Recensie
'Rage': parasieten en andere egoïsten in Madrid
Vlijmscherpe satire over de sores van acht moderne vrouwen en één Iberisch zwijn.
Regie: Félix Sabroso, Jau Fornés | Cast: Carmen Machi (Marga), Claudia Salas (Tina), Candela Peña (Nat), Pilar Castro (Vera), Nathalie Poza (Adela), Cecilia Roth (Victoria), Alberto San Juan (Roberto), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 31-38 minuten | Jaar: 2025
In een buitenwijk van Madrid staan enkele prachtige villa's van het type dat we kennen uit Parasite, met glazen achtergevels en keukens die voor anderen woonkamers zouden zijn. Eentje heeft zelfs een eigen schietbaan. De vrouw des huizes is een kunstenaar die gek is op vuurwapens. Haar aanstellerige sculpturen van baby's met pistolen en dergelijke mogen absoluut niet door de inwonende huishoudster worden gestofzuigd. Wat de diva echter niet weet, is dat manlief deze jongedame heeft bezwangerd en dat haar leven binnenkort in het teken zal staan van onbedwingbare razernij.
Het verhaal van de schietgrage kunstenaar, de achterbakse echtgenoot en de slinkse huishoudster is slechts een van de plotlijnen in de lappendeken van gebeurtenissen waar Rage uit bestaat. Grofweg staat per aflevering één vrouw centraal, wier leven compleet op zijn kop wordt gezet. Niet iedereen is zo rijk als het koppel met de privé-schietbaan, maar elke protagonist is wel op een of andere manier met de Spaanse elite verbonden. De lappen overlappen elkaar. We volgen bijvoorbeeld de moeder van de huishoudster, een verkoper in een haute-couturemodezaak en een lesbisch koppel dat voornoemde winkelbediende van haar plaats wil verdrijven.
De personages maken allemaal een pijnlijke worsteling door met zichzelf, hun geliefden, de maatschappij en de moderne tijd als geheel. Vlijmscherp worden hun zwakheden blootgelegd, vaak uitmondend in een climax met veel humor en fysiek geweld. Vrijwel niemand komt er goed vanaf. Rage biedt eenzelfde mix van decadentie, snobisme, vooroordelen en negativisme (met slechts een enkel lichtpuntje) dat we kennen uit die andere satirische parel van HBO Max, The White Lotus. Ook de soundtrack, vol nerveuze thema's en geluidseffecten, doet sterk denken aan de serie over de internationale hotelketen. Een verstandige zet, want beter goed gejat dan slecht bedacht.
Maar ondanks de overeenkomsten heeft Rage toch een geheel eigen smoel. Dat heeft voor een deel te maken met de intrigerende tijdsstructuur. De eerste zes afleveringen verlopen namelijk min of meer parallel aan elkaar, maar dan steeds met een andere protagonist. Elke aflevering bestrijkt dezelfde paar dagen uit het Madrileense leven. Zijdelings worden personages geïntroduceerd die later vol in de schijnwerper komen te staan. Een verlopen actrice duikt bijvoorbeeld al een paar keer op in de kringen van de kunstenaar en is toevallig een keer op dezelfde plek als de huishoudster voordat ze haar eigen aflevering krijgt.
Sommige scènes worden in de nieuwe, parallelle verhaallijnen herhaald en aangevuld met delen die zich net ervoor of erna afspelen. Hierdoor krijgt het eerder getoonde extra betekenis, al had je voorheen niet bewust het gevoel iets te missen. Op het gazon van de wapenliefhebber duikt bijvoorbeeld een zwijn op waarvan pas later duidelijk wordt hoe het daar terecht is gekomen. Toch leidt de eerste verschijning van het dier niet direct tot verwarring of het gevoel dat er gaten in het plot zitten.
Rage stelt de strijd, woede en misère van moderne vrouwen centraal, maar schildert hen allerminst af als heiligen. Ja, er zijn momenten van kracht, mededogen en groei, maar in het algemeen schetst deze serie een even cynisch mensbeeld als Parasite of The Substance. Een zweverige yoga-instructeur zegt aan het begin van de serie tegen zijn welgestelde cliënten: "Als je hier bent, is dat zonder twijfel omdat je het stadium van woede hebt bereikt." Want woede is het enige dat overblijft na de ijdelheid, het egocentrisme en het parasiteren op anderen.
In een buitenwijk van Madrid staan enkele prachtige villa's van het type dat we kennen uit Parasite, met glazen achtergevels en keukens die voor anderen woonkamers zouden zijn. Eentje heeft zelfs een eigen schietbaan. De vrouw des huizes is een kunstenaar die gek is op vuurwapens. Haar aanstellerige sculpturen van baby's met pistolen en dergelijke mogen absoluut niet door de inwonende huishoudster worden gestofzuigd. Wat de diva echter niet weet, is dat manlief deze jongedame heeft bezwangerd en dat haar leven binnenkort in het teken zal staan van onbedwingbare razernij.
Het verhaal van de schietgrage kunstenaar, de achterbakse echtgenoot en de slinkse huishoudster is slechts een van de plotlijnen in de lappendeken van gebeurtenissen waar Rage uit bestaat. Grofweg staat per aflevering één vrouw centraal, wier leven compleet op zijn kop wordt gezet. Niet iedereen is zo rijk als het koppel met de privé-schietbaan, maar elke protagonist is wel op een of andere manier met de Spaanse elite verbonden. De lappen overlappen elkaar. We volgen bijvoorbeeld de moeder van de huishoudster, een verkoper in een haute-couturemodezaak en een lesbisch koppel dat voornoemde winkelbediende van haar plaats wil verdrijven.
De personages maken allemaal een pijnlijke worsteling door met zichzelf, hun geliefden, de maatschappij en de moderne tijd als geheel. Vlijmscherp worden hun zwakheden blootgelegd, vaak uitmondend in een climax met veel humor en fysiek geweld. Vrijwel niemand komt er goed vanaf. Rage biedt eenzelfde mix van decadentie, snobisme, vooroordelen en negativisme (met slechts een enkel lichtpuntje) dat we kennen uit die andere satirische parel van HBO Max, The White Lotus. Ook de soundtrack, vol nerveuze thema's en geluidseffecten, doet sterk denken aan de serie over de internationale hotelketen. Een verstandige zet, want beter goed gejat dan slecht bedacht.
Maar ondanks de overeenkomsten heeft Rage toch een geheel eigen smoel. Dat heeft voor een deel te maken met de intrigerende tijdsstructuur. De eerste zes afleveringen verlopen namelijk min of meer parallel aan elkaar, maar dan steeds met een andere protagonist. Elke aflevering bestrijkt dezelfde paar dagen uit het Madrileense leven. Zijdelings worden personages geïntroduceerd die later vol in de schijnwerper komen te staan. Een verlopen actrice duikt bijvoorbeeld al een paar keer op in de kringen van de kunstenaar en is toevallig een keer op dezelfde plek als de huishoudster voordat ze haar eigen aflevering krijgt.
Sommige scènes worden in de nieuwe, parallelle verhaallijnen herhaald en aangevuld met delen die zich net ervoor of erna afspelen. Hierdoor krijgt het eerder getoonde extra betekenis, al had je voorheen niet bewust het gevoel iets te missen. Op het gazon van de wapenliefhebber duikt bijvoorbeeld een zwijn op waarvan pas later duidelijk wordt hoe het daar terecht is gekomen. Toch leidt de eerste verschijning van het dier niet direct tot verwarring of het gevoel dat er gaten in het plot zitten.
Rage stelt de strijd, woede en misère van moderne vrouwen centraal, maar schildert hen allerminst af als heiligen. Ja, er zijn momenten van kracht, mededogen en groei, maar in het algemeen schetst deze serie een even cynisch mensbeeld als Parasite of The Substance. Een zweverige yoga-instructeur zegt aan het begin van de serie tegen zijn welgestelde cliënten: "Als je hier bent, is dat zonder twijfel omdat je het stadium van woede hebt bereikt." Want woede is het enige dat overblijft na de ijdelheid, het egocentrisme en het parasiteren op anderen.
Vorige dag 