Recensie
Netflix-serie 'Diary of a Ditched Girl': expliciete seks en knappe mannen mogen niet baten
Het verhaal is zo slap en de hoofdpersoon zo irritant dat je de serie de bons wil geven.
Regie: Emma Bucht, Susanne Thorson | Cast: Carla Sehn (Amanda), Moah Madsen (Adina), Lindkvist (Emil Wester), Dilan Apak (Jabba), Isac Calmroth (Filip), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 26-35 minuten | Jaar: 2025
Amanda is 'ditched', of gedumpt. Dit blijkt echter uit helemaal niets. Deze vrouw van dertig gaat door het leven met de onzekerheid van een zestienjarige en dit is vooral irritant en meelijwekkend. Waarom worden anno 2025 vrijgezelle vrouwen nog steeds op deze manier in beeld gebracht? Wie een leuke serie over datingperikelen verwacht kan bij Diary of a Ditched Girl beter naar links vegen.
Het prettig gestoorde begin schept hoge verwachtingen. Onalledaagse humor in een gezellige setting van Amanda die met haar vriendinnen kletst. De gesprekken gaan wel opvallend snel, en monden al gauw uit in een chaotische toon. Ook zijn de gebeurtenissen en onderlinge relaties niet altijd duidelijk. Al gauw begint dit vervelend te worden. Willekeurige bezigheden en door elkaar lopende verhaallijnen maken de serie onprettig om naar te kijken.
Ondanks expliciet naakt en met regelmaat knappe mannen zijn de seksscènes opvallend saai. Afgaand op de humor van de serie zullen er toch op zijn minst hilarisch gênante situaties voorkomen, maar helaas. Actrice Carla Sehn is niet innemend genoeg om het personage Amanda zo sympathiek te maken, dat het verhaal bijzaak kan worden. Zoals bijvoorbeeld Rene Zellweger met Bridget Jones kon doen. Er wordt te veel van haar gevraagd.
De strekking van het verhaal is niet invoelbaar. Amanda benoemt dat ze al drie jaar geen seks heeft gehad, maar onduidelijk is waarom. Ook wordt dit probleem al in de eerste aflevering zonder moeite opgelost. Als ze na een schare Tinder escapades zeurt dat niemand haar terugbelt vraagt de kijker zich geïrriteerd af of iemand de arme meid kan uitleggen wat de bedoeling van die app is. Dit is niet echt ditchen of dumpen te noemen, maar eerder een gebrek aan communicatie over verwachtingen. Dat Amanda deze eenvoudige oplossing zeven afleveringen lang niet inziet is uiterst vermoeiend om naar te kijken.
Het thema blijft vaag en Amanda en andere personages zijn met van alles en nog wat bezig dat vaak tot doodlopende verhaallijnen leidt. Zoals haar afstandelijke, manipulatieve vader die nooit op zijn gedrag wordt aangesproken. Zelfs als de vriend van Amanda's zus hier gefrustreerd over uitbarst, blijven beide dames passief en gedwee. Het lijkt erop dat Amanda een reden heeft voor haar slechte relaties met mannen die in haar jeugd geworteld is. Maar deze gesuggereerde diepgang komt nooit tot bloei. Waarom zit dit verhaalonderdeel er dan überhaupt in?
Amanda begint meer en meer haar zoektocht naar liefde te saboteren, al dan niet bewust. Pogingen van andere personages om haar hier op aan de spreken krijgen net als andere gebeurtenissen in de serie geen vervolg. Het lijkt serieus af en toe alsof een pagina van het script is kwijtgeraakt. Tegen het einde is de chaos, het gebrek aan inhoud en Amanda's zelfdestructieve maar ongemotiveerde geklooi bijna ondraaglijk om te zien.
Het begint sneu te worden. Het verhaal is zo onsamenhangend en betekenisloos dat je erin verdwaalt als iemand die een date zoekt op Tinder. Misschien is dat de bedoeling, om de sfeer van de troosteloze hedendaagse datingscene over te brengen. Maar prettig is dat niet. Het is pijnlijk hoezeer het een opluchting is wanneer Amanda eindelijk voor zichzelf opkomt.
Als kers op de taart heeft de serie een open einde; de zoveelste onafgemaakte verhaallijn die irritant in de lucht blijft hangen. Het was bijna ondenkbaar dat het verhaal nog meer ergernis zou kunnen opwekken, maar de makers zijn erin geslaagd. En de arrogantie om te denken dat ook maar iemand een tweede seizoen zou willen, terwijl hun intentie met dit verhaal niet eens duidelijk is, slaat werkelijk alles. Diary of a Ditched Girl is voornamelijk door de makers zelf in de steek gelaten, die zichzelf net zo saboteren als Amanda.
Amanda is 'ditched', of gedumpt. Dit blijkt echter uit helemaal niets. Deze vrouw van dertig gaat door het leven met de onzekerheid van een zestienjarige en dit is vooral irritant en meelijwekkend. Waarom worden anno 2025 vrijgezelle vrouwen nog steeds op deze manier in beeld gebracht? Wie een leuke serie over datingperikelen verwacht kan bij Diary of a Ditched Girl beter naar links vegen.
Het prettig gestoorde begin schept hoge verwachtingen. Onalledaagse humor in een gezellige setting van Amanda die met haar vriendinnen kletst. De gesprekken gaan wel opvallend snel, en monden al gauw uit in een chaotische toon. Ook zijn de gebeurtenissen en onderlinge relaties niet altijd duidelijk. Al gauw begint dit vervelend te worden. Willekeurige bezigheden en door elkaar lopende verhaallijnen maken de serie onprettig om naar te kijken.
Ondanks expliciet naakt en met regelmaat knappe mannen zijn de seksscènes opvallend saai. Afgaand op de humor van de serie zullen er toch op zijn minst hilarisch gênante situaties voorkomen, maar helaas. Actrice Carla Sehn is niet innemend genoeg om het personage Amanda zo sympathiek te maken, dat het verhaal bijzaak kan worden. Zoals bijvoorbeeld Rene Zellweger met Bridget Jones kon doen. Er wordt te veel van haar gevraagd.
De strekking van het verhaal is niet invoelbaar. Amanda benoemt dat ze al drie jaar geen seks heeft gehad, maar onduidelijk is waarom. Ook wordt dit probleem al in de eerste aflevering zonder moeite opgelost. Als ze na een schare Tinder escapades zeurt dat niemand haar terugbelt vraagt de kijker zich geïrriteerd af of iemand de arme meid kan uitleggen wat de bedoeling van die app is. Dit is niet echt ditchen of dumpen te noemen, maar eerder een gebrek aan communicatie over verwachtingen. Dat Amanda deze eenvoudige oplossing zeven afleveringen lang niet inziet is uiterst vermoeiend om naar te kijken.
Het thema blijft vaag en Amanda en andere personages zijn met van alles en nog wat bezig dat vaak tot doodlopende verhaallijnen leidt. Zoals haar afstandelijke, manipulatieve vader die nooit op zijn gedrag wordt aangesproken. Zelfs als de vriend van Amanda's zus hier gefrustreerd over uitbarst, blijven beide dames passief en gedwee. Het lijkt erop dat Amanda een reden heeft voor haar slechte relaties met mannen die in haar jeugd geworteld is. Maar deze gesuggereerde diepgang komt nooit tot bloei. Waarom zit dit verhaalonderdeel er dan überhaupt in?
Amanda begint meer en meer haar zoektocht naar liefde te saboteren, al dan niet bewust. Pogingen van andere personages om haar hier op aan de spreken krijgen net als andere gebeurtenissen in de serie geen vervolg. Het lijkt serieus af en toe alsof een pagina van het script is kwijtgeraakt. Tegen het einde is de chaos, het gebrek aan inhoud en Amanda's zelfdestructieve maar ongemotiveerde geklooi bijna ondraaglijk om te zien.
Het begint sneu te worden. Het verhaal is zo onsamenhangend en betekenisloos dat je erin verdwaalt als iemand die een date zoekt op Tinder. Misschien is dat de bedoeling, om de sfeer van de troosteloze hedendaagse datingscene over te brengen. Maar prettig is dat niet. Het is pijnlijk hoezeer het een opluchting is wanneer Amanda eindelijk voor zichzelf opkomt.
Als kers op de taart heeft de serie een open einde; de zoveelste onafgemaakte verhaallijn die irritant in de lucht blijft hangen. Het was bijna ondenkbaar dat het verhaal nog meer ergernis zou kunnen opwekken, maar de makers zijn erin geslaagd. En de arrogantie om te denken dat ook maar iemand een tweede seizoen zou willen, terwijl hun intentie met dit verhaal niet eens duidelijk is, slaat werkelijk alles. Diary of a Ditched Girl is voornamelijk door de makers zelf in de steek gelaten, die zichzelf net zo saboteren als Amanda.
