'Too Much': te veel personages en te veel geruzie zorgen voor een te laag romkomgehalte
Lena Dunhams nieuwste serie mikt op serieuzere onderwerpen, maar bied vooral navelgestaar.
Na een pijnlijke relatiebreuk vlucht de New Yorkse Jessica weg naar het door haar geïdealiseerde Londen, waar ze natuurlijk geheel onverwacht de liefde vindt in tegenpool Felix. Klinkt als een fijne romkom om bij weg te dromen, of op zijn minst als de Britse versie van Emily in Paris, maar het affiche blijkt zwaar misleidend. Bedenker, schrijver en regisseur Lena Dunham poogt na Girls opnieuw vernieuwend te zijn, maar Too Much pakt uit als een chaotische serie waarvan compleet onduidelijk is voor wie die is gemaakt.
Het decor is Londen, maar dat had net zo goed Australië kunnen zijn. De serie komt namelijk verder dan wat beelden van de grote monumenten en taalkundige misverstanden. Bij aanvang benadrukt Jessica hoe lang ze al droomt van het Engeland uit kostuumdrama's. Vandaar dat elke aflevering een titel heeft die verwijst naar een bekende Britse filmklassieker. Maar dat is dan ook alles. Op geen enkele manier zijn deze films als inspiratiebron gebruikt voor de inhoud. Het komt misplaatst en bijna misleidend over. Tenzij Misplaatst & Misleidend een vergeten roman van Jane Austen is...
Jessica is als hoofdpersoon helaas ook weinig innemend. Ze breekt in bij haar ex en stalkt diens nieuwe vriendin online. Hoe het zo ver heeft kunnen komen, blijft lang onduidelijk. De kijker kan daardoor alleen maar speculeren over het verschrikkelijke gedrag van Jessica's ex dat haar hiertoe heeft gedreven. Wanneer na lang wachten eindelijk de verlossende flashback komt, toont die een relatiebreuk die weliswaar pijnlijk is maar niet direct inbraak rechtvaardigt.
Na de inbraak volgen er nog meer domme keuzes en vervelend gedrag, zoals het beledigen van zorgverleners in het ziekenhuis, waarmee het de kijker lastig gemaakt wordt om sympathie voor Jessica op te brengen. Zeker omdat ze met haar voorliefde voor problemen neigt naar een vrouwonvriendelijk stereotype. Jessica omschrijft zichzelf als 'te veel': dramatisch en chaotisch. Ze benoemt dat vrouwen kritiek krijgen op dit over-emotionele gedrag en mannen niet, maar dit is niet bepaald opzienbarend. De serie lijkt serieuzere onderwerpen op te willen zoeken, maar komt vooral met navelgestaar.
Felix is dan weer een manonvriendelijk stereotype. En niet eens op een luchtige romkom-manier. Hij behoort compleet het tegenovergestelde te zijn van de Mister Darcy waar Jessica naar verlangt, maar vertolker Will Sharpe is nog steeds een knappe vent met een Brits accent. De gemiddelde liefhebber van romantische komedies heeft niet veel meer nodig om bij weg te zwijmelen.
Felix is de clichématige gekwelde, emotioneel onbereikbare zanger van een indierockband. Zijn voortdurende verwachting dat anderen zijn fragiele ego ontzien strookt met Jessica's nietsontziende behoefte aan gevoelens etaleren en analyseren. Hun ruzies gaan dan ook zelden over iets anders. Jessica zoekt problemen en Felix rent er (soms letterlijk) voor weg. Dat gaat op den duur wel vervelen.
De beoogde diepgang mondt veelal uit in de zoveelste ruzie en zaken van voorbijgaande aard, zoals de eindeloze schare aan bijpersonages. Die worden overigens vertolkt door een flink aantal grote namen. Onder anderen Naomi Watts, Stephen Fry, Rita Ora en zelfs internetfenomeen Mia de hond komen voorbij. Meestal met te weinig tijd om indruk te maken. De titel kan ook zeker daarop slaan, want de overvolle cast komt de kwaliteit van de serie niet ten goede.
Wat kennelijk ook nog in de serie moest worden gepropt, maar wel past bij modestad Londen, zijn Jessica's extravagante outfits. Maar echte fashionista's zullen zich er maar moeilijk overheen kunnen zetten dat die afgewisseld worden met de koopjesbak vol Hema-basics en dat Jessica aflevering na aflevering dezelfde goedkope oorbellen draagt. Misschien dat de muziek kan bekoren? Felix zit immers in een typisch Engelse indierockband, zoals continu wordt benoemd. Maar het woord 'indie' is vaker te horen dan de liedjes.
De term 'indie' lijkt vooral op de alternatieve toon van de serie te slaan. "Van de producenten van Love Actually en Notting Hill" kan beter uit de trailer worden verwijderd om teleurstelling te voorkomen bij een publiek dat mainstreamentertainment verwacht. Wat mogelijk enige troost biedt, is dat het eindeloze gezever vaak wordt afgewisseld met expliciete seksscènes (ook al komt de seks eveneens met een hoop geouwehoer). Ook dit moet overduidelijk de serie baanbrekend maken, maar seks in series is al lang niet meer grensverleggend. Too Much wil heel veel, maar juist daardoor komt er te weinig van de grond.