Series / Nieuws
De true-crime 'Monster' is de hitserie van het moment, maar hoe 'true' is deze serie eigenlijk?
De serie "Monster: The Ed Gein Story" vervangt feiten door fictieve sensatie rond Ed Gein.
De nieuwste toevoeging aan de Monster-reeks van Netflix draait om de beruchte seriemoordenaar Ed Gein. Monster: The Ed Gein Story presenteert zich als een maatschappijkritische blik op onze fascinatie voor moordenaars, maar lijkt zichzelf te verliezen in de verleiding van sensatie. Het resultaat is een waargebeurd verhaal dat meer weg heeft van een horrorfilm dan van een reconstructie.
Hoewel de reeks beweert de mythe rond Gein te willen ontmantelen, verzint ze er zelf driftig op los. Een verzonnen liefdesverhouding met slachtoffer Bernice Worden, een fictieve medeplichtige genaamd Adeline Watkins en zelfs een absurde ontmoeting met Ted Bundy: het zijn verzinsels die de werkelijkheid vervormen. In werkelijkheid had Gein twee bewezen slachtoffers en geen enkel spoor van de romantische intriges of samenwerking met andere misdadigers die de serie opvoert.
De makers nemen ook vrijheden met de gruweldaden zelf. Zo laat de serie Gein necrofiele handelingen uitvoeren en jagen met een kettingzaag, terwijl daarvoor nooit bewijs is gevonden. De echte Ed Gein beroofde graven en maakte macabere voorwerpen van menselijk huid, maar zijn misdaden waren ritueel en niet seksueel van aard. Ook het idee dat hij zijn broer Henry eigenhandig vermoordde, blijft speculatief, al voedde diens mysterieuze dood wel de geruchten.
Een ander opvallend verzinsel is de link met nazi-misdaden. De serie toont Gein als iemand die geïnspireerd zou zijn door Ilse Koch, berucht om haar wreedheden in concentratiekampen. In werkelijkheid beperkte Geins interesse zich tot morbide lectuur over de oorlog, zonder directe connectie met zulke historische figuren. De vergelijking dient vooral om extra drama en symboliek toe te voegen.
Monster: The Ed Gein Story wil aantonen dat onze fascinatie voor seriemoordenaars iets zegt over de samenleving, maar is uiteindelijk vooral uit op sensatie!
Hoewel de reeks beweert de mythe rond Gein te willen ontmantelen, verzint ze er zelf driftig op los. Een verzonnen liefdesverhouding met slachtoffer Bernice Worden, een fictieve medeplichtige genaamd Adeline Watkins en zelfs een absurde ontmoeting met Ted Bundy: het zijn verzinsels die de werkelijkheid vervormen. In werkelijkheid had Gein twee bewezen slachtoffers en geen enkel spoor van de romantische intriges of samenwerking met andere misdadigers die de serie opvoert.
Waar feiten plaatsmaken voor fictie
De makers nemen ook vrijheden met de gruweldaden zelf. Zo laat de serie Gein necrofiele handelingen uitvoeren en jagen met een kettingzaag, terwijl daarvoor nooit bewijs is gevonden. De echte Ed Gein beroofde graven en maakte macabere voorwerpen van menselijk huid, maar zijn misdaden waren ritueel en niet seksueel van aard. Ook het idee dat hij zijn broer Henry eigenhandig vermoordde, blijft speculatief, al voedde diens mysterieuze dood wel de geruchten.
Gerelateerd nieuws
Een ander opvallend verzinsel is de link met nazi-misdaden. De serie toont Gein als iemand die geïnspireerd zou zijn door Ilse Koch, berucht om haar wreedheden in concentratiekampen. In werkelijkheid beperkte Geins interesse zich tot morbide lectuur over de oorlog, zonder directe connectie met zulke historische figuren. De vergelijking dient vooral om extra drama en symboliek toe te voegen.
Kritiek op de obsessie met misdaad
Monster: The Ed Gein Story wil aantonen dat onze fascinatie voor seriemoordenaars iets zegt over de samenleving, maar is uiteindelijk vooral uit op sensatie!
