Recensie
Netflix-serie 'Playing Gracie Darling': aan elkaar gebreide mysteries overgoten met een lauwwarm horrorsausje
Kinderpsycholoog Joni onderzoekt twee tienervermissingen die een kwart eeuw na elkaar plaatsvinden.
Regie: Jonathan Brough | Cast: Morgana O'Reilly (Joni Grey), Rudi Dharmalingam (Jay Rajeswaran), Harriet Walter (Pattie Grey), Chloe Brink (Mina Grey), Kristina Bogic (Gracie Darling), Anne Tenney (Moira Darling), Celia Pacquola (Ruth Darling), Dan Spielman (Peter Darling), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-44 minuten | Jaar: 2025
De eind jaren negentig verdwenen tiener Gracie Darling drukt een blijvend stempel op de gemeenschap waar zij ooit deel van uitmaakte. Jaren na haar verdwijning is een demonisch spel waarin haar naam wordt aangeroepen een hit onder plaatselijke jongeren, waardoor hun ouders zich ernstige zorgen maken over een mogelijke massapsychose. Zijn hun kinderen daadwerkelijk bezeten of is er sprake van 'onaangepaste empathie', het spiegelen van emoties en ervaringen waar pubers zo vatbaar voor zijn?
Joni Grey was bij Gracie in de nacht dat ze verdween. Als volwassen kinderpsycholoog en moeder van twee kinderen wordt ze daar jaren later mee geconfronteerd wanneer er opnieuw een meisje vermist raakt, wederom uit de familie Darling. Bewogen door schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel gaat Joni op onderzoek uit, om te achterhalen wat er precies is gebeurd tijdens dat onschuldig lijkende potje ouija lang gelden en wat het verband is met het nieuwe drama. Dat brengt haar in contact met een hoop oude bekenden, ook al zou ze sommigen daarvan liever nooit meer zien.
Playing Gracie Darling breit het ene mysterie aan het andere en gooit daar een lauwwarm horrorsausje overheen. Alle gebruikelijke zaken voor (mogelijke) familievloeken en een web aan relaties tussen de personages komen aan bod: religie, tegenstrijdige belangen, verdachten die het niet blijken te hebben gedaan en een snufje romantiek. Maar wordt het ooit echt eng of spannend? Nou nee, daarvoor is deze Australische serie te voorspelbaar en onambitieus.
Het beste wat je over deze productie kan zeggen is dat er weinig mis mee is. Maar dat is natuurlijk geen al te groot compliment. Hoofdrolspeler Morgana O'Reilly wekt genoeg sympathie op om begaan te zijn met Joni's lot en haar zoektocht naar Gracie en de andere Darling-telg. Ook onder de ondersteunende castleden zijn geen dissonanten. Iedereen doet netjes zijn werk, maar niemand maakt indruk.
Dat hedendaagse jongeren de geschiedenis van Gracie naspelen is een aspect dat niet goed uit de verf komt en ook een paar andere plotlijntjes lopen dood. Het herbeleven van deze gebeurtenis zou het onderscheidende kenmerk van de serie moeten zijn, maar leidt niet tot de gewenste diepgang. Wanneer Joni op de onheilsplaatsen komt, krijgt ze visioenen van hoe het daar ooit was, al wordt ook regelmatig de het-was-maar-een-droomconstructie van stal gehaald. Je valt niet in slaap, maar zit ook nooit op het puntje van je stoel.
Het is vooral jammer dat de horrorinsteek geen greintje originaliteit bevat. Glaasje schuiven over een ouijabord en mensen die verstijfd recht omhoog kijken wanneer ze (al dan niet echt) door een geest worden bezeten hebben we nu wel vaak genoeg gezien. Natuurlijk is het moeilijk om in het dichtbezaaide genre van bovennatuurlijke horror nog met nieuwe ideeën te komen, maar de makers van Playing Gracie Darling hebben dat klaarblijkelijk niet eens geprobeerd. Wat overblijft is een degelijke thriller, maar eentje waar je niets aan mist als je hem mist.
De eind jaren negentig verdwenen tiener Gracie Darling drukt een blijvend stempel op de gemeenschap waar zij ooit deel van uitmaakte. Jaren na haar verdwijning is een demonisch spel waarin haar naam wordt aangeroepen een hit onder plaatselijke jongeren, waardoor hun ouders zich ernstige zorgen maken over een mogelijke massapsychose. Zijn hun kinderen daadwerkelijk bezeten of is er sprake van 'onaangepaste empathie', het spiegelen van emoties en ervaringen waar pubers zo vatbaar voor zijn?
Joni Grey was bij Gracie in de nacht dat ze verdween. Als volwassen kinderpsycholoog en moeder van twee kinderen wordt ze daar jaren later mee geconfronteerd wanneer er opnieuw een meisje vermist raakt, wederom uit de familie Darling. Bewogen door schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel gaat Joni op onderzoek uit, om te achterhalen wat er precies is gebeurd tijdens dat onschuldig lijkende potje ouija lang gelden en wat het verband is met het nieuwe drama. Dat brengt haar in contact met een hoop oude bekenden, ook al zou ze sommigen daarvan liever nooit meer zien.
Playing Gracie Darling breit het ene mysterie aan het andere en gooit daar een lauwwarm horrorsausje overheen. Alle gebruikelijke zaken voor (mogelijke) familievloeken en een web aan relaties tussen de personages komen aan bod: religie, tegenstrijdige belangen, verdachten die het niet blijken te hebben gedaan en een snufje romantiek. Maar wordt het ooit echt eng of spannend? Nou nee, daarvoor is deze Australische serie te voorspelbaar en onambitieus.
Het beste wat je over deze productie kan zeggen is dat er weinig mis mee is. Maar dat is natuurlijk geen al te groot compliment. Hoofdrolspeler Morgana O'Reilly wekt genoeg sympathie op om begaan te zijn met Joni's lot en haar zoektocht naar Gracie en de andere Darling-telg. Ook onder de ondersteunende castleden zijn geen dissonanten. Iedereen doet netjes zijn werk, maar niemand maakt indruk.
Dat hedendaagse jongeren de geschiedenis van Gracie naspelen is een aspect dat niet goed uit de verf komt en ook een paar andere plotlijntjes lopen dood. Het herbeleven van deze gebeurtenis zou het onderscheidende kenmerk van de serie moeten zijn, maar leidt niet tot de gewenste diepgang. Wanneer Joni op de onheilsplaatsen komt, krijgt ze visioenen van hoe het daar ooit was, al wordt ook regelmatig de het-was-maar-een-droomconstructie van stal gehaald. Je valt niet in slaap, maar zit ook nooit op het puntje van je stoel.
Het is vooral jammer dat de horrorinsteek geen greintje originaliteit bevat. Glaasje schuiven over een ouijabord en mensen die verstijfd recht omhoog kijken wanneer ze (al dan niet echt) door een geest worden bezeten hebben we nu wel vaak genoeg gezien. Natuurlijk is het moeilijk om in het dichtbezaaide genre van bovennatuurlijke horror nog met nieuwe ideeën te komen, maar de makers van Playing Gracie Darling hebben dat klaarblijkelijk niet eens geprobeerd. Wat overblijft is een degelijke thriller, maar eentje waar je niets aan mist als je hem mist.
