Recensie
NPO Start-serie 'Bergerac': fantasieloze reboot mist elke vorm van urgentie
Herstart van de populaire Britse serie is vooral een brave detective waarin alles keurig op zijn plek valt.
Regie: Colm McCarthy, Sean Spencer | Cast: Jamien Molony (Jim Bergerac), Robert Gilbert (Barney Crozier), Pippa Haywood (Margaret Heaton), Celine Arden (Kara Molloy), Philip Glenister (Arthur Wakefield), Zoë Wanamaker (Charlie Hungerford), Luke Nunn (Simon Calvert), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-51 minuten | Jaar: 2025
Vanaf 1981 gooide de Britse detectiveserie Bergerac hoge ogen. Na negen seizoenen en in totaal zes Kerstspecials viel eind 1991 het doek voor Jim Bergerac en zijn team op het eiland Jersey. De serie maakte een grote bekendheid van acteur John Nettles, die zijn speurneus later weer inzette voor enkele seizoenen van Midsomer Murders. Waarom men het nodig vond om de serie uit de mottenballen te halen voor een reboot blijft een raadsel waar zelfs de spitsvondige Bergerac waarschijnlijk geen antwoord op heeft.
Er zijn voor Bergerac anno 2025 nogal wat wijzigingen doorgevoerd en niet per se om de serie nou moderner te maken. Voor nieuwkomers is het allemaal lekker overzichtelijk, al is het maar omdat er geen enkele kennis van de oude reeks vereist is. Bergerac zit er flink doorheen na de dood van zijn vrouw. Zoals het een echte speurneus en een hardnekkig cliché betaamt is de man daarom maar aan de drank gegaan. Hij is al een tijdje niet meer in de running als rechercheur en wordt door zijn baas geacht therapie te volgen.
Tot er zich een zaak aandient waar Jim Bergerac weer vol voor wil gaan. Na de nodige twijfels te hebben weggepoetst bij zijn meerdere, mag de rechercheur assisteren onder collega Barney Crozier. De schoondochter van de rijke zakenman Arthur Wakefield wordt dood gevonden. En kort daarna ook zijn kleindochter. Er zijn meerdere verdachten, zoals de rechterhand van Wakefield en een kindermeisje. Het fantasieloos afstrepen kan beginnen.
Bergerac is een moordverhaal waarvoor het verstand geen overuren hoeft te draaien. Alles wordt de kijker in hapklare brokken opgediend. Er zijn momenten dat de aandacht die Bergerac heeft voor details lachwekkende proporties aanneemt. Dan verschijnt nog net geen gloeilamp boven zijn hoofd. Hoofdrolspeler Jamien Molony zet een moeilijk en bedenkelijk gezicht op om vervolgens binnensmonds een eureka te onderdrukken. Als een kwispelende labrador probeert Bergerac met ogenschijnlijk onbelangrijke details de zaak tot een goed einde te brengen.
Het is uiteraard geen toeval dat Bergerac voortdurend moet denken aan een oude zaak waarin hij een kinderontvoering tot een goed einde wist te brengen. De aanstichter van dit leed werd tien jaar geleden achter de tralies gezet en Bergerac ziet al snel in hem een betrokkenheid bij de nieuwe vermissingszaak.
De titelfiguur krijgt een rauw randje wanneer een ambitieuze nieuwsreporter gaten probeert te schieten in deze oude zaak en de werkwijze van Jim Bergerac in twijfel trekt. Ondertussen krijgt Jim geen vat op zijn dochter en bemoeit zijn voormalig schoonmoeder (een charmante rol van Zoë Wanamaker) zich voortdurend met de opvoeding van haar kleindochter.
Al even schematisch verlopen de therapiesessies die de rechercheur moet ondergaan. Voor het geval de kijker het allemaal nog niet heeft begrepen, wordt op de spreekwoordelijke divan niet alleen gesproken over Bergeracs zielenroerselen, maar de zaak rondom de Wakefields met een weinig discrete psycholoog ook nog even herkauwd. De laatste aflevering draait hier vrijwel helemaal om en vormt een dubieus partijtje psychologische oorlogsvoering.
Bergerac houdt het midden tussen een weinig verheffend misdaadverhaal en een fantasieloos drama, waarbij er te weinig gebruikt wordt gemaakt van de charme van een kleine eilandgemeenschap. Het is overdreven uitleggerig, zowel in onderlinge dialogen als bij afgezaagde perspectiefwisselingen.
Vanaf 1981 gooide de Britse detectiveserie Bergerac hoge ogen. Na negen seizoenen en in totaal zes Kerstspecials viel eind 1991 het doek voor Jim Bergerac en zijn team op het eiland Jersey. De serie maakte een grote bekendheid van acteur John Nettles, die zijn speurneus later weer inzette voor enkele seizoenen van Midsomer Murders. Waarom men het nodig vond om de serie uit de mottenballen te halen voor een reboot blijft een raadsel waar zelfs de spitsvondige Bergerac waarschijnlijk geen antwoord op heeft.
Er zijn voor Bergerac anno 2025 nogal wat wijzigingen doorgevoerd en niet per se om de serie nou moderner te maken. Voor nieuwkomers is het allemaal lekker overzichtelijk, al is het maar omdat er geen enkele kennis van de oude reeks vereist is. Bergerac zit er flink doorheen na de dood van zijn vrouw. Zoals het een echte speurneus en een hardnekkig cliché betaamt is de man daarom maar aan de drank gegaan. Hij is al een tijdje niet meer in de running als rechercheur en wordt door zijn baas geacht therapie te volgen.
Tot er zich een zaak aandient waar Jim Bergerac weer vol voor wil gaan. Na de nodige twijfels te hebben weggepoetst bij zijn meerdere, mag de rechercheur assisteren onder collega Barney Crozier. De schoondochter van de rijke zakenman Arthur Wakefield wordt dood gevonden. En kort daarna ook zijn kleindochter. Er zijn meerdere verdachten, zoals de rechterhand van Wakefield en een kindermeisje. Het fantasieloos afstrepen kan beginnen.
Bergerac is een moordverhaal waarvoor het verstand geen overuren hoeft te draaien. Alles wordt de kijker in hapklare brokken opgediend. Er zijn momenten dat de aandacht die Bergerac heeft voor details lachwekkende proporties aanneemt. Dan verschijnt nog net geen gloeilamp boven zijn hoofd. Hoofdrolspeler Jamien Molony zet een moeilijk en bedenkelijk gezicht op om vervolgens binnensmonds een eureka te onderdrukken. Als een kwispelende labrador probeert Bergerac met ogenschijnlijk onbelangrijke details de zaak tot een goed einde te brengen.
Het is uiteraard geen toeval dat Bergerac voortdurend moet denken aan een oude zaak waarin hij een kinderontvoering tot een goed einde wist te brengen. De aanstichter van dit leed werd tien jaar geleden achter de tralies gezet en Bergerac ziet al snel in hem een betrokkenheid bij de nieuwe vermissingszaak.
De titelfiguur krijgt een rauw randje wanneer een ambitieuze nieuwsreporter gaten probeert te schieten in deze oude zaak en de werkwijze van Jim Bergerac in twijfel trekt. Ondertussen krijgt Jim geen vat op zijn dochter en bemoeit zijn voormalig schoonmoeder (een charmante rol van Zoë Wanamaker) zich voortdurend met de opvoeding van haar kleindochter.
Al even schematisch verlopen de therapiesessies die de rechercheur moet ondergaan. Voor het geval de kijker het allemaal nog niet heeft begrepen, wordt op de spreekwoordelijke divan niet alleen gesproken over Bergeracs zielenroerselen, maar de zaak rondom de Wakefields met een weinig discrete psycholoog ook nog even herkauwd. De laatste aflevering draait hier vrijwel helemaal om en vormt een dubieus partijtje psychologische oorlogsvoering.
Bergerac houdt het midden tussen een weinig verheffend misdaadverhaal en een fantasieloos drama, waarbij er te weinig gebruikt wordt gemaakt van de charme van een kleine eilandgemeenschap. Het is overdreven uitleggerig, zowel in onderlinge dialogen als bij afgezaagde perspectiefwisselingen.
