Recensie
Netflix-serie 'Ciudad de Sombras': schimmige figuren in de schaduwen van de grote stad
De plaatselijke geschiedenis en architectuur verheffen deze serie boven het samenraapsel van clichés die het eigenlijk is.
Regie: Jorge Torregrossa | Cast: Isak Férriz (Milo Malart), Verónica Echegui (Rebeca Garrida), Ana Wagener (Susana Cabrera), Mariá Adánez (Julia Valle), Jordi Ballester (Jordi Singla), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 42-53 minuten | Jaar: 2025
Een brute moord, een rechercheur met zware psychologische problemen en een nieuwe partner waarmee hij verplicht moet samenwerken zijn ingrediënten van menig politiethriller. Ciudad de Sombras ('stad van schaduwen') heeft echter een vette troef in handen die de serie verheft boven een plichtmatige afvinklijst: alles speelt zich af tegen het decor van een van de mooiste steden ter wereld, Barcelona.
De geschiedenis van de parel van Catalonië vormt zelfs een integraal onderdeel van het plot dat plaatsvindt in 2010, het jaar dat de Paus de stad bezocht. De architectonische kunstwerken van Antoni Gaudi stuwen het verhaal voort, vormen motivaties voor de personages en zijn de belangrijkste plaatsen delict. De serie opent met een man die levend wordt verbrand hangend aan de hoogste vensters van Casa Milà. Ciudad de Sombras weet door de combinatie van de grafische moord en het iconische gebouw meteen de aandacht te grijpen.
Rechercheur Milo Malart wordt met frisse tegenzin van zijn leidinggevende op de zaak gezet, maar de getroebleerde eenling moet wel samen gaan werken met een collega die overkomt uit een ander district, de integere Rebeca Carrido. Aanvankelijk noemt Milo haar een 'babysitter' of zelfs een 'spion', maar al snel blijkt dat Rebeca wel degelijk positief bijdraagt aan het analyseren en deduceren van de feiten. Ze heeft een grote kennis (al dan niet via het interne vergaard) van de kunstgeschiedenis van Barcelona en van Gaudi in het bijzonder. Handig, want alles (b)lijkt om de bouw van diens uitzichtsbepalende monumenten te draaien.
Zo speelt niet alleen de architectuur an sich, maar ook de geschiedenis van de stad een grote rol in het verhaal. De gigantische operatie van de Olympische Spelen van 1992 en natuurlijk de planning en decennialange opbouw van de Sagrada Familia brachten Barcelona faam en aanzien, maar niet iedereen was even blij met die prestigeprojecten. De 'vooruitgang' kende zoals zo vaak ook veel verliezers. Ciudad de Sombras duikt diep in deze gebeurtenissen, kracht bijgezet door historische beelden van de bewoners in die tijdsspanne. Jammer is alleen dat het misdaadverhaal eromheen vaak als een verplicht nummer voelt.
Zoals al aangegeven is Ciudad de Sombras doorspekt met veel clichématige personages, relaties en verhaallijnen. Milo heeft een trauma te verwerken en moet verplicht naar een bedrijfspsycholoog, zijn baas is een karikaturale klootzak die hem alleen maar dwarsboomt, Rebeca is psychologisch ook niet in balans, de seriemoordenaar (er volgen natuurlijk meer slachtoffers) zou wel eens uit een situatie van misbruik en geweld ontsproten kunnen zijn, en ga zo maar door. We hebben het allemaal al eens gezien. Vaak beter.
Want Ciudad de Sombras laat steken vallen, die de vaart uit het verhaal halen en de geloofwaardigheid aantasten. Zo is er veel aandacht voor de mediaverslaggeving over de 'Schaduw van Gaudi' zoals de mysterieuze moordenaar wordt genoemd. Een journalist raakt er wel erg persoonlijk bij betrokken (ook zo'n cliché) en de beelden die naar het nieuws worden gelekt laten expliciet de vreselijke doodsstrijd van de slachtoffers zien en worden integraal op tv uitgezonden. Dat laatste is natuurlijk onzinnig. Ook in Spanje zullen close-ups van een stervend (brandend) slachtoffers echt wel gecensureerd worden.
Daarnaast is de relatie tussen Milo en Rebeca helaas niet de meest interessante. De aanvankelijke wrevel wordt al gauw overwonnen en wat dan overblijft is een samenwerking tussen twee mensen die wel erg op elkaar lijken. Beiden zijn serieus en analytisch en hebben een tamelijk nors voorkomen. De dynamiek die ontstaat door botsende persoonlijkheden of verschillende demografische afkomst zijn hier nauwelijks aanwezig. Oké, hij is een man en zij een vrouw, maar ook dat gegeven speelt amper een rol. Geen seksuele spanning in dit team.
De middelmaat die overblijft als de positieve bijdrage van de bruisende kuststad zelf wordt weggestreept valt de acteurs amper aan te rekenen en zelfs de scriptschrijvers niet echt, want Ciudad de Sombras is gebaseerd op een bestaand verhaal, het eerste uit een tetralogie van Aro Sáinz de la Maza. Aan (de ongeloofwaardigheden van) het plot kon dus niet al te veel gesleuteld worden. Mochten de andere drie boeken waarin rechercheur Malart centraal staat ook door Netflix verfilmd worden dan zal dat helaas zonder acteur Verónica Echegui (Rebeca) moeten gebeuren. Zij overleed onlangs aan kanker en wordt in het naschrift bij elke aflevering herdacht.
Een brute moord, een rechercheur met zware psychologische problemen en een nieuwe partner waarmee hij verplicht moet samenwerken zijn ingrediënten van menig politiethriller. Ciudad de Sombras ('stad van schaduwen') heeft echter een vette troef in handen die de serie verheft boven een plichtmatige afvinklijst: alles speelt zich af tegen het decor van een van de mooiste steden ter wereld, Barcelona.
De geschiedenis van de parel van Catalonië vormt zelfs een integraal onderdeel van het plot dat plaatsvindt in 2010, het jaar dat de Paus de stad bezocht. De architectonische kunstwerken van Antoni Gaudi stuwen het verhaal voort, vormen motivaties voor de personages en zijn de belangrijkste plaatsen delict. De serie opent met een man die levend wordt verbrand hangend aan de hoogste vensters van Casa Milà. Ciudad de Sombras weet door de combinatie van de grafische moord en het iconische gebouw meteen de aandacht te grijpen.
Rechercheur Milo Malart wordt met frisse tegenzin van zijn leidinggevende op de zaak gezet, maar de getroebleerde eenling moet wel samen gaan werken met een collega die overkomt uit een ander district, de integere Rebeca Carrido. Aanvankelijk noemt Milo haar een 'babysitter' of zelfs een 'spion', maar al snel blijkt dat Rebeca wel degelijk positief bijdraagt aan het analyseren en deduceren van de feiten. Ze heeft een grote kennis (al dan niet via het interne vergaard) van de kunstgeschiedenis van Barcelona en van Gaudi in het bijzonder. Handig, want alles (b)lijkt om de bouw van diens uitzichtsbepalende monumenten te draaien.
Gerelateerd nieuws
Zo speelt niet alleen de architectuur an sich, maar ook de geschiedenis van de stad een grote rol in het verhaal. De gigantische operatie van de Olympische Spelen van 1992 en natuurlijk de planning en decennialange opbouw van de Sagrada Familia brachten Barcelona faam en aanzien, maar niet iedereen was even blij met die prestigeprojecten. De 'vooruitgang' kende zoals zo vaak ook veel verliezers. Ciudad de Sombras duikt diep in deze gebeurtenissen, kracht bijgezet door historische beelden van de bewoners in die tijdsspanne. Jammer is alleen dat het misdaadverhaal eromheen vaak als een verplicht nummer voelt.
Zoals al aangegeven is Ciudad de Sombras doorspekt met veel clichématige personages, relaties en verhaallijnen. Milo heeft een trauma te verwerken en moet verplicht naar een bedrijfspsycholoog, zijn baas is een karikaturale klootzak die hem alleen maar dwarsboomt, Rebeca is psychologisch ook niet in balans, de seriemoordenaar (er volgen natuurlijk meer slachtoffers) zou wel eens uit een situatie van misbruik en geweld ontsproten kunnen zijn, en ga zo maar door. We hebben het allemaal al eens gezien. Vaak beter.
Want Ciudad de Sombras laat steken vallen, die de vaart uit het verhaal halen en de geloofwaardigheid aantasten. Zo is er veel aandacht voor de mediaverslaggeving over de 'Schaduw van Gaudi' zoals de mysterieuze moordenaar wordt genoemd. Een journalist raakt er wel erg persoonlijk bij betrokken (ook zo'n cliché) en de beelden die naar het nieuws worden gelekt laten expliciet de vreselijke doodsstrijd van de slachtoffers zien en worden integraal op tv uitgezonden. Dat laatste is natuurlijk onzinnig. Ook in Spanje zullen close-ups van een stervend (brandend) slachtoffers echt wel gecensureerd worden.
Daarnaast is de relatie tussen Milo en Rebeca helaas niet de meest interessante. De aanvankelijke wrevel wordt al gauw overwonnen en wat dan overblijft is een samenwerking tussen twee mensen die wel erg op elkaar lijken. Beiden zijn serieus en analytisch en hebben een tamelijk nors voorkomen. De dynamiek die ontstaat door botsende persoonlijkheden of verschillende demografische afkomst zijn hier nauwelijks aanwezig. Oké, hij is een man en zij een vrouw, maar ook dat gegeven speelt amper een rol. Geen seksuele spanning in dit team.
De middelmaat die overblijft als de positieve bijdrage van de bruisende kuststad zelf wordt weggestreept valt de acteurs amper aan te rekenen en zelfs de scriptschrijvers niet echt, want Ciudad de Sombras is gebaseerd op een bestaand verhaal, het eerste uit een tetralogie van Aro Sáinz de la Maza. Aan (de ongeloofwaardigheden van) het plot kon dus niet al te veel gesleuteld worden. Mochten de andere drie boeken waarin rechercheur Malart centraal staat ook door Netflix verfilmd worden dan zal dat helaas zonder acteur Verónica Echegui (Rebeca) moeten gebeuren. Zij overleed onlangs aan kanker en wordt in het naschrift bij elke aflevering herdacht.
