Recensie
Netflix-serie 'Los Maldiciones': vervloekte Argentijnse politieke thriller
In feite is deze driedelige Argentijnse miniserie gewoon een speelfilm; meer afleveringen hadden tot meer verdieping geleid.
Regie: Daniel Burman en Martín Hodara | Cast: Leonardo Sbaraglia (Fernando Rovira), Gustavo Bassani (Román Sabaté), Francesca Varela (Zoe Ravira), e.a. | Afleveringen: 3 | Speelduur: 35-48 minuten | Jaar: 2025
Politici worden altijd gestuurd door persoonlijke motieven en emoties, hoe hard zij het ook zullen ontkennen. Politieke overtuiging en idealisme zijn nou eenmaal sterk gekleurd, waardoor geen enkele politicus als een machine kan functioneren. Toch maakt dit de persoon achter al deze overtuigingen beïnvloedbaar en vooral kwetsbaar. Het is een interessant gegeven hoe de mens achter de politicus onder druk kan worden gezet, maar de Argentijnse miniserie Las Maldiciones (De Vloeken) pakt het helemaal verkeerd aan.
In drie afleveringen van amper veertig minuten, verdeeld in evenzoveel aktes, hebben we hier gewoon te maken met een opgeknipte speelfilm. Een miniserie biedt mogelijkheden tot verdieping, maar de makers van deze Argentijnse politieke thriller laten deze kans volledig onbenut. Centraal staat de gouverneur van een noordelijke provincie van Argentinië. Deze Fernando Rovira moet economische belangen en milieubehoud tegenover elkaar afwegen, wanneer hij een lucratieve kans ziet om lithium in zijn territorium te winnen.
Zoals wel vaker legt de natuur het af tegen het geld en Fernando is er alles aan gelegen om het wetsvoorstel van de oppositie te laten falen. Hij pretendeert dat zijn politieke broeders en zusters complete stemvrijheid hebben, maar stelt alles in het werk om het wetsvoorstel weggestemd te krijgen. Wanneer zijn enige dochter Zoë opeens door een andere chauffeur van school blijkt te zijn opgehaald, wordt al snel duidelijk dat ze ontvoerd is. Román, een oude vertrouweling van de gouverneur, heeft de ontvoering in werking gesteld om het wetsvoorstel er toch doorheen te krijgen.
Waarom Román vindt dat het milieu en de inheemse bevolking de stemmenstrijd moet winnen blijft in de amper twee uur die Las Maldiciones duurt een raadsel. Dat geldt voor wel meer motieven en achtergronden. De tweede aflevering wordt volledig ingenomen door een trage terugblik naar twaalf jaar eerder, die de zaken zouden moeten verhelderen. Fernando was toen nog een afzwaaiende, kinderloze rechter. Daniel Burman en Martín Hodara, beiden gerespecteerd regisseurs, verliezen kostbare tijd omdat de hele uitleg ook in een enkele scène had kunnen worden afgehandeld.
Bovendien wordt essentiële informatie die Román heeft gevormd afgedaan in een dialoog, zonder dat we er een beeld bij krijgen. Ook het potentiële politieke gekonkel dat voor sjeu had kunnen zorgen wordt grotendeels achterwege gelaten. Zelfs de beweegredenen van de gouverneur om zichzelf, zijn familie en zijn zakenpartners te bevoordelen is omlijst met onduidelijkheden en rookgordijnen. Dit maakt dat deze wankele Argentijnse politieke thriller te veel leunt op het invullingsvermogen van de kijker. Het flinterdunne verhaal snakt echter juist naar gewicht en duiding.
Politici worden altijd gestuurd door persoonlijke motieven en emoties, hoe hard zij het ook zullen ontkennen. Politieke overtuiging en idealisme zijn nou eenmaal sterk gekleurd, waardoor geen enkele politicus als een machine kan functioneren. Toch maakt dit de persoon achter al deze overtuigingen beïnvloedbaar en vooral kwetsbaar. Het is een interessant gegeven hoe de mens achter de politicus onder druk kan worden gezet, maar de Argentijnse miniserie Las Maldiciones (De Vloeken) pakt het helemaal verkeerd aan.
In drie afleveringen van amper veertig minuten, verdeeld in evenzoveel aktes, hebben we hier gewoon te maken met een opgeknipte speelfilm. Een miniserie biedt mogelijkheden tot verdieping, maar de makers van deze Argentijnse politieke thriller laten deze kans volledig onbenut. Centraal staat de gouverneur van een noordelijke provincie van Argentinië. Deze Fernando Rovira moet economische belangen en milieubehoud tegenover elkaar afwegen, wanneer hij een lucratieve kans ziet om lithium in zijn territorium te winnen.
Zoals wel vaker legt de natuur het af tegen het geld en Fernando is er alles aan gelegen om het wetsvoorstel van de oppositie te laten falen. Hij pretendeert dat zijn politieke broeders en zusters complete stemvrijheid hebben, maar stelt alles in het werk om het wetsvoorstel weggestemd te krijgen. Wanneer zijn enige dochter Zoë opeens door een andere chauffeur van school blijkt te zijn opgehaald, wordt al snel duidelijk dat ze ontvoerd is. Román, een oude vertrouweling van de gouverneur, heeft de ontvoering in werking gesteld om het wetsvoorstel er toch doorheen te krijgen.
Waarom Román vindt dat het milieu en de inheemse bevolking de stemmenstrijd moet winnen blijft in de amper twee uur die Las Maldiciones duurt een raadsel. Dat geldt voor wel meer motieven en achtergronden. De tweede aflevering wordt volledig ingenomen door een trage terugblik naar twaalf jaar eerder, die de zaken zouden moeten verhelderen. Fernando was toen nog een afzwaaiende, kinderloze rechter. Daniel Burman en Martín Hodara, beiden gerespecteerd regisseurs, verliezen kostbare tijd omdat de hele uitleg ook in een enkele scène had kunnen worden afgehandeld.
Bovendien wordt essentiële informatie die Román heeft gevormd afgedaan in een dialoog, zonder dat we er een beeld bij krijgen. Ook het potentiële politieke gekonkel dat voor sjeu had kunnen zorgen wordt grotendeels achterwege gelaten. Zelfs de beweegredenen van de gouverneur om zichzelf, zijn familie en zijn zakenpartners te bevoordelen is omlijst met onduidelijkheden en rookgordijnen. Dit maakt dat deze wankele Argentijnse politieke thriller te veel leunt op het invullingsvermogen van de kijker. Het flinterdunne verhaal snakt echter juist naar gewicht en duiding.
