Recensie
Netflix-serie 'Pax Massilia' seizoen 2: nog een tandje grimmiger dan voorheen
Minstens zo onderhoudend als het eerste seizoen, maar wel minder vermakelijk.
Regie: Olivier Marchal, Nicolas Guicheteau | Cast: Tewfik Jallab (Lyès Benamar), Jeanne Goursaud (Alice Vidal), Diouc Koma (Victor Miranda), Lani Sogoyou (Audrey Ilunga), Idir Azougli (Tatoo), Samir Boitard (Ali Saïdi), Olivier Barthelemy (Arno Cabella), e.a.| Afleveringen: 6 | Speelduur: 44-57 minuten | Jaar: 2025
Het eerste seizoen van de Franse misdaadserie Pax Massilia eindigde zo open dat we donder konden zeggen op een vervolg. Twee jaar na dato wordt duidelijk hoe het gesteld is met Lyès Benamar, de verbeten drugsagent die zijn eigen oversten tegen zich in het harnas joeg. Ergens tussen wet en wetteloos ontdekt Lyès dat er weinig mensen zijn op wie hij blind kan rekenen, met een grimmig undercoverspel tot gevolg.
Het tweede seizoen opent ironisch. Dealer Ali Saïdi, in het debuutseizoen nog een grote vis voor Lyès' arrestatie-eenheid, zit in de gevangenis samen met de man die hem achter de tralies kreeg. De inrekening maakt de hoofdpersoon kwetsbaarder, maar stelt hem ook in een positie waarin dealers hem als potentiële compagnon gaan zien. Er lijkt een ideale undercoverrol voor Lyès weggelegd, maar wat als hij daarvoor veel verder moet gaan dan zelfs híj toelaatbaar acht?
Het sombere geluidsontwerp en een aantal gewelddadige confrontaties zorgen er mede voor dat de nieuwe afleveringen grimmiger en ernstiger aandoen dan die van het eerste seizoen. De voortgang van het verhaal lijkt de belangrijkste impuls voor de aangescherpte toon. Waar Lyès en zijn collega's in seizoen één nog als eenheid optraden tegen de georganiseerde misdaad, zorgt de veranderde rol van de hoofdpersoon in seizoen twee voor verbrokkeling. Agenten die voorheen niet aan hun loyaliteit twijfelden doen dat nu al wel. En dat terwijl we hun corrumpeerbare bazen sowieso al niet hoog hadden zitten.
Omdat de makers een uitgebreide terugblik achterwege laten, is het terugkijken van de slotaflevering van het vorige seizoen zeker geen overbodige luxe. Die aflevering roept in herinnering hoe het scenario eerder toewerkte naar een romantische band tussen Lyès en Alice Vidal, de verzettelijke agente die na een overplaatsing in zijn eenheid belandde. In seizoen twee is de omslag naar de nieuwe situatie echter zo groot dat Alice vrijwel meteen naar de achtergrond verdwijnt.
De seizoensopener introduceert wél een nieuw personage dat op persoonlijk vlak direct een klik heeft met Alice' collega Audrey. Die verhaallijn krijgt relatief veel aandacht, terwijl Alice het eigenlijk pas van de laatste paar afleveringen moet hebben en ook die doen haar wat tekort. Spijtig, gezien Jeanne Goursauds sterke invulling van dit personage. Het onderstreept ook hoezeer de voortgang van de serie vooral is opgehangen aan het wel en wee van Lyès.
Het scenario van dit tweede seizoen had scherper gekund. Dat zich meteen aan het begin een nieuwe bende in Marseille meldt, is volstrekt voorspelbaar. De spanning zit hem daarmee vooral in het dubbelspel van Lyès. Pax Massilia blijft onderhoudend in de afwerking daarvan, maar ontstijgt de amusementswaarde van seizoen één nergens. De makers hadden kunnen verrassen door de verhaallijnen van andere personages op een prikkelende en minder oppervlakkige manier uit te werken, maar nu voelen de meeste bijrollen als verplichte nummertjes, erbij gehaald om het grotere geheel op gang te houden.
Dat Pax Massilia desondanks nog altijd aardig wegkijkt is vooral te danken aan hoofdrolspeler Tewfik Jallab, die genoeg charisma heeft om zijn positie tussen twee vuren gestalte te geven. Misschien is het wat dat betreft maar goed dat de nieuwe afleveringen de luchtigheid verder naar de achtergrond verdringen, om zo recht te kunnen doen aan de heikele situatie waarin hij zich bevindt. Maar of er daarmee genoeg in het vat zit voor een derde seizoen? Dat valt te bezien, al denken de makers daar merkbaar anders over.
Het eerste seizoen van de Franse misdaadserie Pax Massilia eindigde zo open dat we donder konden zeggen op een vervolg. Twee jaar na dato wordt duidelijk hoe het gesteld is met Lyès Benamar, de verbeten drugsagent die zijn eigen oversten tegen zich in het harnas joeg. Ergens tussen wet en wetteloos ontdekt Lyès dat er weinig mensen zijn op wie hij blind kan rekenen, met een grimmig undercoverspel tot gevolg.
Het tweede seizoen opent ironisch. Dealer Ali Saïdi, in het debuutseizoen nog een grote vis voor Lyès' arrestatie-eenheid, zit in de gevangenis samen met de man die hem achter de tralies kreeg. De inrekening maakt de hoofdpersoon kwetsbaarder, maar stelt hem ook in een positie waarin dealers hem als potentiële compagnon gaan zien. Er lijkt een ideale undercoverrol voor Lyès weggelegd, maar wat als hij daarvoor veel verder moet gaan dan zelfs híj toelaatbaar acht?
Het sombere geluidsontwerp en een aantal gewelddadige confrontaties zorgen er mede voor dat de nieuwe afleveringen grimmiger en ernstiger aandoen dan die van het eerste seizoen. De voortgang van het verhaal lijkt de belangrijkste impuls voor de aangescherpte toon. Waar Lyès en zijn collega's in seizoen één nog als eenheid optraden tegen de georganiseerde misdaad, zorgt de veranderde rol van de hoofdpersoon in seizoen twee voor verbrokkeling. Agenten die voorheen niet aan hun loyaliteit twijfelden doen dat nu al wel. En dat terwijl we hun corrumpeerbare bazen sowieso al niet hoog hadden zitten.
Gerelateerd nieuws
Omdat de makers een uitgebreide terugblik achterwege laten, is het terugkijken van de slotaflevering van het vorige seizoen zeker geen overbodige luxe. Die aflevering roept in herinnering hoe het scenario eerder toewerkte naar een romantische band tussen Lyès en Alice Vidal, de verzettelijke agente die na een overplaatsing in zijn eenheid belandde. In seizoen twee is de omslag naar de nieuwe situatie echter zo groot dat Alice vrijwel meteen naar de achtergrond verdwijnt.
De seizoensopener introduceert wél een nieuw personage dat op persoonlijk vlak direct een klik heeft met Alice' collega Audrey. Die verhaallijn krijgt relatief veel aandacht, terwijl Alice het eigenlijk pas van de laatste paar afleveringen moet hebben en ook die doen haar wat tekort. Spijtig, gezien Jeanne Goursauds sterke invulling van dit personage. Het onderstreept ook hoezeer de voortgang van de serie vooral is opgehangen aan het wel en wee van Lyès.
Het scenario van dit tweede seizoen had scherper gekund. Dat zich meteen aan het begin een nieuwe bende in Marseille meldt, is volstrekt voorspelbaar. De spanning zit hem daarmee vooral in het dubbelspel van Lyès. Pax Massilia blijft onderhoudend in de afwerking daarvan, maar ontstijgt de amusementswaarde van seizoen één nergens. De makers hadden kunnen verrassen door de verhaallijnen van andere personages op een prikkelende en minder oppervlakkige manier uit te werken, maar nu voelen de meeste bijrollen als verplichte nummertjes, erbij gehaald om het grotere geheel op gang te houden.
Dat Pax Massilia desondanks nog altijd aardig wegkijkt is vooral te danken aan hoofdrolspeler Tewfik Jallab, die genoeg charisma heeft om zijn positie tussen twee vuren gestalte te geven. Misschien is het wat dat betreft maar goed dat de nieuwe afleveringen de luchtigheid verder naar de achtergrond verdringen, om zo recht te kunnen doen aan de heikele situatie waarin hij zich bevindt. Maar of er daarmee genoeg in het vat zit voor een derde seizoen? Dat valt te bezien, al denken de makers daar merkbaar anders over.
