'The Last Frontier': slap aftreksel van 'Con Air' verliest zich in onzin en clichés
Je hoeft niet dronken te zijn om deze spionage-misdaad-actie-westernserie te waarderen, maar het helpt wel.
Seriemakers dienen voorzichtig te zijn met genremixen. Ze moeten de verschillende genres in de vingers hebben, wat niet vanzelfsprekend is, én voldoende creativiteit tonen om zelfs versleten clichés fris en vernieuwend te brengen. Bij The Lost Frontier gaat dat mis. Showrunner Jon Bokenkamp is niet zo scherp als hij denkt te zijn. Schrijf het eindresultaat maar toe aan een gebrek aan ervaring en gemakzucht.
Een aantal zware criminelen wordt per vliegtuig overgebracht naar een andere gevangenis. Maar boven de wildernis van Alaska slaat een ontploffing een gat in het toestel slaat en stort het neer. Een deel van de gevangenen overleeft de crash en grijpt de kans om te ontsnappen. Onder hen bevindt zich 'public enemy' Havlock, die om nog onbekende redenen door de CIA aan boord is gebracht.
U.S. Marshal Frank Remnick haast zich naar de plek van het ongeval en beseft al snel hij dat hij jacht moet maken op de ontsnapte gevangenen, die in hun zoektocht naar de vrijheid mogelijk de plaatselijke bevolking zullen terroriseren. Tot zijn ongenoegen wordt hij gedwongen samen te werken met CIA-agente Sydney Scofield. Gaandeweg begint het Remnick te dagen dat er veel meer speelt dan een toevallig vliegtuigongeluk. De situatie wordt extreem persoonlijk wanneer zijn vrouw door Havlock wordt ontvoerd en zijn zoon in handen valt van een paranoïde crimineel.
Jon Bokenkamp (The Blacklist) neemt het concept van de Nicolas Cage-actiefilm Con Air en vult dat aan met een over de top spionageverhaal. Zijn enige ambitie lijkt het stapelen van zoveel mogelijk verrassende wendingen, zonder zich druk te maken over geloofwaardigheid. Dat merk je al vanaf de eerste aflevering. Liefhebbers van 24 zullen met deze serie zeker hun tijd kunnen vullen, maar zelfs wie enkel bij momenten verrast wil worden krijgt geen gestroomlijnde ervaring.
In plaats van zich te focussen op het spionageverhaal dwaalt Bokenkamp voortdurend af naar nevenplots die nauwelijks met het hoofdplot verbonden zijn. Zo krijgen verschillende gevangenen, vertolkt door gaststerren zoals Johnny Knoxville en Clifton Collins Jr., hun eigen miniverhaaltje, terwijl ze eigenlijk niets met Havlock te maken hebben. Schrap je die uitweidingen, dan houd van de tien afleveringen er nog maar zeven over. Het is het soort rekwerk waar vaker naar wordt gegrepen om series (nodeloos) langer te maken.
Uiteraard kampt de door zijn plicht geobsedeerde Remnick met een trauma, want tegenwoordig ploeteren politiemannen- en vrouwen in series bijna altijd met een getroebleerd verleden. Scenaristen zijn blijkbaar bang geworden om wetsdienders op te voeren met een enigszins normaal leven, alsof dat per definitie dodelijk saai zou zijn. Neem een voorbeeld aan Columbo. Hij beleefde nul actie, is niet getraumatiseerd en heeft waarschijnlijk het meest banale privéleven ooit. En toch is hij een van de boeiendste televisiepersonages ooit, dankzij zijn intelligentie en humor.
Is het spionageverhaal dan wel de moeite waard? Niet echt. Het is zo van de pot gerukt en nodeloos ingewikkeld dat je al snel accepteert dat je het gewoon niet hoeft te begrijpen. De verassende wendingen – helden die schurken blijken (en andersom), doodgewaande personage die nog blijken te leven, informatie die eindeloos wordt uitgesteld – zijn stuk voor stuk ongeloofwaardig of ronduit overbodig. Zo moet Remnick op een bepaald moment een gevangene uitleveren aan Havlock, maar die plotlijn loopt dood en heeft geen enkele invloed op het verloop van het verhaal.
Ronduit irritant is Bokenkamps visie op de relatie tussen de blanke overheid en de lokale inheemse bevolking. Die wordt zodanig geïdealiseerd dat het nep overkomt. Hij acht het zelfs nodig om quasi-documentaireshots van de inheemse mensen in te voegen om zijn 'respect' te etaleren. Daarmee hoopt hij waarschijnlijk zijn serie authenticiteit te geven, maar het blijkt verspilde moeite want niets in The Last Frontier heeft raakpunten met de realiteit.
Zet je echter je verstand op nul, dan haal je probleemloos aflevering tien. Jason Clarke houdt zich verrassend genoeg staande in de chaos en de ogen van Haley Bennet stralen mysterie uit. Bovendien bevat de serie ook twee hilarische actiescènes die voor genreliefhebbers beslist de moeite waard zijn. Hoe los je een gijzeling op een ijsvlakte op? Het verrassende antwoord had de serie veel beter kunnen maken. Bokenkamp had moeten kiezen voor eenvoud, strakheid én een gezonde dosis humor, maar helaas gaat hij voor onzinnige ernst en uitgekauwde genreclichés.