Recensie
NPO Start-serie 'Code of Silence': diamantroof in doventaal
Oppervlakkige personages en een tergend laag tempo zorgen voor (onbedoelde) slow-tv.
Regie: Chanya Button, Diarmuid Goggins | Cast: Rose Ayling-Ellis (Alison Woods), Kieron Moore (Liam Barlow), Charlotte Ritchie (Ashleigh Francis). Andrew Buchan (James Marsh), Joe Absolom (Braden Moore), Beth Goddard (Helen Redman), Fifi Garfield (Julie Woods) e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-45 minuten | Jaar: 2025
Politieonderzoek is vaak gebaat bij zeer specifieke expertise om criminelen achter de tralies te krijgen. In Code of Silence wordt het vaak ongrijpbare liplezen uitgediept. Voor de spanning gebeurt dat middels een dove horecamedewerker zonder enige werkervaring in het politieveld die steeds verder verwikkeld raakt in een complexe wereld van hackers, leugens en ethisch grijze gebieden.
Alison wordt door rechercheurs benaderd vanwege haar kennis van BSL (Britse gebarentaal), om een bende op te doeken die een grote juwelenroof plant. Verschillende afluistersessies brengen ze steeds dichter bij de mensen met snode plannen, ook fysiek. Wanneer ze ontdekt dat deze groep een pub als thuisbasis gaat gebruiken, neemt Alison het heft in eigen handen: ze solliciteert als barvrouw en begint zich te mengen in de criminele cocktail.
In haar opening toont Code of Silence een mooie opzet voor een spannende serie. Dat gebeurt met de nodige flair, want artistieke keuzes in audiomontage of camerafocus nemen de kijker mee in het hoofd van Alison. De doffe gesprekken tonen hoe zij de wereld ervaart, terwijl scherpte en wazigheid worden ingezet om zowel haar focus als haar onzichtbaarheid te benadrukken.
In de eerste paar afleveringen maken die stilistische keuzes nog een verfrissende indruk, maar al snel verliezen ze hun nieuwigheid, waarna ze repetitief en leeg aandoen. Wanneer willekeurige shots en camerabewegingen snel na elkaar terugkomen, voelt Code of Silence steeds meer als een productie die stijl boven inhoud verkiest. In de resterende afleveringen komt de serie daar niet meer bovenop.
Code of Silence mag dan een politieserie zijn (inclusief achtervolgingen), maar voelt door het tempo eerder aan als slow-tv. Handelingen worden eindeloos herhaald en minutieus uitgewerkt terwijl de afwezigheid van harde geluiden zorgt voor een onbeladen sfeer. Wanneer dan toch de actie wordt ingezet, weet de serie de spanning niet goed genoeg op te schroeven. Een stroef narratief is het gevolg.
Helaas weet de cast het tempo niet op te zwepen. Rose Ayling-Ellis levert als Alison een solide acteerprestatie en haar doofheid voorziet in authenticiteit, maar de criminele bende gedraagt zich zó overdreven crimineel dat veel momenten naar lachwekkend neigen. Vooral stereotiepe hacker (en potentiële liefdespartner) Liam werpt op cruciale momenten flink wat stoïcijnse blikken. Voor de helderheid van de vertelling worden de emoties altijd ingevuld met dialogen, maar die blijven altijd ver weg van geloofwaardigheid.
Het centraliseren van acteurs die BSL gebruiken maakt Code of Silence onderscheidend en de lipleesinvalshoek is absoluut een verfrissende toevoeging aan het politiegenre. Maar er zijn te veel momenten die de indruk wekken dat de makers niet verder wilden of durfden te kijken dan het oppervlak, resulterend in platgeslagen dove personages. Alsof hun doofheid het enige is wat zij aan het verhaal kunnen toevoegen. Misschien dat het reeds aangekondigde tweede seizoen wat meer durf toont.
Politieonderzoek is vaak gebaat bij zeer specifieke expertise om criminelen achter de tralies te krijgen. In Code of Silence wordt het vaak ongrijpbare liplezen uitgediept. Voor de spanning gebeurt dat middels een dove horecamedewerker zonder enige werkervaring in het politieveld die steeds verder verwikkeld raakt in een complexe wereld van hackers, leugens en ethisch grijze gebieden.
Alison wordt door rechercheurs benaderd vanwege haar kennis van BSL (Britse gebarentaal), om een bende op te doeken die een grote juwelenroof plant. Verschillende afluistersessies brengen ze steeds dichter bij de mensen met snode plannen, ook fysiek. Wanneer ze ontdekt dat deze groep een pub als thuisbasis gaat gebruiken, neemt Alison het heft in eigen handen: ze solliciteert als barvrouw en begint zich te mengen in de criminele cocktail.
In haar opening toont Code of Silence een mooie opzet voor een spannende serie. Dat gebeurt met de nodige flair, want artistieke keuzes in audiomontage of camerafocus nemen de kijker mee in het hoofd van Alison. De doffe gesprekken tonen hoe zij de wereld ervaart, terwijl scherpte en wazigheid worden ingezet om zowel haar focus als haar onzichtbaarheid te benadrukken.
Gerelateerd nieuws
In de eerste paar afleveringen maken die stilistische keuzes nog een verfrissende indruk, maar al snel verliezen ze hun nieuwigheid, waarna ze repetitief en leeg aandoen. Wanneer willekeurige shots en camerabewegingen snel na elkaar terugkomen, voelt Code of Silence steeds meer als een productie die stijl boven inhoud verkiest. In de resterende afleveringen komt de serie daar niet meer bovenop.
Code of Silence mag dan een politieserie zijn (inclusief achtervolgingen), maar voelt door het tempo eerder aan als slow-tv. Handelingen worden eindeloos herhaald en minutieus uitgewerkt terwijl de afwezigheid van harde geluiden zorgt voor een onbeladen sfeer. Wanneer dan toch de actie wordt ingezet, weet de serie de spanning niet goed genoeg op te schroeven. Een stroef narratief is het gevolg.
Helaas weet de cast het tempo niet op te zwepen. Rose Ayling-Ellis levert als Alison een solide acteerprestatie en haar doofheid voorziet in authenticiteit, maar de criminele bende gedraagt zich zó overdreven crimineel dat veel momenten naar lachwekkend neigen. Vooral stereotiepe hacker (en potentiële liefdespartner) Liam werpt op cruciale momenten flink wat stoïcijnse blikken. Voor de helderheid van de vertelling worden de emoties altijd ingevuld met dialogen, maar die blijven altijd ver weg van geloofwaardigheid.
Het centraliseren van acteurs die BSL gebruiken maakt Code of Silence onderscheidend en de lipleesinvalshoek is absoluut een verfrissende toevoeging aan het politiegenre. Maar er zijn te veel momenten die de indruk wekken dat de makers niet verder wilden of durfden te kijken dan het oppervlak, resulterend in platgeslagen dove personages. Alsof hun doofheid het enige is wat zij aan het verhaal kunnen toevoegen. Misschien dat het reeds aangekondigde tweede seizoen wat meer durf toont.
