Recensie
Apple TV-serie 'Mr. Scorsese': zeer boeiend maar onvolledig eerbetoon aan de meester
Rebecca Miller werd waarschijnlijk verrast door het indrukwekkende oeuvre van Martin Scorsese.
Regie: Rebecca Miller | Cast: Martin Scorsese, Daniel Day-Lewis, Robert De Niro, Mick Jagger, Nicholas Pileggi, Cate Blanchett, Steven Spielberg, Spike Lee, Leonardo DiCaprio, Jodie Foster, e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 53-63 minuten | Jaar: 2025
Het heeft lang geduurd voordat Martin Scorsese, de belangrijkste Amerikaanse regisseur van de afgelopen vijftig jaar, zijn eigen documentaire kreeg. Mogelijk omdat hij zelf te druk bezig was en geen vragende partij vormde. Het initiatief kwam van cineaste Rebecca Miller. Zij mikte aanvankelijk op een avondvullende film, maar met zo'n indrukwekkend oeuvre bleek dat onmogelijk. Het werd uiteindelijk een vijfdelige serie, die toch nog wat te beperkt aanvoelt om het ultieme portret te zijn.
Bij het portretteren van Scorsese ondervond Miller geen enkele hindernis en kreeg zelfs toegang tot zijn persoonlijke archief en vriendenkring. Wellicht niet zo moeilijk als echtgenote van acteur Daniel Day-Lewis, die tweemaal met de meester samenwerkte (The Age of Innocence en Gangs of New York). Ze mocht hem bovendien alles vragen wat ze wilde. Maar Scorsese heeft zijn privéleven nooit echt afgeschermd.
Het blijkt een groot voordeel dat de serie door een vrouw is gemaakt, want de sets van Scorsese-films zijn doorgaans mannenclubjes. Dat gegeven wordt op treffende wijze kritisch belicht via een anekdote van Sharon Stone, die tijdens de opnames van Casino protesteerde tegen het ochtendritueel van Marty om enkel met Bobby (De Niro) en Joe (Pesci) te vergaderen. De vrouwelijke blik reikt nog verder, met specifieke observaties zoals een focus op handen in The Age of Innocence.
Maar Mr. Scorsese is geen monument van stijl; Miller kiest voor een vrij conventionele en chronologische aanpak. In de eerste en beste aflevering wordt de jeugd van Scorsese uitgebreid belicht, wat een onthullend stukje televisie oplevert. Die periode is wel vaker beschreven, maar ditmaal komen heel wat details aan bod die nieuw inzicht bieden in films als Who's That Knocking at My Door, Mean Streets en Goodfellas.
Vanaf aflevering drie werkt Miller vooral het lijstje van Scorsese-films af. Het blijft enorm boeiend, maar het verloop is wat hortend en stotend. Sommige films krijgen veel aandacht, andere minder of zelfs geen. Miller vond Bringing Out the Dead en Hugo blijkbaar te onbelangrijk om er iets over te zeggen. Ook Scorseses documentaires, televisiewerk (zoals Boardwalk Empire en Vinyl), reclamespots en acteerwerk haalden de cut niet. Om volledig te zijn had Miller zo'n acht à tien afleveringen nodig gehad. Dat we het moeten stellen met slechts vijf is eigenlijk het enige spijtige aan deze serie.
Toch geeft Millers documentaire veel inzicht in de persoonlijkheid van de filmmaker. Over zijn drugsproblemen ten tijde van New York, New York was al veel bekend, maar dat de meestal goedlachse en ratelende regisseur ook een extreem kolderieke man kan zijn is nieuwe informatie. Zo zou Scorsese ooit de schrijftafel van een producent van Gangs of New York – naar verluidt een spion van Harvey Weinstein – door het raam hebben gekieperd, om daarna te beseffen dat dit de verkeerde tafel was.
Tevens nieuwe informatie is Scorseses afkeer om The King of Comedy te maken. Het was een vriendendienst voor hoofdrolspeler Robert De Niro. Blijkbaar bepaalt de film waaraan Scorsese werkt zijn gemoedsrust, temperament en humeur. Waar hij tijdens The King of Comedy in een depressief-agressieve bui verkeerde – zijn editor Thema Schoonmaker omschreef hem als een vulkaan – amuseerde hij zich des te meer tijdens de opnamen van The Wolf of Wall Street. Het is duidelijk dat Scorsese cinema ademt. Zonder films kan hij niet leven.
Een van Millers troeven is het blootleggen van autobiografische sporen in Scorseses werk. Zo haalt ze er het levensechte model van de heetgebakerde en onvoorspelbare Johnny Boy uit Mean Streets bij – een jeugdvriend van Scorsese – en krijgt ze van schrijver en frequente medewerker Nicholas Pileggi bijzonder persoonlijke informatie. Het meest ontroerende moment is wanneer Scorsese met zichtbaar veel geduld en tederheid zorgdraagt voor zijn vijfde echtgenote, die lijdt aan de ziekte van Parkinson.
Mr. Scorsese biedt een schat aan nieuwe informatie, maar zal niet de geschiedenis ingaan als de ultieme Scorsese-documentaire. Misschien kan Miller met het bestaande materiaal en nieuwe opnames een vervolg maken? Ze moet dan alleen ze wel snel zijn, want Scorsese wordt binnenkort drieëntachtig. Gelukkig oogt deze uitzonderlijk intelligente man nog steeds zeer energiek. Wellicht heeft het maken van cinema een verjongend effect. Vraag maar aan Manoel de Oliveira en Clint Eastwood.
Het heeft lang geduurd voordat Martin Scorsese, de belangrijkste Amerikaanse regisseur van de afgelopen vijftig jaar, zijn eigen documentaire kreeg. Mogelijk omdat hij zelf te druk bezig was en geen vragende partij vormde. Het initiatief kwam van cineaste Rebecca Miller. Zij mikte aanvankelijk op een avondvullende film, maar met zo'n indrukwekkend oeuvre bleek dat onmogelijk. Het werd uiteindelijk een vijfdelige serie, die toch nog wat te beperkt aanvoelt om het ultieme portret te zijn.
Bij het portretteren van Scorsese ondervond Miller geen enkele hindernis en kreeg zelfs toegang tot zijn persoonlijke archief en vriendenkring. Wellicht niet zo moeilijk als echtgenote van acteur Daniel Day-Lewis, die tweemaal met de meester samenwerkte (The Age of Innocence en Gangs of New York). Ze mocht hem bovendien alles vragen wat ze wilde. Maar Scorsese heeft zijn privéleven nooit echt afgeschermd.
Het blijkt een groot voordeel dat de serie door een vrouw is gemaakt, want de sets van Scorsese-films zijn doorgaans mannenclubjes. Dat gegeven wordt op treffende wijze kritisch belicht via een anekdote van Sharon Stone, die tijdens de opnames van Casino protesteerde tegen het ochtendritueel van Marty om enkel met Bobby (De Niro) en Joe (Pesci) te vergaderen. De vrouwelijke blik reikt nog verder, met specifieke observaties zoals een focus op handen in The Age of Innocence.
Maar Mr. Scorsese is geen monument van stijl; Miller kiest voor een vrij conventionele en chronologische aanpak. In de eerste en beste aflevering wordt de jeugd van Scorsese uitgebreid belicht, wat een onthullend stukje televisie oplevert. Die periode is wel vaker beschreven, maar ditmaal komen heel wat details aan bod die nieuw inzicht bieden in films als Who's That Knocking at My Door, Mean Streets en Goodfellas.
Vanaf aflevering drie werkt Miller vooral het lijstje van Scorsese-films af. Het blijft enorm boeiend, maar het verloop is wat hortend en stotend. Sommige films krijgen veel aandacht, andere minder of zelfs geen. Miller vond Bringing Out the Dead en Hugo blijkbaar te onbelangrijk om er iets over te zeggen. Ook Scorseses documentaires, televisiewerk (zoals Boardwalk Empire en Vinyl), reclamespots en acteerwerk haalden de cut niet. Om volledig te zijn had Miller zo'n acht à tien afleveringen nodig gehad. Dat we het moeten stellen met slechts vijf is eigenlijk het enige spijtige aan deze serie.
Toch geeft Millers documentaire veel inzicht in de persoonlijkheid van de filmmaker. Over zijn drugsproblemen ten tijde van New York, New York was al veel bekend, maar dat de meestal goedlachse en ratelende regisseur ook een extreem kolderieke man kan zijn is nieuwe informatie. Zo zou Scorsese ooit de schrijftafel van een producent van Gangs of New York – naar verluidt een spion van Harvey Weinstein – door het raam hebben gekieperd, om daarna te beseffen dat dit de verkeerde tafel was.
Tevens nieuwe informatie is Scorseses afkeer om The King of Comedy te maken. Het was een vriendendienst voor hoofdrolspeler Robert De Niro. Blijkbaar bepaalt de film waaraan Scorsese werkt zijn gemoedsrust, temperament en humeur. Waar hij tijdens The King of Comedy in een depressief-agressieve bui verkeerde – zijn editor Thema Schoonmaker omschreef hem als een vulkaan – amuseerde hij zich des te meer tijdens de opnamen van The Wolf of Wall Street. Het is duidelijk dat Scorsese cinema ademt. Zonder films kan hij niet leven.
Een van Millers troeven is het blootleggen van autobiografische sporen in Scorseses werk. Zo haalt ze er het levensechte model van de heetgebakerde en onvoorspelbare Johnny Boy uit Mean Streets bij – een jeugdvriend van Scorsese – en krijgt ze van schrijver en frequente medewerker Nicholas Pileggi bijzonder persoonlijke informatie. Het meest ontroerende moment is wanneer Scorsese met zichtbaar veel geduld en tederheid zorgdraagt voor zijn vijfde echtgenote, die lijdt aan de ziekte van Parkinson.
Mr. Scorsese biedt een schat aan nieuwe informatie, maar zal niet de geschiedenis ingaan als de ultieme Scorsese-documentaire. Misschien kan Miller met het bestaande materiaal en nieuwe opnames een vervolg maken? Ze moet dan alleen ze wel snel zijn, want Scorsese wordt binnenkort drieëntachtig. Gelukkig oogt deze uitzonderlijk intelligente man nog steeds zeer energiek. Wellicht heeft het maken van cinema een verjongend effect. Vraag maar aan Manoel de Oliveira en Clint Eastwood.
