschip van techbedrijf Weyland-Yutani, met aan boord een heleboel buitenaardse wezens, waaronder eieren van de xenomorph, crasht op Prodigy-gebied. Boy geeft synth Kirsh het bevel samen met Wendy en de Lost Boys het ruimteschip te onderzoeken, om de 'lading' te recupereren. Maar Morrow, een cyborgsoldaat van Weyland-Yutani, is vastbesloten die niet in handen van de concurrentie te laten vallen.

De opzet van de serie is relatief complex, met minstens vijftien personages die je moet leren kennen, wat resulteert in een vrij lange aanloop die wat frustratie zal veroorzaken. Er zijn zelfs twee afleveringen nodig voordat duidelijk is waar de serie naartoe gaat. Maar na die sputterende start gaat Alien: Earth plankgas. Dat betekent echter niet dat de serie te vergelijken valt met James Camerons Aliens. Er zijn wel stevige actiescènes, maar die stuwen geenszins het verhaal. Daar is echter een goede reden voor.

Showrunner Noah Hawley wilde de wereld van Alien drastisch opentrekken, zoals Scott dat probeerde te doen met Prometheus en Alien: Covenant. Hij besefte echter dat hij met een simplistisch mens-versus-monster-narratief snel zou zijn uitgepraat, dus keek Hawley voor inspiratie naar Scotts andere sciencefictionklassieker: Blade Runner. De kiem daarvoor had Scott in feite zelf geplant door in een extra van de Alien-dvd uit 1999 de Tyrell Corporation te vermelden als een voorganger van Weyland-Yutani.

Op esthetisch vlak blijven we nog altijd binnen de Alien-wereld, maar de essentie van het verhaal ligt dichter bij het concept van Blade Runner. Hybrides Wendy en de Lost Boys volgen in de voetsporen van replicant Roy Batty en zijn drie volgelingen wanneer ze beseffen dat Boy Kavalier weinig meer is dan een boosaardige Peter Pan (of een Eldon Tyrell) die hen als speelgoed beschouwt. Synth Kirsh ziet er een beetje uit als Roy Batty en hoewel hij gehoorzaam is aan zijn meester en Prodigy, zijn al de eerste sporen van een verborgen agenda te merken.

Maar hoe past de xenomorph daarin, wanneer die slechts een van de antagonisten is? Het gecrashte Weyland-Yutani-ruimteschip herbergt immers ook nog een bizar octopus-facetoog dat zich meester maakt van dode lichamen en een Cronenberg-achtige supervlieg. In Alien: Earth vormen alle wezens, met of zonder DNA, een dodelijke bedreiging voor elkaar. De buitenaardse moordmachine met zwavelzuurbloed dreigt dus een beetje te verdrinken in een teveel aan creaturen. Maar Hawley is zo slim om een heel interessante connectie te bedenken tussen dat monster en de hybrides. Een die in het tweede seizoen cruciaal zal zijn.

Vanzelfsprekend moet Hawley ook een onvervalst eerbetoon brengen aan de eerste Alien, dus is aflevering vijf nagenoeg een remake. De bekende cryotubes, retrocomputers, spacetruckers-onder-elkaar-scènes en ontsnappingspogingen aan de xenomorph ontbreken uiteraard niet. Liefhebbers van het concept van de Alien-films – een kwijlend monster versus een stoere deerne – zullen misschien ietwat ontgoocheld zijn dat de xenomorph nog wat op een zijspoor zit, maar om de Alien-franchise te laten overleven kan niet steeds hetzelfde trucje worden uitgehaald. Alien: Earth belooft zelfs het beste voor het tweede seizoen te hebben bewaard.